Mahmoud Muna foi condenado estes días, xunto a un sobriño, non só por pensar e escribir, senón tamén por propagar o pensamento e as diferentes tonalidades da palabra liberdade, quer en textos escritos, quer en obras para colorar.
Ás portas da cidade vella de Xerusalén, a pouca distancia da Porta das Columnas, a de Damasco, e entre voces e linguas de rezos diversos, hai anos que agroma un oasis de calma en forma de palabras. É a libraría Educativa, a Educational Bookshop, un verxel de libros con arrecendo de seu e aroma a café, a conversas e a contos. Tamén a historia se escribe e recita neste lugar, grazas á sabedoría dos seus escritores, lectores e donos, todo á vez, amais do seu activismo cultural, nunha alfaia que queren converter en deserto.
Neste recuncho da rúa de Saladino non tomei tantos cafés como libros devorei. Desfrutei das novidades literarias que logo comentaba con Mahmoud, un dos donos, e gocei de descansos a carón de andeis repletos de libros mentres parolaba coas persoas asiduas ou coas que visitaban a cidade e paraban neste museo vivo de palabras; palabras, moitas delas, con p de Palestina, a voz prohibida.
Os clásicos da literatura palestina mestúranse con obras máis recentes, nun espazo sospeitoso de alimentar ideas subversivas, como as que escribiu Ghassan Kanafani en Carta dende Gaza, en 1976, ou a edición de Amencer en Gaza, de Mahmoud Muna, en 2024. O primeiro foi condenado por escribir e foi despois axustizado, en 1972, xunto á súa sobriña, coa detonación dunha bomba por ser “un comando que nunca disparou unha pistola, pois a súa arma era un bolígrafo e o seu campo de batalla as páxinas dos xornais”. O segundo foi condenado estes días, xunto a un sobriño, non só por pensar e escribir, senón tamén por propagar o pensamento e as diferentes tonalidades da palabra liberdade, quer en textos escritos, quer en obras para colorar.
Antes da despedida, invócase á esperanza, que sempre agroma malia a tantas amputacións: volver. Regresar e ter presente Palestina é mantela viva, cando menos de palabra
Entre as paredes da educativa libraría de Xerusalén resoan as palabras de Kanafani nunha carta que un amigo manda a outro dende Gaza a América, palabras do pasado ben actuais no presente: “Non, amigo, nin irei a Sacramento… nin acadarei eses nosos soños de infancia. Temos que deixar que creza ese estraño sentimento que tiveches ao deixar Gaza”. Así a todo, antes da despedida, invócase á esperanza, que sempre agroma malia a tantas amputacións: volver. Regresar e ter presente Palestina é mantela viva, cando menos de palabra.
