E por fin, chegaron ao centro de investigacions aeroespaciais de Santiago de Compostela as primeira fotos do satélite ¡Arre carallo! despois da súa primeira órbita ao redor do planeta terra. Logo de seren observadas concienzudamente polo ministerio de industria e seguridade da Administración Obama, foron inmediatamente enviadas ao Instituto de estudos estratéxicos do Reino de España, dende onde foron enviadas ao despacho de Don Mariano Rajoy con presteza e dilixencia. O presidente levaba xa un tempo esperando os resultados da primeira sesión fotográfica do !Arre carallo!, e non dubidou en convocar unha exposición pública á cal asistiu unha representación da comunidade científica galega e o presidente da comunidade autónoma de Galicia, Don Núñez Feijoo. Ámbolos dous, gallegos. Á súa maneira, máis gallegos, ao fin e ao cabo.
Corrían serios rumores nas cortes do Reino de Galicia: a comunidade científica galega sentíase -disque- algo marxinada na diáspora, mais iso non importaba moito, máis ben nada, a ámbolos dous presidentes, que sobardaban confianza en sí mesmos. Á exposición pública acudiu o director do centro de investigacións aeroespaciais de Galicia, que se encargou de ir pasando unha por unha tódalas fotos mentras os flashes das cámaras proxectaban un branco intermitente e cegador na sala interior do hospital dos reis católicos. As fotos en cuestión mostraban as peculiaridades xeográficas, urbanísticas e demográficas do Reino de Galicia, o cal motivou á comunidade internacional de países Lusófonos para achegarse ao Hospital dos Reises Católicos.
Don Manuel aburríase no purgatorio, aburríase tanto coma o Xeneral Franco, así que resolveu chamar por tlf móvil ao día seguinte a Núnez Feijoo.
Don Manuel observaba o evento a vista de páxaro. Sentía unha nostalxia punzante no seu estómago desque tivo que subir ao purgatorio despois do seu finamento. De vez en cando cruzábase co Xeneral Franco na tasca gallega do purgatorio, e intercambiaban memorias recíprocas mentras planeaban unha xornada de caza. Con todo, Don Manuel aburríase no purgatorio, aburríase tanto coma o Xeneral Franco, así que resolveu chamar por tlf móvil ao día seguinte a Núnez Feijoo.
Á mañá, Don Manuel deixouse agarimar pola lene brisa matutina e puxo a Wagner no seu gramófono. Mentras sonaba a cabalgata das Walkirias, non puido evitar un arrebato de mística inspiración, coma se quixese deixar de habitar o purgatorio e desexase irracionalmente dar un chimpo directamente cara o ceo, preparado como creía estar para o día do xuízo final. Nese mesmo instante, chamou a Núñez Feijoo
- ¿Si?. ¿Quien es?
Menos preguntar e máis eficiencia, corcho. Son Don Manuel. Imos al meollo de la cuestión: aumenta a presión fiscal este mes ao pequeno comercio e prepara unha viaxe a Brasil, teslle que ensinar as fotos do Arre carallo a toda a comunidade internacional. Ás tres da tarde chama ao ministerio de Defensa e dilles, ipso facto, que manden un jet privado ao aeroporto de Lavacolla
- Pe, pe, pero Manolo, sabes que no sé idiomas y que…
- ¡Callándose, coño!. Non se fale máis, mentras siga no purgatorio e non me fagan o xuízo final aquí sigo levando eu o timón física, moral e espiritualmente, ¿entendido?.
- S, s, si, Manolo, claro.
Don Manuel colgou o teléfono abruptamente.
"!Fermoso, maxestuoso, perfecto!. !Deberiamos construir un cristo semellante ao carón da ponte de Rande!"
Ás tres da tarde, un Jet privado esparaba a Feijoo en Lavacolla. O presidente decidiu que o acompañase o director do Centro de investigacións aeroespaciais, o enxeñeiro xefe do Arre Carallo e dous traductores de portugués. Despois dunha longa viaxe, xa cansos de sobrevoar o azul do Atlántico, o jet aterrou no aeroporto de Río. Ao lonxe, sobresaíndo sobre un horizonte rosa pálido, podíase ver o Cristo de Corcovado.
- "!Fermoso, maxestuoso, perfecto!. !Debariamos construír un semellante ao carón da ponte de Rande!" - comunicoulle Don Manuel a Núñez Feijoo, que seguía escoitando a Wagner no seu gramófono.
- "!Fermoso, maxestuoso, perfecto!. !Deberiamos construir un cristo semellante ao carón da ponte de Rande!" - espetoulle Feijoo ao enxeñeiro xefe do Arre Carallo e mais ao director do centro de investigacions aeroespaciais, que se miraron en silencio e tragaron saliva, como dicindo, en silencio:
O presidente decidiu que o acompañase o director do Centro de investigacións aeroespaciais, o enxeñeiro xefe do Arre Carallo e dous traductores de portugués
- Aaaarre caralloooo !!
-¿E quen financiará a obra, Presidente?-, preguntou o enxeñeiro xefe con medoñenta moderación
Núñez Feijoo non respondeu. Colleu o móbil e fixo unha chamada a Don Manuel, que, á súa vez, respondeulle que chamase ipso facto ao ministerio de fomento en Madrid. Mr.president obedeceu ao instante
-"¿Si?, ¿quen é?"
-"Menos lerias y al grano, soy Alberto, Mariano. Tengo a Don Manuel en otra línea, haz una llamada ipso facto a haciencia y diles que aumenten la presión fiscal al pequeño comercio otro mes más: vamos a construir un cristo en el puente de Rande. Será una obra majestuosa, perfecta, sublime! -
- ¿Un crishto en el puente de Rande....?
- Si, si, un cristo, Mariano, un cristo
- Bu, bu, bueno, bueno, hablaremosh de eshto
- Ben, reprís, Mariano, reprís.. eh?
- Sí, sí, por supueshto, reprish, reprish, haii que hacer las coshas como diosh manda
Logo de 4 horas de viaxe e de aterrar sen sobresaltos, Mr.president espertou. O sol agochábase tralo horizonte. Non moi lonxe, os nenos das favelas volvían ás súas choupanas. Alguns xogaban con ferros oxidados que atopaban nas enormes entulleiras da cidade, outros ían para casa cantando melodías cun pao de madeira e unha botella na man. O Cristo de Corcovado e o sol son o reloxo da periferia de Sao Paulo. Cando a súa cabeza tapa ao grande disco alaranxado do ceo, os meniños da rúa saben que chegou a hora de volver para a choupana.
- !Qué mundo este!, estamos no camiño, rapaces, no ca-mi-ño. Fixádevos : agora xa pode un aumentar a presión fiscal, invertir en bolsa e construir un cristo na ponte de Rande dende Brasil sen consultar con ninguén, agás coas constructoras e coas axencias de calificación. E todoa coa axuda dun móbil. !
A comitiva que recibiu a Feijoo non era moi festiva. Mr. president pensou que o recibirían con samba ou bossa-nova, mais no aeroporto só o esperaban gardacostas e conselleiros engravatados con lentes ao Chuck Norris
Maxestuoso, maxestuoso, sublime!. !Viva a liberdade e a democracia, compañeiros!. !Dulce et decorum est pro patria mori!. Espetoulle Don Manuel a Feijoo dende o móvil, que seguía emocionado con Wagner no gramófono.
A comitiva que recibiu a Feijoo non era moi festiva. Mr. president pensou que o recibirían con samba ou bossa-nova, mais no aeroporto só o esperaban gardacostas e conselleiros engravatados con lentes ao Chuck Norris. Tardaron tres horas en cruzar as rúas de Río nunha limousine marrón claro. Chegaron ao Río Royal Palace ás dúas da madrugada e durmiron tranquilamente.
Ao día seguinte, Don Manuel meteu prisa a Núñez Feijoo e deulle todo un recetario de consellos para causar boa impresión perante Dilma Rouseff. Sabía que tiría que responder a unha boa cantidade de preguntas non programadas, así que cumpría non falar demasiado, sorrir moito e responder o xusto.
- ¿Quanto tempo vai ficar voçe en Río?
- Pois..., cabaleiro, iso nunca se sabe; un sabe cando un parte, mais nunca sabe cando chega.
- ........
- ¿Díxeno ben, Don Manuel?- bisbou Feijoo a Don Manuel polo móvil.
- Perfecto, perfecto, Alberto. Ti mantente recto e seguro de ti.
Alguns xornalistas parecían non entender ren da linguaxe críptica e ambigua de Feijoo, que parecía transformado polo espírito de Don Manuel e mesmo era aplaudido ás veces pola súa retórica cicerónica
Alguns xornalistas parecían non entender ren da linguaxe críptica e ambigua de Feijoo, que parecía transformado polo espírito de Don Manuel e mesmo era aplaudido ás veces pola súa retórica cicerónica. Dilma Rouseff limitábase sinxelamente a bosquexar tímidos sorrisos e responder cortesmente.
Despois de cear opíparamente, Dilma e os seus ministros viron as fotos do Arre carallo, que gustaron moito aos xornalistas que acudiron ao Río Royal Palace. Feijoo faloulles da fermosura da serra do Courel e da serenidade que transmitía a contemplación dos canons do Sil. Dilma escoitaba con atenta curiosidade, ás veces mesmo se lle escapaba unha bágoa cando miraba os ollos acendidos e húmidos de Feijoo, que máis que emocionado por un arrouto de telúrico paisaxismo estaba levemente embriagado polo Bourbon.
- Gosto moito da paissagem do teu pais ..
- Comunidad autónoma, comunidad autónoma- matizou apresuradamente Núñez Feijoo, que seguía a alumear os ollos de Dilma co seu embriagado escintileo na mirada
- Comunidad autónoma, comunidad autónoma- matizou apresuradamente Núñez Feijoo, que seguía a alumear os ollos de Dilma co seu embriagado escintileo na mirada
- Bom, da túa comunidade autónoma... - respondeu Dilma, un chisco apoucada. - Mas... ha uma coisa que nao percevo das fotos: ¿O que sao estas minusculas linhas triangulares, semiesfericas, triangulares.. etc, que aparescem nas fotos?
Dilma marcou co dedo unhas liñas brancas que perfilaban un caótico perfil nos espazos rurais galegos.
- Ahhh!, iso, !nimiedades, Señora Dilma, nimiedades!. - Núñez Feijoo xa tiña a resposta ensaiada, pois pasara media madrugada preparando as posíbeis respostas a preguntas incómodas con Don
Manuel como asesor. - Mire, señora Dilma, en Galicia tomámonos moi en serio a santidade da familia e o dereito de propiedade. A isto, no noso país, chamámoslle valos ou valados. Alguns descontentos que van de simpáticos chámanlle a república do minifundio -Dilma escachou coa risa- por se meteren co noso goberno, mais eu creo que esta división e reparto do territorio fortalece o noso sentido da identidade, ¿non lle parece?
Dilma non parecía moi convencida
- No meu país nao acontece a mesma coisa; ha muita terra na propiedade de moi poucos homems
- No meu país nao acontece a mesma coisa; ha muita terra na propiedade de moi poucos homems
- Entendo, entendo, Dilma. !Bah!, !nimiedades!, !parvadas!, contestou espontáneamente Feijoo, máis animado que nunca polo Bourbon. Ten que fomentar vostedes políticas pro-natalistas e ala, xa está, así haberá máis homes para traballar toda esa cantidade de terra, ¿non lle parece?
Dilma ficou perplexa pola resposta
- "Nao, nao, o que quero dizer e que ha muita terra para poucos homems e mulleres. Mas homes e mulheres, ter, temos bastantes. Temos overbooking demográfico"
- Entendo, señor Dilma, entendo - Mr. president preferiu non seguir o ronsel da conversa. O Bourbon impedíalle razonar. A resaca, seguramente, tamén. A escoita sobriedade que seguiría á resaca, seguramente, non mudaría a súa predisposición a escoitar o problema agrario, nin o de Brasil, nin o de Galicia
Tras dúas horas de leria, Feijoo comezou a sentir saudade. O enxeñeiro xefe do Arre Carallo e o director do Centro de Investigacións aeroespaciais acompañárono ao aeropordo de Río. Agora era a lúa a que pendía perpendicularmente sobre a cabeza do cristo de corcovado. Os nenos das favelas non escoitan as badaladas de medianoite pola madrugada; alguns saen á rúa a quentar as mans co lume das entulleiras e miran cara o ceo, cara o cristo de corcovado, por onde pasa, neses momentos, o jet-privado de Núñez Feijoo, falando con Don Manuel por teléfono móvil :
- ¿Si, quen é?
- Menos preguntas e imos ao gran, coño!. Sube a presión fiscal ao pequeno negocio outro mes máis, pasado meñán tirás que marchar a...
- Non hai dicusión posible, Alberto. Chama ás constructoras para comezar co cristo de Rande
- ¿Outra vez de viaxe, Don Manuel?. Pe, pe, pero eu quero ...
- Non hai dicusión posible, Alberto. Chama ás constructoras para comezar co cristo de Rande.
- Pe, pero Don Manuel, en Madrid din que estamos sen plata e en Europa din que ...
- Cállese, coño!, quen ten contactos aquí son eu. Non te preocupes polas deudas, xa as pagaremos entre todos. !Deus, patria e familia, Albero!. !Deus, patria, propiedade e familia!, ese é o horizonte. Onte, hoxe e sempre.
Don Manuel colgou o teléfono con violencia, e nun resignado suspiro, fixo unha chiscadela ao retrato de monsieur Francisco Franco. Suspirou profundamente, exclamando para sí
- Non me merecen, Francisco. En verdade, non me merecen. ¿Cando me deixarán descansar en paz?.
Puxo de novo a Wagner no gramófono, desexando que no ceo decidisen, dunha santa vez, a data do seu xuízo final, e desexando, ao mesmo tempo, na terra, que España seguise sendo unha e grande.
