O impulso do Fondo para a Recuperación Europeo (tamén coñecido como Next Generation EU) parecía pór de novo ás institucións europeas no punto crucial da cuestión
Para os que paseamos -é un dicir- polos corredores do Parlamento Europeo, a serie Parliament produce unha mestura de nostalxia e de desencanto. A produción tripartita Francia-Bélxica-Alemaña preséntanos a vida dun asistente parlamentario francés na Eurocámara. Lonxe da idea xeral que se ten das institucións europeas, a serie retrata fielmente a cara menos amable dese ámbito: negociacións, chantaxes, lobistas, vidas a distancia ou Brexit. Obviamente, non podía faltar a eterna batalla nacional e lingüística entre os deputados do Estado español, que a ollos dalgúns europeos non deixa de ser unha especie de fío musical que recupera intensidade cada certo tempo. A comedia está xa dispoñible na plataforma Filmin.
Sobre a Unión Europea e as súas institucións a mellor descrición posible ofrecíaa o título dun capítulo da serie danesa Borgen: En Bruxelas ninguén te ouve berrar. E é que estamos afeitos a titulares simplistas presididos polo nome da capital belga. Bruxelas decide, Bruxelas impón, Bruxelas pendente do acordo... A complexidade do sistema político da Unión Europea e a súa interrelación cos diferentes sistemas estatais acostuma a quedar en segundo plano. O que si aparece nos medios é a repartición dos recursos comunitarios e os grandes cumes que obrigan aos xornalistas a pasar a noite diante dunha pantalla. A aprobación de Directivas e Regulamentos é o antisexy, en termos de actualidade.
O bloqueo ao repartimento dos fondos por parte de Hungría, Polonia e Eslovenia deixa claro que a división no continente vai moito máis alá da anécdota do Brexit
O impulso do Fondo para a Recuperación Europeo (tamén coñecido como Next Generation EU) parecía pór de novo ás institucións europeas no punto crucial da cuestión. A rápida reacción da Comisión Europea, comprendendo a dimensión da crise do coronavirus, foi un exercicio de instinto político ao que Bruxelas non nos tiña afeitos nos últimos lustros. Pero tiña que pasar e pasou. O bloqueo ao repartimento dos fondos por parte de Hungría, Polonia e Eslovenia deixa claro que a división no continente vai moito máis alá da anécdota do Brexit. Mesmo nun contexto de pandemia, a alambicada gobernanza europea atopa inimigos íntimos dentro de si mesma.
Next Generation EU. Un nome certamente ambicioso, tratándose dun continente en decadencia política, dividido e que con toda probabilidade quedará relegado no marco xeopolítico ante o avance doutras rexións do mundo. Esta historia de bloqueos e de complexidade multinivel lévame a pensar no noso propio panorama estatal. Por unha banda, temos unha Unión Europea incapaz de dispor rapidamente do fondo para a recuperación. Polo outro, a imposibilidade de xerar un método racional de repartición e xestión destes entre Estado e Comunidades Autónomas. Ao cidadán de a pé debe parecerlle absurdo que os fondos de recuperación teñan que viaxar de Bruxelas a Madrid para acabar nas arcas da consellaría correspondente, encargada de pagar o salario á enfermeira do centro de saúde. O certo é que non hai fórmulas máxicas para simplificar a burocracia e o bo goberno subestatal e supraestatal. En calquera caso, axudaría moito que se abandone a improvisación e se aposte por proxectos políticos compartidos. En todas as frontes.
Vale a pena que se aposte pola integración europea en materia de saúde pública ou que se reforce o investimento estatal e autonómico en sanidade. Todos nos xogamos moito
Next Generation EU. Ese suxestivo nome fai que non poida evitar pensar na xeración Z e en vídeos de TikTok en bucle. Unha vez convidei á miña clase de sistema político español a un bo amigo, asistente no Parlamento Europeo, para explicar as claves da Unión Europea. A súa sorpresa foi maiúscula ao ver que a maioría non lembraban a crise do euro, nin a Tsipras nin tampouco a Varoufakis. Tiñan apenas 10 anos! Ademais, ao ser preguntados sobre o seu europeísmo, a maior parte de asistentes afirmou que talvez non era unha boa idea buscar unha maior integración política. O meu amigo e mais eu démonos conta de que a súa reacción era relevante.
A seguinte xeración de europeos farase adulta a cabalo dunha crise sanitaria que pronto será plenamente económica. Todas as institucións deben traballar para ese escenario pospandemia; colaborando e demostrando a súa utilidade. Vale a pena que se aposte pola integración europea en materia de saúde pública ou que se reforce o investimento estatal e autonómico en sanidade. Todos nos xogamos moito.
