O abismo interxeracional. Cousa seria. No caso da música galega mais que un abismo é un cantil no que a borraxeira impide ver o o ronsel da singradura dos teus maiores. Cada xeración ten a súa particular borraxeira coa xeración anterior i é natural

Co seu segundo disco o vigués Iago Galego, Filloas, conseguir afiuzar a súa inédita mestura de pop, punk, trap e outras músicas urbanas, converténdose nun dos pequenos secretos a voces do undeground da escena galega.

O abismo interxeracional. Cousa seria. No caso da música galega mais que un abismo é un cantil no que a borraxeira impide ver o o ronsel da singradura dos teus maiores. Cada xeración ten a súa particular borraxeira coa xeración anterior i é natural. Matar jipis en las Cíes cantaba o grupo vigués como reacción ás xeracións anteriores. Lei de vida. E non pasa nada. Con vinte anos todo o que se albisca polo retrovisor arrecende a vello. Non hai máis que ver o que tardaron os 80s en voltar ser atractivos ou o que se atrasou a actual idealización dos 90s. Amancio sábeo ben e non perde oportunidade, claro. Xa hai ben de anos que inundaron as rúas con camisolas dos Ramones e nos últimos tempos tocoulle a Nirvana. O Smell Like Teen Spirit levado ao textual polas beirarrúas do País. I é que está todo estudado. A mercadotecnia sabe que dúas décadas adoitan ser suficientes para poder poñer en valor o pasado. A primeira para esquecer o malo. A segunda para mitificar o bon. Á estrulladora pedra do muíño do tempo sóbralle forza para esnaquizar a memoria até o ponto de tornar o rancio en vintage, o anticuado en retro. Cero drama, así leva sendo de sempre. 

O aspecto máis negativo dese ofuscamento interxeracional é que adoita ser bidireccional, os fillos renegan dos pais e os pais non entenden, non, os fillos

Posiblemente o aspecto máis negativo dese ofuscamento interxeracional é que adoita ser bidireccional, os fillos renegan dos pais e os pais non entenden, non, os fillos. Para os fillos ese choque é máis ben unha vantaxe por ser un un motor de innovación. O crear algo novo para ultrapasar o anterior. Pero o outro sentido dese vector inevitable leva ao bloqueo, a un estadío de estancamento pureta no que partir de certa idade fechas portas -e ouvidos- ás novas músicas. “A música de agora non vale nada, a da miña época si que era música”. 

Nun estudo realizado na Universidade de California chegaron á fatídica conclusión de que por regra xeral as preferencias musicais xa non varían unha vez pasada a adolescencia. Até foron quen de marcar a icónica idade de 33 anos coma a idade media na que deixamos de prestar atención ás novas músicas que se fan.

É un aillamento, este, que mesmo se ten demostrado dende a ciencia estatística. Hai uns anos nun estudo realizado na Universidade de California chegaron á fatídica conclusión de que por regra xeral as preferencias musicais xa non varían unha vez pasada a adolescencia. Até foron quen de marcar a icónica idade de 33 anos coma a idade media na que deixamos de prestar atención ás novas músicas que se fan. Aos 33 ficas xordo a todo o novo e corres o risco de ficar conxelado na túa época. Pouca broma.

Curiosamente esta cancela non se fecha nunca cando se trata doutras disciplinas artísticas, non adoita haber prexuízos xeracionais con novas escritoras ou directores de cinema. Pero no caso da música si que é certo que é bastante habitual ficar ancorado na música da túa mocidade. E esta crioxenización de época é unha verdadeira mágoa. Non tanto por perderse a next big thing, que esa vancha poñer diante dos fouciños os medios si ou si, coma por perderse os pequenos tesouros que irán abrollando por aquí e acolá ao longo da túa vida. Eses que precisan prestar unha especial atención por non entrar nas canles comerciais e que adoitan ser alfaia pura. Desa que alimentan a alma a pouco que esvaezas os teus prexuízos de señor maior.

Na rica e heteroxénea escena galega, baixo os grandes nomes que poboan festivais e reportaxes en medios, abundan as pequenas xemas deste caste: C Mirazo, Sleepy Spice, Kid Mount, Xalquián, Bratz Antifa, O Rabelo, Dani Cornes, Mounqup, Rhome, Fungo & Agasallo…

Na rica e heteroxénea escena galega, baixo os grandes nomes que poboan festivais e reportaxes en medios, abundan as pequenas xemas deste caste. Proxectos moitas veces cativos en medios pero sempre desbordantes en talento que agroman de cote por calquera curruncho do País: C Mirazo, Sleepy Spice, Kid Mount, Xalquián, Bratz Antifa, O Rabelo, Dani Cornes, Mounqup, Rhome, Fungo & Agasallo… A lista non ten fin e sempre trae novidades. E precisamente a este selecto pero populoso clube pertence o heroe da viñeta desta semana: o vigués Iago Galego AKA Filloas.

“Estoume a decatar de que o oído vai peor porque cando estou nun bar non sigo a conversación (...) Teño medo de deixar de escoitar o que dirán tras contarlle ao mundo enteiro o que teño que expresar”. Se pensamos nun músico académico xordo o primeiro que nos ven á mente é un tal Ludwig pero se ademais incluímos na ecuación que sexa de Coruxo, só hai unha resposta posible. O noso Filloas, claro. Que só escoite en monoaural ou toque o bombardino dende pequeno en realidade é o de menos. O verdadeiramente interesante nesta súa historia é a súa viaxe a Damasco e como caeu do cabalo. Como ter escoitado a Bad Bunny foi epifanía suficiente para transicionar do garaxe e o punk a facer unha música inédita no País, mesturando pop, punk, trap e ritmos urbanos e electrónicos. Unha fórmula novidosa que estreou co seu primeiro disco longo en 2022 e ensanchou o pasado ano co seu segundo traballo.

O verdadeiramente interesante nesta súa historia é a súa viaxe a Damasco e como caeu do cabalo. Como ter escoitado a Bad Bunny foi epifanía suficiente para transicionar do garaxe e o punk a facer unha música inédita no País, mesturando pop, punk, trap e ritmos urbanos e electrónicos

Abre o disco o noso loser favorito a peito descuberto con Game Over, confesión en clave hyperpop dos seus medos e ansiedades. Unha amargura vital que cruza transversal todas e cada unha das cancións do disco e que tamén é de facto o zeitgeist da súa xeración, a desafortunada Z. A frustración e a percura da felicidade roubada pódela apalpar coas xemas dos dedos en versos coma “e sentín que era feliz, que me daba todo igual. E por iso non entendo porque só quero chorar”, unha lírica en perfecta sincronía tonal co discurso de tótems da súa xeración coma Cecilio G e o seu “y ahora que estoy bien, con más de 23, no sé porque aun tengo estas ganas de llorar” de Million Dollar Baby ou o “Cada día estoy peor, lo tenía que decir” do Ready Pa Morir de Yung Beef.

Á vista das letras non é difícil imaxinar ao protagonista da nosa historia interpretando algún dos papeis de Woody Allen de finais dos 70s, entre inseguridades vitais, retranca autodefensiva, dúbidas existenciais e psicoterapia semanal. I é que precisamente unha das conquistas máis meritorias desta crebada xeración é ter normalizado a saúde mental coma un topic máis en todos os ámbitos. Lonxe do tabú, facendo parte das cousas cotiás da vida. Verbalizando vivencias e doenzas que en xeracións anteriores, en certos estilos e escenas, eran impensables por seren signo de vulnerabilidade e febleza. Bravo por elas.

A pantasma da saúde mental bule tamén sobre o tema que fecha e conceptualiza a propia capa do disco, Harvey.“Vin normal aos vinte estar morto en vida e tirei ao lixo os meus mellores días”. O existencialismo xeracional recunca en pezas como Cando estás durmida ou Bucle

A pantasma da saúde mental bule tamén sobre o tema que fecha e conceptualiza a propia capa do disco, Harvey. Un himno de esencia pop inspirado polo clásico de 1959 protagonizado por James Stewart, no que Filloas escolle, coma o bon de Jimmy, ser unha boa persoa aínda que o prezo a pagar sexa estar fora da norma. Felicidade ou normalidade. Pílula vermella ou pílula azul. De novo, a saúde mental saíndo da tobeira sen complexos. Un amigo imaxinario, por certo, ese enorme coello rosa que o acompaña a todas partes, que se ten feito carne para os directos no último ano na forma dunha Paula Ferraz convertida na súa inseparable anxa da garda musical. E ben que nos aledamos desa nova compaña.

“Son un NPC que non consegue encaixar por falta dun DLC”. Outra peza na que aprofunda nesa infelicidade intrínseca ao ritmo de vida capitalista e as súas implicacións para a saúde mental é NPC, cunha temática sospeito inspirada polo Show de Truman da súa xeración que é o Free Guy de Ryan Reynolds. A nova oitava arte -os videoxogos- infiltrándose naturalmente no abano temático das artes detodalavida. E non está soa. A maiores da cultura gamer outro dos aportes dos Z ao acervo cultural da cultura popular está a ser a elevación da animación e o anime á categoría de arte con maiúsculas, algo que empapa tamén boa parte das referencias estéticas e líricas do noso heroe.

Pero non dramaticemos. A pesares do ton, unha vez arrincadas as capas que lle dan esa amargura, este álbum ten un núcleo esencialmente vital, alegre e mesmo con potencial festeiro. Carregado de melodías pop instantáneas que ben poderían estar asinadas polos seus idolatrados The Homens

“Vin normal aos vinte estar morto en vida e tirei ao lixo os meus mellores días”. O existencialismo xeracional recunca en pezas como Cando estás durmida ou Bucle -en colaboración co MC de Arbo AMORODO- onde anda a construír universos escuros onde a ansiedade e a frustración forman parte da paisaxe cotiá. Unha paisaxe cuberta por un manto de pesimismo que chega a cada versos e nota do disco e que fai imposible non empatizar co autor. Este fatalismo tamén sobrevoa pezas onde a temática é se cabe máis tradicional -amor/desamor- coma O móbil está a soar ou O sol sairá outra vez. E por suposto Verán, un dos singles máis inmediatos do disco e posuidor dunha melodía pop clásica que envolve -a moi traidora- unha suposta canción do verán que agocha en realidade unha relación tóxica onde a vítima é, oh sorpresa, o noso sufrido heroe. Benvidas ao mundo de Filloas.

Pero non dramaticemos. A pesares do ton, unha vez arrincadas as capas que lle dan esa amargura, este álbum ten un núcleo esencialmente vital, alegre e mesmo con potencial festeiro. Carregado de melodías pop instantáneas que ben poderían estar asinadas polos seus idolatrados The Homens. Un remexido de influencias postmodernas mesturadas co descaro que outorga a postadolescencia e que dan como resultado unha fórmula da que de seguro cada xeración pode sacar proveito.