Sempre espertou a miña curiosidade toda esa xente triste que aparenta ser feliz. O esforzo que fai para vivir decote nunha alegría ensaiada. Recoñezamos que ten que cansar. A isto sumémoslle o peso magnético da súa actitude. Isto si que é envexable. Unha actitude descarada e eficaz que consegue que crean no seu propio éxito
Coñecín a Fidel na barra libre dunha voda, en 1997. Formaba parte do trío musical que amenizaba o baile da celebración. Tocaba a batería. Era unha voda grotesca e antinatural, como todas. Pero naquel mesmo lugar descubrín a corpulencia da súa actitude. Eu non entendía cal era o seu papel no grupo porque, en realidade, o teclado sintetizador facíao todo. Con bastante mala educación, comenteillo en canto baixou do escenario. “Pero a que non parece?”, esgrimiu con enorme seguridade. McCartney dixo nunha ocasión que Ringo non era o mellor batería do mundo, pero que era o mellor batería para The Beatles. Eu saín dalí pensando: “Igual que Fidel para o Trío SolYSombra”.
Sempre espertou a miña curiosidade toda esa xente triste que aparenta ser feliz. O esforzo que fai para vivir decote nunha alegría ensaiada. Recoñezamos que ten que cansar. A isto sumémoslle o peso magnético da súa actitude. Isto si que é envexable. Unha actitude descarada e eficaz que consegue que crean no seu propio éxito. Igual que un tío meu que era quen de cruzar unha beirarrúa, entrar nun hotel calquera, apoiarse no mesado de recepción e pedir a chave do “cuarto tal” cunha convicción tan abrumadora que lla daban ao momento coma se fose un hóspede con reserva. Hai que usar moitos filtros de dios para chegar a ser así de poderoso.
Agora que o meu fillo de 17 anos está a piques de decidir cal é o seu próximo salto -salto base con escasez de salvavidas- sempre lle recomendo: “Actitude”. Porque non vale de nada ter un grao superior se vas por aí coa cara de espabilado do pai de Lamine Yamal mentres o entrevistan no aparcadoiro dun Eroski, ben cedo. Ou quizais si. Nada está claro.
Son moitos os que hoxe trunfan grazas a unha actitude arredadora. Se non posúes esta característica, terás que conformarte con finxir a felicidade en modo aleatorio, versión beta
Son moitos os que hoxe trunfan grazas a unha actitude arredadora. O problema é que, visto todo no mesmo parágrafo, o reparto da obra teatral é un tanto desmotivador: o streamer baboso, a influencer iletrada, o puteiro aforado, o Goebbels do selfie, o Rasputín do algoritmo, o monarca que se autoproclama nas súas memorias “el jinete que controlaba la transición”, o sorriso con filtro Valencia ou con filtro Mayfair ou con filtro París. É unha postura, unha conduta, da que só gozan uns poucos afortunados.
Se non posúes esta característica, terás que conformarte con finxir a felicidade en modo aleatorio, versión beta. É relativamente doado. Non fai falla tanto talento. Ás veces incluso é posible que, por pura coincidencia, sexas feliz de verdade: unha aperta a tempo, unha bebida refrescante, unha coma ben situada. Tamén pasa co éxito. Pensen en calquera autor galego que presenta o seu libro ante catro persoas e lle pide ao libreiro que lle saque unha foto “pechando plano”. Un par de libros asinados, gastos de desprazamento na AP-9, pero 60 likes. Sesenta. Éxito sen precedentes. Filtro Glow.
Hai tempo que levo pensando que o Ministerio de Educación debería substituír as materias por tutoriais de autoestima e permitir que os impartise Fidel. Fidel, que sempre tocou sen facer ruído
Hai tempo que levo pensando que o Ministerio de Educación debería substituír as materias por tutoriais de autoestima e permitir que os impartise Fidel. Fidel, que sempre tocou sen facer ruído. Penseino ata hai un par de días.
Levaba tempo sen falar con el en persoa. Dende a pandemia, seguramente. Vivimos en lugares distintos. Atopeino nunha cafetería de Pontevedra. Vino triste dende a rúa, a través do cristal. En canto cheguei a súa mesa, sacou da nada un sorriso luminoso como quen saca a peza exacta dunha caixa de ferramentas. Ao parecer, leva catro anos cumprindo os consellos de saúde de Pablo Motos e toca a batería nunha banda tributo a Duncan Dhu. Pero como estás, Fidel? “O me voy de España o me suicido”, respondeu, por fin, sincerísimo.
