As lecturas parécense aos amoríos. Algunhas veces, pouquísimas, sacúdente coa súa potencia descomunal, percórrente como un lóstrego, véncente, e nada volve ser igual xa nunca.
En marzo de 2011 o primeiro ministro xaponés, Kan Naoto, recibe a noticia de que en Fukushima os grupos electróxenos diésel de reserva afogaron. Sentiu como se lle xeaba o sangue. Os núcleos de tres reactores derretéronse e perforaron os depósitos. Se todos os reactores se derretían, terían que evacuar para varias décadas, ou séculos, 250 km de radio, Tokio incluído. O Xapón desaparecería. Quizás tamén os países veciños.
O señor Naoto confésase insignificante no seu artigo. “Os esforzos conxugáronse con afortunadas casualidades, que poderían interpretarse como unha forma de bendición”.
Até agora o baremo do espanto foi a guerra. Pero este é superior, trátase do horror absoluto, di Svetlana Alexiévich.
Chernóbil e Fukushima van máis alá que o Holocausto. Propóñennos un punto final. Apóianse na Nada. O home levantando a man contra a creación divina.
O Deus da Ciencia.
Notas
-O dia em que o Japâo quase desapareceu. Naoto Kan. (Orixinal en Le Monde Diplomatique. Agosto de 2019).
-Vozes de Chernobyl. História de um desastre nuclear. Svetlana Alexievich.
