Aprofundar na fenda ou tentar facer algo distinto para convencer aos escépticos? Eis o dilema kantiano ao que se enfrontaba o filósofo do Valadouro. A resposta chegou baixo o nome de II i en forma de paradoxo, demostrando que se pode convencer sen renunciar a ser un mesmo. A maxia da sinceridade

A Historia da música está chea de segundos discos fallidos. Dos Stone Roses a Franz Ferdinand pasando por Oasis, Violent Femmes ou Terence Trent D’Arby. O fulgor dun disco de debut epatante adoita facer sombra, unha demasiado alongada, para todo o que veña detrás. E aí estaba o risco, espreitante, para o segundo traballo de Grande Amore. Aprofundar na fenda ou tentar facer algo distinto para convencer aos escépticos? Eis o dilema kantiano ao que se enfrontaba o filósofo do Valadouro. A resposta chegou baixo o nome de II i en forma de paradoxo, demostrando que se pode convencer sen renunciar a ser un mesmo. A maxia da sinceridade.

No seu clásico ensaio “Que é a arte?” Tolstoi situaba a sinceridade como condición esencial da arte, impresicindible para que o espectador se identifique e conecte cos sentimentos do artista, creando un vínculo entre ambos. E vaia, se algo sobra nos versos de Nuno é o discurso honesto, do que bota por fóra (“querendo aguantar cousas que naide aguantou”), sendo a estética -esa interminable colección de camisolas de grupos out of context- a única impostación que se permite. Se callar esa é a chave da inmensa penetración do seu discurso, unha lírica sincera, directa, coloquial e sen ambaxes, coa que se ispe emocionalmente en cada verso mirando aos ollos a unha xeración rota, a súa, asolagada pola ansiedade e a decepción. 

No seu clásico ensaio “Que é a arte?” Tolstoi situaba a sinceridade como condición esencial da arte, impresicindible para que o espectador se identifique e conecte cos sentimentos do artista, creando un vínculo entre ambos. E vaia, se algo sobra nos versos de Nuno é o discurso honesto, do que bota por fóra

Cantaban os xa extintos Second en Nivel Inexperto que “esas letras son agujas que se clavan en mi espina”, unha sensación moi semellante á que de certo deben sentir as millennials galegas fronte as verbas do trobador existencialista do Valadouro. O “Todos moi guapos, todos moi listos pero naide ten piso naide ten traballo” que ecoa en Pelea debe penetrar no líquido cefalorraquídeo da Xeración Y coma unha punción lumbar. Sen anestesia. O “Eu non son deste mundo, eu nunca fun deste mundo” que zoa en Ben sabe Dios que o intentei ben podería ser o trasunto musical do sartriano O inferno son os outros, leimotiv dunha xeración en constante presión polas redes sociais á que se lle prometeu todo e o único que atopou foi precariedade e o abaneo constante no arame. E precisamente nesas coordenadas de frustración e anguria é onde Nuno se ten convertido con só dous discos na indiscutible -e involuntaria- voz da súa xeración.

Nas coordenadas de frustración e anguria é onde Nuno se ten convertido con só dous discos na indiscutible -e involuntaria- voz da súa xeración

É este II un disco continuista -coma deixa ben claro a nomenclatura ordinal ledzeppeliniana do título- tanto no musical coma no temático. O existencialismo, o pesimismo, a ansiedade e o desencanto bailan un pogo ao compás dunha electrónica lixosa marca da casa e que remite por momentos a clásicos coma Atari Teenage Riot, Skinny Puppy, Das Kapital e mesmo -toma autocita- Fusquenlha. E se ben é certo que non posúe a manchea de himnos instantáneos do debut (Esta pena que a veces teño, Vémonos no baño, Vamos enchernos (E vamos falar de cousas, Perdón por ser tan sexy…) esa falta de inmediatez compénsase con creces coa renovada forza que lle dá a produción de Carlangas ao control das caixas de ritmos cuantizadas e os sintetizadores arpexiados, non baixando os BPMs nen para coller folgos.

Este é o hábitat natural de Nuno, as táboas. Onde se transforma nun telepredicador do baixo Mississppi que o dá todo e recibe todo por parte dun público entregado á súa fé, a Nunomanía. Un Personal Jesus do País que fai que as cancións trasmuten pesimismo e apatía por enerxía e raiba nunha liturxia de caos e salvación

Uns folgos, estes, absolutamente necesarios para comungar coa verba do profeta mariñán no seu espazo de culto natural, o escenario. Hai discos cuxa escoita reclama intimidade e recollemento pero hai outro tipo de discos, coma este II, que esixen suor, chan pegañento, pisotóns e retrousos cantados a coro. Este é o hábitat natural de Nuno, as táboas. Onde se transforma nun telepredicador do baixo Mississppi que o dá todo e recibe todo por parte dun público entregado á súa fé, a Nunomanía. Un Personal Jesus do País que fai que as cancións trasmuten pesimismo e apatía por enerxía e raiba nunha liturxia de caos e salvación. Un ritual de catarse colectiva que leva o vínculo espectador-artista de Tolstoi a ter un novo significado e que fai que un non poda máis que debuxar un sorriso imaxinando a expresión do bon de Leon se puidese viaxar no Delorean e contemplar a Nuno en pleno pleno crowdsurfing cantando mentres é carretado por riba do -seu- entregado público.

Asimilar que poda ter tan rápido e tal nivel de éxito unha proposta que hai dez ou vinte anos tería sido o underground do underground non é fácil visto cos ollos do pasado pero o certo é que no multiverso da nova música galega™ calquera cousa é posible. Felizmente

Ten un algo de xustiza poética este disco. Non eran poucos os que agardaban a caida do fenómeno, noqueados polo suceso inexplicable do seu primeiro disco. Non tanto por ese deporte nacional galego que é a envexa como pola necesidade de explicar racionalmente unha realidade dificil de entender dende unhas coordenadas sociomusicais que agora se revelan anacrónicas. Asimilar que poda ter tan rápido e tal nivel de éxito unha proposta que hai dez ou vinte anos tería sido o underground do underground non é fácil visto cos ollos do pasado pero o certo é que no multiverso da nova música galega™ calquera cousa é posible. Felizmente. E os que virán. 

Vendo as dimensións que acada a fórmula en formato trío igual había que darlle unha volta a Grande Amore como artista e repensalo en modo banda. Pero banda completa. Das de toda a vida. Desas en perigo de extinción, con baixo, batería e sintes ademáis das guitarras e bases

CODA. Un desexo de fan fatal. Non participaron nas gravacións do disco as agora imprescindibles ao vivo María Grep e Clara Redondo pero vendo as dimensións que acada a fórmula en formato trío igual había que darlle unha volta a Grande Amore como artista e repensalo en modo banda. Pero banda completa. Das de toda a vida. Desas en perigo de extinción, con baixo, batería e sintes ademáis das guitarras e bases. Unha estrutura que achegaría a Grande Amore ao potencial escénico dos británicos IDLES, esa máquina de raiba liderada por un Joe Talbot co que Nuno de seguro comparte cando menos un par de cromosomas e do que só lle falta ter, coma ten o galés, a faciana de Nietzsche tatuada na costela.