No meu Nadal de antes, todos os edificios nos que vivín arrecendían a comida. Ao cruzar o portal sentías o poder que proporciona o que se fai a lume lento, cos fogóns entrando en coma, que é como mellor sabe case todo. Non importa o que digan os amantes do fastfood. O cordeiro ao forno, o bacallao con repolo cocido, a centola da ría, o polvo que sabes que non se repetirá, un acordo de goberno, mellor con calma. Lembro que paraba en cada andar, pegaba o nariz nas portas e tentaba adiviñar que cearían Carmen e Antonio, do 1º B; a pesar do estrés, das decenas de fillos e netos que invadirían esa noite a soidade habitual da súa casa, eles recitaban versos que eu escoitaba tras da porta: Camaróns coma puños, Carmen, Atinou a pescantina, Mira cantos corais, Carmen, Colle o loureiro que está na terracita, Antonio. E logo, xa de tarde, víalos pasear tranquilos por debaixo dos soportais fachendeando de misión cumprida e, quen sabe, se despois de celebralo cun polvo deses que non se repetirán.
Non é o mesmo cocer unha nécora mediana que unha grande. Non vale guiarse por un tutorial frenético de Youtube dun chef de República Dominicana: Para coser los persebes…. Habería que recuperar a lentitude dos minutos inviolables das avoas, os consellos gastronómicos de acougo, e evitar as guías para cocer marisco en tres pasos.
Hoxe somos máis pobres en lentitude. Ninguén mendiga o aplomo. Todo está deseñado para enganarnos á maior velocidade. Clica. Descárgao. Publícao. Compra. Asina. Senténciame. Vota. Se non hai marisco que resista esta cocción estresante, como vai soportala un Estado. A España historicamente engretada que pisan con forza os que cren no nacemento de Xesús e que sobrevoan os que din que o Nadal é un invento da Coca-Cola. A España que sempre estivo rota e na que hai que sobrevivir soñando como José Ángel Valente, escribindo que a historia nos devolva intactos ao tempo en que quixéramos que todo comezase. Para empezar outra vez, seguramente saboreando unha pausa. O sosego que precisan as cousas que necesitamos que se cozan intactas e fortes. Un goberno, por exemplo.
Érgueste outro domingo, decides, votas, abres unha cervexa. Un índice de participación. Unhas patacas de bolsa. Algo rápido. Os primeiros sondeos. Lucerío de pactómetros. Á espera dos datos oficiais, comeza a conta atrás para a formación de goberno. É aí cando notamos o que podería ser un ictus. As contas atrás. Todas son insoportables. Dá igual que sirvan para lanzar un cohete, para anunciar o nacemento dun novo ano ou para os simpáticos (e contaxiosos) eventos de prendido de luces de Nadal. Todas angustian. Todas xeran a sensación de que o que vén ao final delas é precipitado. Por iso, un acordo de goberno non merece unha conta atrás por moitas ganas que teñamos de que remate a ansiedade. Convertiríase nun Executivo de xestión impulsiva. E precisamos reflexión.
Na política, a serenidade tería que ser igual de positiva que a cocción lenta para un prato reconfortante. Porque as presas traen malas novelas, suspensos en matemáticas e feridas mal curadas. Gobernos febles e inmaduros. Alcaldes ridículos de Ourense. Como solución a estes casos tan esenciais para o futuro da nosa saúde mental, eu prefiro o sosego da intelixencia á inmediatez do inxenio. Hoxe decántome por un suicidio lento a base de cabezas de gambas.
