Unha mañá destas, namentres desencrechaba o pelo alborotado da noite, mirei pola ventá e vin un home angazando a folla debaixo da viña. Non sabía quen era nin nunca o vira diante. Boteille que andaría polos meus anos, pero moito mais feo. Pediume traballo, que me barría a folla da viña e cortaba a herba a cambio de cama e comida, e eu díxenlle que si, que lle ía dicir?, contoume a muller. Pregunteille se o coñecía ou lle dixera quen era. Pois non, o certo é que non, nin sei quen é nin llo preguntei...pero o home do saco non parece, contestoume. Igual vos sorprende porque non a coñecedes, pero a miña muller evos así. De poucas palabras. O estraño angazou folla durante toda a mañá. Non é que bulira moito pero ben se lle vía que era un profesional, que non era a primeira vez que o facía. Recoñezo que botei un bo anaco axexándoo, deleitándome con abraio nas súas habelencias e movementos sutís, que mesmo semellaba que o angazo was blowing in the wind, que cantaría o bardo de Minnesota.

Despois de xantar en silencio patacas con xudías e chourizo, o estraño dixo que ía botar unha sesta. Un chisco despois chegou a filla correndo á cociña: Papá, o home está durmindo á sombra da pereira. Cara alí marchei e, tal e como dicía a filla, o home semellaba durmir co lombo arrimado á pereira e co sombreiro tapándolle a cara. E á noite onde vai durmir o home, que cuartos libres non hai..?, pregunteille á muller. Ela díxome que xa o tiña pensado, que abriría o sofá do faiado e que lle preparaba alí o cama. Pareceume aquelado. A media tarde, a filla buscoume outra vez, desta cos ollos regalados de asombro e incredulidade: Papá, o home está comendo a herba! Cara alá fun. Non era que a comera, pero a cativa veuno anicado e cortando a herba coa man, turrando dela sen arrincala de raíz, que tal imitaba o xeito das vacas ao pacer. A piques  estiven de explicarlle á filla que podía ser un exemplo claro do “síndrome da vaca pacendo”, estudado polo miúdo no manual  “De ruralis profundis”, a opus magna dun amigo, veciño e aínda un chisco da familia: o profesor Luís F. Ríos.

Cando chegou a hora de durmir eu fíxenme o desganado, facendo que miraba na tele como raios se restaura un Chevrolet Impala do 59, glorioso ano no que nacemos Ana Torroja e mai eu, e Sharon Stone cumprira xa un aniño. Deixei que rematara o programa e antes de subir aos cuartos aínda zangoneei entre a sala e maila cociña, coma se quixera darlle tempo a todos a pechar os ollos e facerse os durmidos.  E debeu ser tempo abondo, porque xa na cima das escaleiras comprobei as luces apagadas nos cuartos e sentín o silencio da noite. Tranquilo e confiado, acendín a luz do meu cuarto. Ostrás! E isto?, berrei pensando, cos ollos abertos de aquí a mañá. Alí estaba o home aquel deitado na miña cama e a muller tamén, e semellaba que xa durmidos os dous. De cu un para o outro, que aínda bo era. A hora chegara de vingar as inxurias e agravios recibidos, que os grandes imperios non se manteñen e conservan con nugalla e descoido!

Pensei en coller a escopeta e facer unha desfeita, pero caín na conta de que non tiña, nin de balíns sequera; de seguido veume á cabeza a vara de kungfú do fillo, un pau longo e contundente, pero axiña desbotei a idea, porque nin sabía onde estaba nin estaba seguro de saber utilizalo, non fora o caso que nun mal golpe botara abaixo a lámpada e daquela eu ía ter que dar moitas explicacións. Seguramente ela ficara durmida e el aproveitou para meterse... Si, tivo que ser así, que ela é moi mirada para iso de durmir, que non creo que ela... Xa, pero agora que fago eu? Subo eu para o faiado? Andaba eu co ánimo dubidoso entre o medo e a esperanza, e non me pareceu vergoñento e indigno facer o que ía facer. Si, o mellor sería meterme eu tamén na cama, que ese foi o compromiso asinado, sempre xuntos ata que a morte nos separara, na saúde e na enfermidade. E no balbordo, que este era un caso claro de balbordo. Porque 3 pode parecer un número pequerrecho, pero nunha cama é unha barafunda envorcallada. Voume entalar no medio deles, de vagar e con moito tino para que non esperten, e vou durmir toda a noite barriga arriba, que non quero sorpresas, porque se lle dou a cara a el non vai ser agradable, e se lle dou a popa igual non pego ollo en toda a noite. Que sexa o que Deus queira, que con Deus me deito e con Deus me levanto, coa Virxe María e co Espiritu Santo...

A volta do día, erguinme e mirei pola fiestra a ver como pintaba o día: Un estrado de folla seca recubría a herba debaixo da viña. Hoxe vas ter que angazar outra vez a folla, que co aire que fixo de noite debeu caer outra tanta...,escoitei que me dicía a muller. Si, xa era o que tiña pensado facer, contesteille.