Dende hai días que non se sabía nada de Khalid e cando apareceu, o sangue cubría o seu corpo, ferido. Sobrevivira aos disparos da semana pasada e volvera ao seu traballo, pero volveron atravesalo as balas e as pernas deixaron de resistir
Khalid é o nome dun palestino sen alcume enraizado en terras de laranxas e oliveiras. Khalid podería ser o alcume da calquera outro que devece polo aceite con za’tar e que vive nunha aldea sen nomes nas rúas e sen hamacas nas praias. Khalid son letras e non cifras, e aínda así, é outro número na lista de persoas asasinadas en Palestina, e cuxa culpa é ter fame.
Dende hai días que non se sabía nada de Khalid e cando apareceu, o sangue cubría o seu corpo, ferido. Sobrevivira aos disparos da semana pasada e volvera ao seu traballo, pero volveron atravesalo as balas e as pernas deixaron de resistir.
Só uns nenos puideron rescatalo e levalo nun burro, a modo de ambulancia, cando os tanques se afastaron del. Mais os inocentes berros de sirena non serviron para rescatar a Khalid, que morreu camiño dunha cura.
Khalid, o nome doutra persoa asasinada nestes días, era familia e amizade. A el lle dedica o seu irmán, Ahmed Masoud, uns versos de esperanza, ánimo e coraxe a modo de despedida:
Khalid:
o teu nome significa eternidade en árabe.
Inmortalízate, daquela,
alén as fronteiras deste mundo
alén a dor, alén o que viches en Gaza
alén os berros de fame e medo do teu fillo.
Has estar nun lugar sen fume nin bombas;
daquela, agarda por min, irmán.
Ten paciencia e non marches,
pois só tes permiso para marchar unha vez.
Cando chegue eu aí, non quero verte triste nin vello,
con fame ou canso,
asustado polas bombas ou os enormes tanques,
frustrado ou preocupado,
permanece como eramos nós,
dous nenos rebuldeiros
que queren tocar o laúde
e ir en bicicleta pola praia.
Hei ensaiar novas cancións
para logo presumirchas.
Namentres, mentres agardas,
topa alguén ao que aprenderlle a lixar madeira
para facer fermosos mobles
ou apréndelle os nenos a xogar tan ben ás bólas
e non deixes ese sorriso inmenso
mentres axudas a outros
como sempre fixeches.
Fagas o que fagas, queda aí.
Xa vou. Non hei tardar.
