Maloserá

“Ata cando has de abusar da nosa paciencia, Catilina? Cando nos veremos libres dos teus sediciosos intentos?. A que extremos lanzarase a túa desenfreada audacia?. (…) Non comprendes que os teus designios están descubertos? Non ves a túa conxura fracasada por coñecela xa todos?”

M. T. Cicerón, 1 ra Catilinaria.

 

Ironicamente dise en termos xurídicos que unha vez unha puñalada foi mortal, o resto delas é profanación de cadáver. En Podemos Galicia asistimos no marco da chamada Conferencia Política celebrada por vía telemática hai poucos días, á profanación dos restos do partido nas nosas terras.

Se volvemos a vista atrás, veremos como os diferentes intentos de asasinato sempre tiveron os mesmos protagonistas, a maioría deles seguen nos resortes orgánicos, ben no Consello Cidadán de Galicia como SG, de Organización, responsables de Círculos, de Feminismos, algún sen funcións aparentes, ou outro como “ consigliere” externo, actualmente sen cargos, pero con mando en praza.

Repasemos pois e a grandes liñas, a triste historia que se veu escribindo desde a aparición de Podemos en Galicia para ser conscientes de como aqueles que pretenden pilotar o cambio de orientación, son os mesmos que nos trouxeron ata aquí, e queren facelo co obxectivo non de sumar vontades, non de crear as bases dun proxecto inclusivo, horizontal e fraterno, non coa idea de encabezar un período constituínte e logo de pedir perdón á militancia marchar cun mínimo de dignidade, senón coa intención de perpetuarse na dirección e sobre todo, no modo de vida que posibilitan uns soldos que á marxe da política non poderían gozar por incapaces, todo iso ao mellor estilo do Príncipe de Lampedusa e a súa máxima gatopardiana de “Cambiar todo para que todo siga igual ”.

Os personaxes aos que nos vimos referindo empezan coa súa estratexia de terra queimada contra o primeiro SG de Podemos Galicia, Breogán Rioboó de cuxo equipo forma parte un Tone Gómez-Reino que foi promovido como deputado por esa dirección e que xunto cun Borja Sanromán xa entón Secretario de Organización do CCG, non dubidan en utilizar á prensa ou o seu dominio do resorte das redes sociais contra Breogan propiciando a súa caída aínda cando forman parte do seu equipo. Son a garda pretoriana asasinando o emperador!.

Elixida a continuación Carmen Santos e coa metade do Consello Cidadán Autonómico que eles representan novamente en contra da SG elixida, dedícanse a boicotear sistematicamente a actividade do partido coa idea de facerse coa dirección do mesmo, cousa que conseguen mediante un golpe de estado palaciego bochornoso, proclamándose sen eleccións polo medio como equipo directivo, anunciándoo á prensa.

Máis tarde e como panca persoal, Tone impulsa como é sabido, a Marea Atlántica, Compostela Aberta ou Ferrol en Común, todo iso contra o criterio da militancia real e venden esta estratexia #ante a dirección en Madrid, esta mala copia de Alternativa Galega de Esquerda, como a única que vale. Virían despois outras guerras sucias, esta vez contra Villares.

O prezo é a desaparición en Galicia da marca Podemos, as súas siglas, os seus símbolos e cores, a súa liña política, en definitiva todo aquilo que a identifica, co resultado que todos coñecemos despois de 5 anos de continuidade nas políticas do espectáculo guerracivilista, da continuada actividade cainita daqueles que hoxe nos dirixen.

Se todo iso reflectímolo na nudez das cifras, estas non poden ser máis desoladoras: dos 408.000 votos de 2015 que nos situaron como segunda forza en Galicia con 6 deputados e 1 senador, pasamos a 188.000 que nos dá 2 deputados e 0 senadores nas eleccións xerais celebradas hai un ano, o que se traduce nun resultado relativo inferior ao conxunto estatal sendo a quinta comunidade autónoma por poboación.

Así ata chegar aos escasos 51.000 votos obtidos nas eleccións autonómicas que nos deron unha representación no parlamento de Galicia de 0 representantes.

Se nos situamos no plano orgánico, o número de aproximadamente 30 círculos é unha pura ficción, pódense contar cos dedos das man aqueles que poden contar cun CCM e o resto son agrupacións na súa maioría sen máis función que estar formalmente activados co obxectivo de engrosar unha estatística. Así mesmo se falamos do número de militantes rexistrados pouco máis de 750, representan un 30% menos que a media estatal. Resultado moi lóxico se se ten en conta a escasísima actividade que se dá no seo dun CCG sen Áreas de traballo coñecidas despois de laminar as poucas que funcionaban á marxe da dirección. En definitiva, nada máis aló do puro mantemento estrutural.

Unha vez pasadas as eleccións autonómicas do 12x, que loxicamente non podían dar outro resultado que a desaparición de Podemos e todo aquilo que viña representar, á luz dos antecedentes que describimos, incluído o resultado dunhas eleccións municipais que lanzan o saldo de 4 concelleiros no conxunto da nosa comunidade, os restos do Consello Cidadán Autonómico de Galicia co seu SG Tone Gómez-Reino á cabeza, lonxe de facer unha autocritica honesta, lonxe de asumir a súa responsabilidade, lonxe de pedir perdón e conxugar o verbo dimitir, limítanse a describir o resultado como o produto da división interna e á falta de implantación territorial, coma se eles non fosen parte dunha forma de facer política de liquidación ou coma se, no mellor dos casos, non fose unha clara mostra da súa incapacidade para canalizar á nosa organización por outros camiños.

Todo iso constitúe un insulto á intelixencia da xente e novamente, ao conxunto da exigua militancia que aínda permanece fiel a Podemos. A culpa é dos militantes por unha banda e por outra dos votantes, que son uns ignorantes, é o que veñen dicir.

O indigno colofón, por agora, a todo este despropósito supúxoo o desenvolvemento da Conferencia Política á que fixemos referencia ao comezo do presente escrito. Unha Conferencia amañada desde o principio, cun desenvolvemento interesadamente confuso no que primeiro se vota o documento oficial e logo #debater cambiando a orde do día que se fixou, dirixido a silenciar calquera indicio de crítica, con ausencia dunha mínima rendición de contas a pesar do que recolle o seu documento Organizativo e abortando calquera solicitude nese sentido, cunhas conclusións tramposas que posteriormente se remiten á militancia e nas que han inflando o número de participantes ata situalos en máis dun centenar, que furtaron ao conxunto dos participantes o debate sobre as propostas alternativas como a elaborada nos Círculos de Ferrol ou Ames. Unha Conferencia que só cabe definir como unha gran mascarada encamiñada a dicir á nosa dirección estatal que en Galicia só se pode elixir entre a actual dirección ou o caos, cando a realidade é que eles son o propio caos.

É a hora, aínda que o corpo pídanos marcharnos, aínda que lle pida a aqueles e aquelas que xa o fixeron, non volver, é a hora de poñerse en pé e pelexar por construír outro Podemos posible.

É a hora de traballar por un Podemos aberto, fraternal e solidario no que a ética e a construción do común prime sobre a mezquindad do interese persoal.

É a hora dun Podemos por e para a xente.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.