Se Franco daba unha volta na cama e dáballe as costas a Carmen sabía que do outro lado, sobre a mesiña de noite, estaba a man incorrupta de Santa Teresa. Como quen ten un despertador de Hello Kitty. E alí estivo corenta anos, ríxida por artrose, exercendo de talismán para o ditador e, polo tanto, de obxecto de vudú para o pobo. Franco apropiárase da extremidade de xeito ilícito. "La mano no se pierde, se va con el Caudillo para guiarle en la conducción de la Patria", díxolle o capelán do asilo ás Carmelitas, as súas lexítimas propietarias, para consolalas. E aferrados ao capricho, a familia incorporoulle diamantes ao relicario e a insignia da Laureada de San Fernando. Unha especie de sobresoldo. España sabía do espolio, incluso que a man de incorrupta nada, pero tamén que Franco, para quedarse con algo, non tiña por que pedirlle permiso a ninguén.
España sabía do espolio, incluso que a man de incorrupta nada, pero tamén que Franco, para quedarse con algo, non tiña por que pedirlle permiso a ninguén
Na rúa sabemos dende hai tempo que nos están a roubar. Tamén se sabe nos bares parlamentarios e na policía. O que pasa é que cando falamos de cartos en B, por exemplo, preferimos poñer de escusa ao gremio de fontaneiros. E a clase política –xeralmente-, coa ética financiada de xeito ilegal, aproveitou a nosa pasividade para facernos ver que logo de traballar dabondo para conquerir a famosa transición agora toca cobrar os honorarios. Aquela transición á que todos os redentores defenden dicindo que “era o único que se podía facer” e que agora, máis que nunca, parece pactada nun lúbrico clube de intercambio.
Na rúa sabemos dende hai tempo que nos están a roubar. Tamén se sabe nos bares parlamentarios e na policía. O que pasa é que cando falamos de cartos en B, por exemplo, preferimos poñer de escusa ao gremio de fontaneiros
Na ditadura tamén existía a corrupción pero non había espazo nas portadas nin conferencias de prensa en Alemaña. Despois, cando chegou o 78 e a ilusión dos que loitaron se asinou con tinta china, brindouse porque todos, ao día seguinte, eramos xa “iguais perante a lei”. Co paso do tempo descubriuse que non, que é máis factible que te indulten por regularizar cartos en Suíza que por bailar espido sobre un contedor. Pero dá igual porque “roubar, rouban todos” e o menos incómodo é normalizar os desfalcos e quedar “a pre”.
A Coruña, por exemplo. Nos 90. Dúas señoras de misa de once e cardados violetas, enfastiadas de tanta portada con roldanes e filesas, decidiron ir tomar un cafecito a María Pita non sen antes pararse a reflexionar:
-Me dijeron que Paco Vázquez anda robando en el ayuntamiento.
-Ay, no sé, pero te tiene La Coruña preciosa.
“Roubar, rouban todos” é a frase que fixo máis dano á democracia logo da de “si, prometo”
E así, rubricando o conformismo cun suspiro, as dúas señoras convertíronse en nós. “Roubar, rouban todos” é a frase que fixo máis dano á democracia logo da de “si, prometo”. Sóltase sempre para deixar de discutir e volver ao estado normal, nunca para unirse contra o despropósito.
Hoxe as mans incorruptas non están quedas nas mesiñas de noite, están aplaudindo comisións de investigación. Non están adobiadas con diamantes, tan só cos descoidos de subraiadores fosforitos. Perdón, presuntos subraiadores fosforitos.
