Os bancos deberan cambiar o sistema e deixar de provocar ruído: en cada casa hipotecada o mecanismo de apertura da porta ten que ser coma nos hoteis pero, neste caso, con tarxeta de crédito. Cada vez que entras, desconto. En canto se remate o crédito, tarxeta bloqueada. Un interventor –raso- vai á vivenda cunha tarxeta mestra, abre, ve que todo está amoblado ao gusto da entidade e ao carallo. Evitas medios de comunicación molestos, os desmaios sobreactuados dos morosos, suicidios que manchan e o consabido flashmob de perroflautas. E punto. Os bancos non están para perder o tempo, xa bastante teñen con soportar os saloucos dos partidos políticos para que lle concedan un crédito para tal campaña electoral. E a cambio de nada, ademais. Dun pouco de amor, se tal. Unha lexislatura de sexo seguro, se me apuras.
Os bancos non están para perder o tempo, xa bastante teñen con soportar os saloucos dos partidos políticos para que lle concedan un crédito para tal campaña electoral
Pero o sistema é outro e o cerralleiro está en tensión. Sofre estrés. Pero non a ansiedade que poida padecer un vulgar executivo dun banco en quebra, a del é unha tensión premium. Para calmarse tira de psiquiatra e Trankimazin, non de agardar sentado unha xubilación obscena. En fin, que está mal. Montou o negocio no inicio da crise coas naturais expectativas de autónomo puteado. É certo que algo de ilusión puxo: “todo o mundo quere entrar na súa casa se non pode”, dixo daquela coma inventando un slogan de consolo. Abrir ese negocio era a súa única alternativa e tirou cara adiante sabéndose un tanto suicidado. Pero o que menos podía maxinar é que o de cerralleiro fose hoxe en día un traballo rendible. E rebentou.
Exactamente a súa frase foi: “Miren, comigo non conten para outra. Se queren que veñan os do banco e abran eles coa pirola”. O cerralleiro, nas horas mortas, escribe poesía
Xabier e Ana están hipotecados ata a gangrena. No paro. Sen subsidio. Un par de fillos feitos con gusto e, como único ingreso, seis pavos diarios subministrados pola veciña do piso de enfronte. Arroz con ovos e tomate. Brick de zume. Cando recibiron a orde de desafiuzamento el pensou en facer unha folga de fame na beirarrúa do banco. Igual que o home de Vigo que deixou de comer para conseguir a dación en pago. Pasou, non tiña forzas. E aquel día, cando o cerralleiro foi facer o seu traballo, decidiu que aqueles serían os derradeiros berros aos que lles abriría a porta. Exactamente a súa frase foi: “Miren, comigo non conten para outra. Se queren que veñan os do banco e abran eles coa pirola”. O cerralleiro, nas horas mortas, escribe poesía.
En certa ocasión visitei o Congreso da man dun deputado galego. Cando chegamos a unha das entradas do hemiciclo, un conserxe impediunos o paso: “Tienen que disculpar, el Sr. Bono está ahora mismo con una visita”. A porta principal de acceso, que tan só se abre cando vai o rei Juan Carlos –din- estaba aberta de par en par. O visitante era Botín. Logo coincidimos na saída. Vin como se despedían: as reverencias do daquela presidente do Congreso ao banqueiro fixeron dos leóns das Cortes gatiños ronroneantes. Eu xa non creo -desculpen a demagoxia de saldo os expertos en macroeconomía- que os bancos sexan necesarios para manter o sistema. Se estamos a meterlle os nosos cartos, un a un, na goma do tanga, é para mercar o crédito que lle dan ao executivo de turno. Non é que a banca teña medo a desaparecer por unha mala xestión dun goberno concreto, é xusto ao contrario. Os políticos téñenlle pavor ao sistema financeiro.
Non é que a banca teña medo a desaparecer por unha mala xestión dun goberno concreto, é xusto ao contrario. Os políticos téñenlle pavor ao sistema financeiro
Non é triste que teña sido a acción social a que paralizase os desafiuzamentos. O delictivo é que a clase política coñecendo o drama non saíra á rúa a rodear o Banco de España. Foi a forza da xente e catro suicidios desesperados os que conseguiron que se fixera algo e, aínda así, xa coñecen as ridículas (e todo apunta que pactadas) condicións. Con todo, non é estraño que un cerralleiro só amosara máis valentía que un Parlamento enteiro.
