Algunhas consideracións ao xeito de Eça de Queiroz sobre peixe babel e a imagem de Portugal na Galiza*.
Cando o reloxo marcaba exactamente a mesma hora e minuto que cando chegou Mrs Crotter xunto o seu avogado e nos esperabamos no Guarda Sol, ateigado de xente, os nosos bifes de frango e media de Porca da Murça, confesoumo en voz moi baixa. Para min, ata agora, Portugal é unha ficha de cor azul do casino da Póvoa e un cuarto no hotel Luso-Brasileiro. Simplemente, Portugal é iso. Unha ficha de cor azul do casino da Póvoa e un cuarto, o catrocentos dous,do hotel Luso-Brasileiro. Pero todo cambiou, díxome iniciando un amplo sorriso e do que eu non tiña noticias dende facía moito tempo.
Qué pasou, entón, lle preguntei- sen que se notara no meu ton de voz a miña sorpresa e espanto (Por certo o mesmo que tivo Alberto Moravia cando escoitou a Palmiro Togliatti facer un eloxio moi técnico dos fascistas: Son os únicos políticos da burguesía capaces de dirixir as masas)- ao tempo que o camareiro pousaba na mesa os nosos bifes e o noso viño tinto. Antes de responder a miña pregunta o meu amigo propuxo un brinde que quedou afogado polos berros de catro ourensáns, nados en Xinzo de Limia, San Cibrao de Viñas e na capital da provincia, e dunha santiaguesa, do barrio de Conxo, que animaban a unha loitadora eslovena no seu enfrontamento contra unha loitadora alemá pola medalla de bronce. Viva a Póvoa e o cego do maio!.
Despois de pousar a súa copa da que faltaba máis da metade do viño, díxome que a noite anterior, ao saír do casino, coma todas as noites sen mirar a estatua dun poeta do que din que é varios poetas a vez e farto de escoitar a un xogador berrar cada vez que tiña un pleno- Aí Mama!, atopou uns sofás brancos nos que estaban sentados as mesmas persoas, que afogaron o seu brinde, escoitando as palabras dun escritor galego, Carlos Quiroga, e de dous poetas, Alberto Serra e Aurelino Costa, que o vento por unha vez non levou cara o esquecemento. Como estaba canso, sentou e estivo escoitando ao escritor galego. Estaba a presentar dous libros. Alí comodamente sentado, deuse conta de que a partir de agora Portugal non vai ser para el unha ficha do casino senón que vai ser un escritor galego presentando os seus libros nunha noite de agosto na que o vento non bicou os seus beizos mentres camiñaba polo Largo do Passeio Alegre ata o seu cuarto no Hotel Luso Brasileiro soñando co número trinta e seis.
Ao despedirnos a porta do Guarda Sol, díxome con certa vergoña que esta mañá por primeira vez non quedou na cama senón que foi o Diana Bar e sentou nunha cadeira cos libro do autor galego que escoitara a noite anterior e que lle gustou ler.
Nota bene.
*http://www.correiodominho.com/noticias.php?id=96531
