Os asistentes a noite do venres 8 de abril de 2016 ao recinto do Coliseum da Coruña puidemos gozar non só dun simple concerto, nin dun recital, nin dun espectáculo audiovisual. Alén diso, vivimos en primeira persoa unha verdadeira lección maxistral de harmonía, un curso intensivo das verbas colocadas para trascender a poesía mesma, un exemplo de traxectoria vital cos seus “amoríos” e as súas “necedades”.

Levaba 9 anos sen visitar este confín atlántico e a expectación era moi intensa. Un, podía ollar caras emocionadas, grupos de persoas acudindo a compás coma unha viaxe no tempo. Os comentarios, as risotadas, as lembrazas de concertos pasados, as fotos previas para inmortalizar o instante; todo sinalaba que algo especial ía acontecer, algo que nos redirixía a cada un de nós a un momento de vida previo e íntimo: aquela viaxe, aquel amor, aquela folga, aquela manifestación, aquela discoteca, aquela habitación, aquela praia…e que nos convidaba a seguir soñando o futuro.

Silvio apareceu con perfil nerudiano, mans nos petos duns “tejanos”, pucha calada pero non ao estilo do Che, chaqueta de lá e barba mesta invadida de inquilinos que van mudando a súa cor. De non ser un fenómeno global, semellaba a imaxe mesma dun patrón de pesca costeira que camiñaba detrás da súa tripulación: 8 mariñeiros organizados en dúas quendas; o cuarteto de jazz (con vibráfono incluído) e o cuarteto de trova cubana (marabillosa a homenaxe musical a que lle brindaron ao Compay).

Vivimos en primeira persoa unha verdadeira lección maxistral de harmonía, un curso intensivo das verbas colocadas para trascender a poesía mesma, un exemplo de traxectoria vital cos seus “amoríos” e as súas “necedades”

E comezaron a faena presentado un novo traballo e recuperando cancións de discos previos antes de entrar no universo que a todos nos resulta familiar.  Con cancións como “Tonada del albedrío” para recuperar a figura do Che Guevara desdibuxada polo tempo e o Imperio e outras como o “conxunto” da “Mujer con sombrero” ou “En cual de estos plantetas”, “Que poco es conocerte”, entre outras, foi imaxinando paisaxes e facendo reconto de historias por vivir.

Silvio non é de moito falar entre canción e canción (algo que os do gremio deberiamos aprender). Así e todo tivo tempo para lembrar a Jose Couso (asasinado impunemente no Iraque hai 13 anos), para adicarlle “La maza” a Anabel Montes (que “guarda prisión” nos Estados Unidos de América), para presentarnos ao poeta cubano Rubén Martínez Villena e para falarnos das “ideas” que xurdiron nun avión con destino a México DF, compartido unicamente con Gabriel García Márquez (dunha delas saíu “San Petersburgo”, fantástica e delicada canción).

No musical hai que dicir que a súa proposta non é doada de ver nin de escoitar no panorama actual da música popular. Semella máis ben unha presentación de orquestra de cámara. O que máis destaca é un estudo da harmonía pouco habitual, por profunda e matizada. As notas do piano, non desdibuxan as do tres que , a súa vez, non “pisa” a melodía protagonista da frauta. En esencia, a música de Silvio enche eses ocos con fraxilidade e delicadeza e é executada pola súa tripulación cunha inmensa destreza (non pegaron unha nota fora do lugar!). O aspecto rítmico (cun percusionista enorme!), coas idas e retornos, con silencios e “breaks” de improvisto, con cambios de tempo, con “crescendos” e “pianos” e sempre, sempre, coa guitarra do Silvio moi presente. A música xa estaba nela antes.

Silvio volveu despois de demasiado tempo e deixou o mesmo sabor de boca profundo de sempre

Deste xeito, comezou o desfile de versos e acordes que se acobillan na nosa memoria colectiva. “Mujeres”, “La era está pariendo un corazón”, “El necio”, “Ojalá”, “Pequeña serenata diurna”…e só coa guitarra “La gota de rocío” e “Unicornio”, entre moitas outras, nas máis de dúas horas e media de clase maxistral. Con cada nota, con cada palabra, xurdía espontánea unha bandada de palmas e aclamacións dun público que estivo intenso e emocionado.

En fin, Silvio volveu despois de demasiado tempo e deixou o mesmo sabor de boca profundo de sempre. A súa voz, co seu timbre particular que se resiste a desaparecer, fainos viaxar no tempo. (Por certo que o concerto soou de luxo coma se dun disco se tratase). Ficamos coa súa xenerosidade e coa imaxe del, cantando coa man dereita tapando o oído para escoitarse mellor. Agardemos que volva pronto porque cada vez que o fai sorprende, coma se fose un recén chegado. Silvio ten “visa” libre para emocionarnos e para exhoratarnos a non ser “intelectuais, asalariados do pensamento oficial”. Oxalá, nos recoñezamos un día “mínimamente, pedacitos mortais”.

Silvio enmbarcárase como mariñeiro no “Playa Girón” para coñecer, de primeira man, o facer da frota cubana de pesca. Pasaron moitos anos pero a esencia dese oficio de búsqueda e de aventura segue presente. Hoxe preséntase, polo menos ao meu ver, coma un experimentado patrón de pesca costeira, cunha excepcional tripulación e unha nao impecábel. Coñecedor de caladoiros nutricios que non aparecen nos libros de derrota. Aprendeunos nos máis antigos cadernos de bitácora herdados de patróns esquecidos. Semella non aspirar a máis. Como se iso de ser “armador” quedase tan lonxe como o planeta que segue a buscar nas súas cancións.