Podería comezar de moitas maneiras, de moitísimas. Pero comezo coa palabra rabia tatuada na cara, e coa palabra impotencia escrita no peito.
Comezo un relato que moitos puideron escribir, que está escrito nas fincas que arderon, nas casas que arderon, nos animais que arderon, nas persoas que arderon. Nos montes que asasinaron.
Un relato que custa escribir, porque desexarías non ter que escribilo nunca. E non obstante aquí estou. Un relato no que as campás da aldea soan a calquera hora do día mais da noite, onde as noites son alumeadas de vermello e só se oe o lume matandóo todo e o vento axudandóo. E polo día o son do lume acompáñase do dos avións dun lado cara ao outro.
É a historia de sentimentos que non vivimos antes, ou sí, porque a historia se repite. E a historia da contra rota da habitación da miña avoa, vai dez anos, pola que podía ver dende a cama como nos arrodeaba o lume. E só podía chorar. Igual que agora.
É a historia de moitas bágoas. Das bágoas de meu avó chorando pola leira que traballou toda a súa vida, e que agora so é cinza. Ou o seu berro ó traxeado, que viña preguntar se había medios cando estaba a apagar o lume de enfronte a súa casa coa agua da piscina. É a historia do veciño axudado polo veciño co que non se falaba. A historia dos terneiros que non tiveron tempo de nacer. A historia dos nosos montes tinguidos de negro. A continuación dunha historia que xa comezara vai dez anos, e cando parecía que xa nos recuperaramos desa, caímos de novo ante o fume que abafa as nosas casas.
Esta historia somos todos nós, é a cinza que cae no mar e nas cidades, pero é o lume que mata o monte e a aldea. É a historia dos responsábeis, dos sin alma, dos que están a facernos crer ós que non creron nunca. Porque Galicia estase a converter nun inferno.
É a historia dos que levan loitando día tras día, cada corpo, cada voluntario, cada traballador. Loitando sen poder a penas loitar, por non ter como. É a historia tamén dos que non merecen ser nomeados, porque como o lume non chega o seu despacho, este parece que non existe. Pero faino, e ademais existe da maneira máis ruín que o pode facer, sen deixar existir ó resto.
Podería continuar, pero sei que todos coñecemos a historia, ou senón todos, a maioría de nós. Porque o estamos vivindo. Tan só espero que fagamos o necesario para paralo. Porque nos está matando. A Galicia e a todos nós. E se vivimos ata agora, debemos seguir facendóo
