Quería ver como a auga caía en tromba polo costado do val, acompañada dun vento forte que o limpara todo.(Lars Miytting, As dezaseis árbores do Somme).
A verdade é que eu non as levaba todas comigo. Cheguei á casa bastante atordado, mais, en canto me metín entre as sabas, a canseira que viña canda min a escape me fixo durmir a sono solto. E se non fose por aquel repugnante asubío, pola melodía monocorde que conseguiu esquivar a miña somnolencia para fochicarme nos ouvidos, arestora aínda me atoparía no colo de Morfeo. Entón pregunteime, será cousa dalgún deses tunantes que andan por aí a deshora?
Cando estaba a piques de recuperar a dozura da ansiada quietude, a insólita música de fondo −o zunido dun coro de viraventos− adiantouse á pedrada que transformou os vidros da porta da solaina nun formigueiro de nimiedades. Peguei un brinco, botei a correr descalzo ata o balcón e, sorprendido ao non ver a roupa que deixara tendida, enfiei a ollada cara a tódolos lados en busca da recua de malandríns agochados no negror da noite pecha, obstinados en chafarme o devezo de identificalos. Entón dixen contra de min, serán uns malcriados que gozan espreitando a laverca ata que se me inflame o malo xenio?
O golpe seco dunha porta encargouse de estremecer a fráxil casca do meu apampado cerebro, obrigándome a ir do sobrado cara a cociña, alancando de dous en dous os chanzos das escaleiras, en busca dos elementos que se confabularan para amargarme a noite. Xa no patio, aínda descalzo e medio espido, presentín un teimudo tremor que case me deixa tolleito. Talvez fose ese arrepío, o da inoportuna friaxe e non o alustro que de súpeto iluminou o horizonte, o causante de facerme saber que aqueles cabróns conseguiran esgallar as cabezas da figueira, ata tumbala e segarlle a vida definitivamente. Uns badocos que, subidos ao tellado, non cesaban de arrebolar tellas e tellas, para escachalas contra o chan como se fosen ovos chocos. Entón pensei, serán uns revirados da merda que aproveitan a escuridade da noite para me avinagrar as entrañas?
Un novo alustre fíxome desviar a mirada cara ao palleiro, ao bater contra os meus ollos adoecidos. Vino cambalear como un ser talmente borracho. Nun santiamén finquei a cabeza contra del, e mesmo tratei de abrazalo para facer máis forza e así evitar que se esbarrelase. Entón berrei: «Gurrade, gurrade, malcriados! Robástesme a roupa, arrincastes a figueira e estragastes o tellado, mais o palleiro non o ides chimpar, me cago na vosa estampa!»
Co abrente, ou talvez por mor da molladura que tiña enriba, fun espertando pouco a pouco. O palleiro desaparecera, o patio era un auténtico augueiro, e nós −eu e maila figueira− cañotos encerellados entre apracíbeis moreas de palla que desprendían un insólito olor invernizo.
[Así foi tal cal me contou esta historia o meu tío Lisardo. E así debeu ser como lla contou a el, Paco Picholas, quen aquela noite, tan escura e retorta, marchara cara a casa antes da conta, por medo a causar unha horríbel catástrofe na taberna, se por un casual alguén acendía un misto mentres el bafexaba.]
