O 84,4% da nosa poboación vive en núcleos urbanos, mentres que o turismo rural e de natureza non deixan de medrar. Non son quen de obviar que estes dous feitos falan entre si
Desde que cambiei a vida urbana pola rural son unha conversa. Sempre ouvín dicir que aquelas que se convertían eran “as peores”, as máis esixentes e intolerantes. Por iso, para non caer nese nesgo, tento revisar as miñas posicións e opinións, filtralas e deixalas repousar, mesmo levedar, cando están relacionadas con este asunto.
Ao tempo, non deixo de procurar datos e evidencias. Ultimamente fálase decote do campo baleirado. O 84,4% da nosa poboación vive en núcleos urbanos, mentres que o turismo rural e de natureza non deixan de medrar. Non son quen de obviar que estes dous feitos falan entre si.
Existe unha enorme desconexión emocional coa natureza nese 84,4% por cento de persoas urbanas que, ademais, é moi semellante en todas as sociedades occidentalizadas. A narrativa presenta tan só dous escenarios tópicos na hora de “contar” o campo: o romántico e o catastrofista.
A narrativa presenta tan só dous escenarios tópicos na hora de “contar” o campo: o romántico e o catastrofista. O campo romántico é o que sae nos anuncios de perfumes ou moda e o das ofertas turísticas. O campo catastrófico é o que se presenta cando xa non falamos de visitalo, senón de habitalo.
O campo romántico é o que sae nos anuncios de perfumes ou moda e o das ofertas turísticas. Trátase de espazos “limpos”, onde a chuvia ou a neve vense só desde unha xanela cunha cunca quente nas mans, á calor dunha perfecta cheminea que non guinda faíscas nin mancha o chan coa súa cinza. Non hai cheiros nin insectos que piquen nin lama nin soles abafantes. Si, arrecendos de primavera, praias de augas de cristal (por suposto, con temperaturas ideais para mergullar o corpo humano), lecer, saúde e exercicio. É a natureza de Branca de Neve cando os paxariños e outros animais a axudan a facer a cama. É unha habitación- burbulla de turismo rural onde durmir baixo un teito de plástico transparente para ver as estrelas sen que o orballo nos amole.
O campo catastrófico é o que se presenta cando xa non falamos de visitalo, senón de habitalo. Nesta versión, a narrativa dá media volta e insiste nos cheiros, o frío, o esforzo físico, a sucidade, os perigos, o illamento. É un ambiente hostil e duro, onde o corpo se resente, envellécese antes e trabállase de sol a sol.
O rural, en 2023, é moito máis normal do que se conta. Hai internet, máquinas de forza. Mesmo se non traballas no sector primario, o máis probable é que teñas unha horta e algún animal, cando menos unhas pitas. Afórrase moito en nutricionistas, ximnasios e dermatoloxía. E para ir ao teatro, colles o coche, o mesmiño que se vives nos arrabaldes de Madrid. Pero iso é porque o transporte público é un desastre
A miña experiencia directa amósame que non todo son paxariños e amenceres. Que aquí non é boa idea secar unhas sabas brancas no prado, porque has recoller un farrapo ateigado de saltóns, bosta de vaca e verdín. Que para estar ao quente en novembro hai que cortar moita leña en agosto e que os animais non saben de domingos. Mais é igual de certo que unha das cousas máis incribles é camiñar sobre a herba xeada e crocante, ver as estrelas e sentir o movemento das estacións. Porque si, este estilo de vida é amodo. E si, hai bechos por todas partes. Moscas a mancheas. E bolboretas e cabaliños do demo.
Non hai unha versión correcta. Ningunha das dúas comunmente estendidas se achega á realidade. Carrexamos aínda unha visión da vida labrega desde os tempos nos que as nosas avoas desertaron do arado naquelas aldeas duras, autárquicas, sen tractores nin motoserras, onde as crianzas morrían por patadas de vacas ou infeccións de moas e almorzaban sopas de burro canso. En paralelo, deixámonos levar polas fábulas idílicas da Toscana.
O rural, en 2023, é moito máis normal do que se conta. Hai internet, máquinas de forza. Mesmo se non traballas no sector primario, o máis probable é que teñas unha horta e algún animal, cando menos unhas pitas. Afórrase moito en nutricionistas, ximnasios e dermatoloxía. E para ir ao teatro, colles o coche, o mesmiño que se vives nos arrabaldes de Madrid. Pero iso é porque o transporte público é un desastre. Mais ese melón queda para outro artigo.
