O dereito a decidir, malia que se lexisle, pode ser e está sendo socavado, en Italia e aquí. Porque o patriarcado, o de Meloni, o da Xunta, segue a contemplar ás mulleres como seres febles e volátiles que non saben o que fan. O gatopardismo patriarcal coñece a estratexia: aparentar que todo cambia para que todo siga igual.

Deille a razón acerca de que si, son unha inconformista. Asumín o plural que el empregara e engadín que si, que somos inconformistas. Que, por fortuna, nesta Galicia onde goberna a dereita, hai moitas persoas conservadoras, mais no mellor sentido da palabra, xa que é ese mesmo conservadurismo o que as leva a valorar a nosa natureza

Unha muller que non cría a quen pare é unha “mala muller”. Unha muller á que as súas crías non recoñecen ou queren ou falan, é una “mala muller”. Una muller que non quere á familia que lle tocou co nacemento propio, é unha “mala muller”. Unha muller que non “se sacrifica” pola familia, é unha “mala muller”. Iso di o modelado patriarcal

O seguinte e inminente reto do feminismo é o de parar máquinas. Detérmonos un anaco en parada técnica para reflexionar, analizar e diagnosticar. Localizar eses vagóns nos que carrexamos as fontes das resignificacións que o capitalismo e o patriarcado están a introducir na mentalidade social

Temos catro anos por diante para deixar de puxar por uns votos que se transvasan de sigla da esquerda a siglas da esquerda e ver como convencer ás que non votan e ás que botan. Amodiño, e con sentidiño.

En Galicia a sanidade pública está a ser demolida a base de deixala esmorecer. Tamén a educación pública. Non investir é o mellor xeito de empobrecer. A banca, as enerxéticas e institucións como o INSS ou a Axencia Tributaria non teñen obriga de seguir as ríxidas normas que si se impoñen á cidadanía. 

A dereita e a ultradereita non están preocupadas polo campo. Non lles desacouga o máis mínimo o cambio climático ou as súas consecuencias. Non lles importa o benestar dos agricultores e as gandeiras de corte familiar, nin pretenden apoiar a innovación para que nos adaptemos ao que xa chegou. O único que lles desvela é ver se son quen de derrubar os gobernos de progreso

Escoitamos decote dicir que algo menos de frío vai ser de agradecer en Galicia, que fomentará o turismo e mellorará a nosa economía. Que agora isto é Galifornia e que dá gusto poder “terracear” en inverno cal andaluzas

O que deberíamos tratar coma boliñas contaminantes está a ser empregado en realidade coma munición electoral. E mentres, os peixes, os mariscos e as aves seguen a pensar que eses polímeros pesados son comida, porque non poden ler a prensa nin consultar no dicionario. 

O que me ten estupefacta é a mala baba flagrante que atopei nesa rede antes chamada Twitter. A pezoñosa. A que cuspe veleno sen se atragoar con el. A que é quen de celebrar a morte dun compañeiro de profesión. Publicamente

Non se me vai do maxín (nin do corazón) o querido e admirado Miguel, o Hematocrítico. Revisei o seu libro Escúchalos! (Paidós, 2022). Insistiu sempre Hemato en que sobre protexemos á infancia ao tempo que non a respectamos de verdade. Que non a preparamos para ser autónoma, crítica, capaz. Adulta, equilibrada. Defendeu que o intelixente e respectuoso era escoitar, acompañar no crecemento.

Miguel deixa unha onda de amor, unha proba tanxible de que é posible ser bo e deixar pegada, moitas xeracións de crianzas que medrarán ao abeiro dos seus libros e serán mellores