Cómpre repensar e remodelar o sector turístico desde os alicerces. Desbotar os cartos rápidos e o emprego precario e procurar modelos baseados no coidado ambiental (en todos os sentidos, da natureza e da habitabilidade das urbes)

Sr. Núñez Feijóo: A rúa falou. Novamente demanda diálogo, debate, pactos, acordos. Non nos venda vostede que o acordo, o pacto, o debate e o diálogo non son democráticos. Explíquenos, mellor, que ao Partido Popular non lle gusta dialogar, debater, pactar nin acordar

Entre as moitas papeletas que atoparemos nas cabinas dos colexios electorais veremos as do partido co que está a pactar o de Núñez Feijóo, outorgándolles serias responsabilidades de goberno e servizo cidadán. É ese partido que encomenda a un negacionista do cambio climático a vicepresidencia e a consellería de Medio Ambiente do Consell de Mallorca

Se cadra, o dos programas de goberno dá preguiza. Fica ao fondo da lista de prioridades. Total, xa ninguén os le, non si? 

Se cadra, cando escolleu o nome do seu novo partido Díaz pensaba niso que lle aprenderon á miña avoa nos curtos tres meses nos que puido asistir á escola, que chamaban “as catro regras”: sumar, restar, multiplicar e dividir. Sabe que, de dividir as papeletas, o voto espallarase, restando representación e poder. E que na suma, Irene Montero resta. E divide.

Semella un clamor que moitos votos de esquerda non saíron das casas. Que o enfado, o fastío, o desánimo e o desencanto callaron máis fondo do agardado. E sabemos que á esquerda cústalle moito tapar o nariz e “votar útil”

Preto de trinta e sete millóns de persoas estamos chamadas a decidir o domingo 28. Arredor de doce millóns de cidadás e cidadáns non teñen ese dereito. Trátase, por suposto, nunha alta porcentaxe de menores de idade. Pero tamén de persoas con penas de privación da liberdade ou con doenzas mentais. O cadro complétano as que teñen o dereito mais non a capacidade: persoas anciás, doentes incapacitadas temporal ou permanentemente malia non estar legalmente eliminadas do censo electoral. Figurarán como abstinentes sen lle dar máis voltas.

As trampas poden ser sorteadas. Só hai que saber onde están e como funcionan. E a única maneira de contar con esas ferramentas é non afastarnos do pensamento crítico. A dúbida como método, a corentena, o uso e non abuso dos medios sociais. Apaguen a radio e a tele se é preciso. Borren as apps das redes dos teléfonos. Lean prensa seria. E voten, con e en conciencia. Que é mellor subir ao segundo que quedar no soto, onde, por non haber, non hai nin sombra.

Os asasinatos cotiáns de mulleres son barbarie. Fascismo. Intolerancia. A misoxinia é odio. E como todo odio, daniña e cáustica. Desafortunadamente, na nosa sociedade son acontecementos normais. E como tais, pasan desapercibidos e nin remexen, nin asustan nin, semella, indignan abondo como para mobilizar mareas de protestas, páxinas en prensa. 

Escandaliza o ascenso do fascismo, mais contribuímos ao seu modelo de discurso. Fallan os matices. E os matices son todo o que importa

Sei de primeira man que o coronavirus existe, que é terrible, que pode matar e mata. Pódenmo crer. Porén, tamén teño comprobado que, no referido ás liberdades e ás conquistas sociais, os pasos cara a adiante son traballosos e febles e os retrocesos, rápidos e dificilmente reversibles