Miguel deixa unha onda de amor, unha proba tanxible de que é posible ser bo e deixar pegada, moitas xeracións de crianzas que medrarán ao abeiro dos seus libros e serán mellores

Están a ser días moi tristes. Demasiado. Escuros, baleiros. Unha persoa de luz, a bonhomía encarnada en humano, marchou de súpeto. Cedo de máis, imprevisible. Quen estabamos preto sentimos un frío glacial no bandullo, unha puñada no peito, unha fervenza invertida na gorxa, un baleiro no riso que el enchía ata hai un intre. Miguel, H, Hemato, xa non é, e non semella posible. 

Porén, hai unha reflexión que suscita a reacción a este estarrecedor revés. A onda de bondade que segue á súa partida. As redes, a prensa, o seu correo, mobilizan un tsunami de agradecemento, de amor, de respecto, de beleza. Non se enganen. Non é o de sempre. Isto é real. Sincero.

Miguel deixa unha onda de amor, unha proba tanxible de que é posible ser bo e deixar pegada, moitas xeracións de crianzas que medrarán ao abeiro dos seus libros e serán mellores, críticas, autónomas, posibles. Incontables persoas que procuraban o seu humor e bondade na selva da internet. Tantas familias e docentes que aprendían con el, e de el.

Eu quero aproveitar esta palestra para sinalar que o ben máis prezado, ese que non esvaece con el, é que é posible vivir desde o ben. E que paga a pena

Unha persoa tan boa non pode marchar sen mancar, porque doe (e canto) perdela. Nestes días escuros estanse a publicar centos de artigos nos que se fala das súas achegas literarias e no eido da comunicación e a docencia. Ben o vale. 

Máis eu quero aproveitar esta palestra para sinalar que o ben máis prezado, ese que non esvaece con el, é que é posible vivir desde o ben. E que paga a pena.