Se cadra, cando escolleu o nome do seu novo partido Díaz pensaba niso que lle aprenderon á miña avoa nos curtos tres meses nos que puido asistir á escola, que chamaban “as catro regras”: sumar, restar, multiplicar e dividir. Sabe que, de dividir as papeletas, o voto espallarase, restando representación e poder. E que na suma, Irene Montero resta. E divide.

Semella un clamor que moitos votos de esquerda non saíron das casas. Que o enfado, o fastío, o desánimo e o desencanto callaron máis fondo do agardado. E sabemos que á esquerda cústalle moito tapar o nariz e “votar útil”

Preto de trinta e sete millóns de persoas estamos chamadas a decidir o domingo 28. Arredor de doce millóns de cidadás e cidadáns non teñen ese dereito. Trátase, por suposto, nunha alta porcentaxe de menores de idade. Pero tamén de persoas con penas de privación da liberdade ou con doenzas mentais. O cadro complétano as que teñen o dereito mais non a capacidade: persoas anciás, doentes incapacitadas temporal ou permanentemente malia non estar legalmente eliminadas do censo electoral. Figurarán como abstinentes sen lle dar máis voltas.

As trampas poden ser sorteadas. Só hai que saber onde están e como funcionan. E a única maneira de contar con esas ferramentas é non afastarnos do pensamento crítico. A dúbida como método, a corentena, o uso e non abuso dos medios sociais. Apaguen a radio e a tele se é preciso. Borren as apps das redes dos teléfonos. Lean prensa seria. E voten, con e en conciencia. Que é mellor subir ao segundo que quedar no soto, onde, por non haber, non hai nin sombra.

Os asasinatos cotiáns de mulleres son barbarie. Fascismo. Intolerancia. A misoxinia é odio. E como todo odio, daniña e cáustica. Desafortunadamente, na nosa sociedade son acontecementos normais. E como tais, pasan desapercibidos e nin remexen, nin asustan nin, semella, indignan abondo como para mobilizar mareas de protestas, páxinas en prensa. 

Escandaliza o ascenso do fascismo, mais contribuímos ao seu modelo de discurso. Fallan os matices. E os matices son todo o que importa

Sei de primeira man que o coronavirus existe, que é terrible, que pode matar e mata. Pódenmo crer. Porén, tamén teño comprobado que, no referido ás liberdades e ás conquistas sociais, os pasos cara a adiante son traballosos e febles e os retrocesos, rápidos e dificilmente reversibles

Esta semana chegou por fin o tan desexado anuncio da apertura e comezamos a adiviñar un horizonte no que sairemos da casa e ate poderemos ver aos nosos seres queridos ou tomarlle algo nunha terraza. Non sei ao resto, pero a min entroume medo.  Porque o momento da verdade vén agora, cando temos que comezar a enfrontar un futuro económico e laboral incerto

Está é unha oportunidade, si, para que nos repensemos como sociedade e como especie. Podemos evoluír cara un sistema máis saudable, equilibrado, social e sustentable baseado no respecto para co planeta e as persoas. Ou podemos ficar nas mans dos poderosos

Sorprendeume, recoñézoo, cando Ricardo, o taxista, me contou que é de noite cando máis está a traballar. “Traballadoras da sanidade”, supuxen. Non. “Prostitutas que fan servizos a domicilio”, respondeu. Nin o pensara

A cultura está a salvar unha boa parte da nosa saúde mental, mentres afunde sen que ninguén semelle decatarse, cunha xenerosidade excepcional. Só temos que imaxinar esta situación sen cine, sen libros, sen televisión e sen música para aventurar o resultado. Esta crise é, entre outras cousas, unha moi boa oportunidade para que recoloquemos as prioridades e definamos que é, e que non, prescindible. 

"A misión das persoas feministas é facermos que o traballo de liberación e emancipación convenza aos homes e mulleres con rabia; que saibamos explicar a diferenza entre dereitos e privilexios. Se non somos quen, non imos gañar"