O seguinte e inminente reto do feminismo é o de parar máquinas. Detérmonos un anaco en parada técnica para reflexionar, analizar e diagnosticar. Localizar eses vagóns nos que carrexamos as fontes das resignificacións que o capitalismo e o patriarcado están a introducir na mentalidade social
Temos catro anos por diante para deixar de puxar por uns votos que se transvasan de sigla da esquerda a siglas da esquerda e ver como convencer ás que non votan e ás que botan. Amodiño, e con sentidiño.
En Galicia a sanidade pública está a ser demolida a base de deixala esmorecer. Tamén a educación pública. Non investir é o mellor xeito de empobrecer. A banca, as enerxéticas e institucións como o INSS ou a Axencia Tributaria non teñen obriga de seguir as ríxidas normas que si se impoñen á cidadanía.
A dereita e a ultradereita non están preocupadas polo campo. Non lles desacouga o máis mínimo o cambio climático ou as súas consecuencias. Non lles importa o benestar dos agricultores e as gandeiras de corte familiar, nin pretenden apoiar a innovación para que nos adaptemos ao que xa chegou. O único que lles desvela é ver se son quen de derrubar os gobernos de progreso
Escoitamos decote dicir que algo menos de frío vai ser de agradecer en Galicia, que fomentará o turismo e mellorará a nosa economía. Que agora isto é Galifornia e que dá gusto poder “terracear” en inverno cal andaluzas
O que deberíamos tratar coma boliñas contaminantes está a ser empregado en realidade coma munición electoral. E mentres, os peixes, os mariscos e as aves seguen a pensar que eses polímeros pesados son comida, porque non poden ler a prensa nin consultar no dicionario.
O que me ten estupefacta é a mala baba flagrante que atopei nesa rede antes chamada Twitter. A pezoñosa. A que cuspe veleno sen se atragoar con el. A que é quen de celebrar a morte dun compañeiro de profesión. Publicamente
Non se me vai do maxín (nin do corazón) o querido e admirado Miguel, o Hematocrítico. Revisei o seu libro Escúchalos! (Paidós, 2022). Insistiu sempre Hemato en que sobre protexemos á infancia ao tempo que non a respectamos de verdade. Que non a preparamos para ser autónoma, crítica, capaz. Adulta, equilibrada. Defendeu que o intelixente e respectuoso era escoitar, acompañar no crecemento.
Miguel deixa unha onda de amor, unha proba tanxible de que é posible ser bo e deixar pegada, moitas xeracións de crianzas que medrarán ao abeiro dos seus libros e serán mellores
A narrativa presenta tan só dous escenarios tópicos na hora de “contar” o campo: o romántico e o catastrofista. O campo romántico é o que sae nos anuncios de perfumes ou moda e o das ofertas turísticas. O campo catastrófico é o que se presenta cando xa non falamos de visitalo, senón de habitalo.
O que me alarma a min, o que me ten alerta, é quen dá a alarma, por que e ante que. Quen nos quere alerta, ocupadas, estresadas, pero preocupadas por unhas cousas si, e outras non. Quen desvía a atención e con que fin
O único acougo ante este panorama de tan mala predición é que o planeta e a súa natureza nos sobrevivirán. Transformaranse, pero a vida persistirá como xa o fixo tantas veces antes. Pensen nos dinosauros. E nos berberechos. Queda unha pequena esperanza, pero precisa que caiamos da burra á de xa.
