Conto esta historia porque agora xa non sería posible repetila. A Lei de Benestar Animal impón que ante o achado dun can abandonado é obrigado informar de inmediato, solicitar a súa recollida e que sexa trasladado a un centro autorizado
No ano 2021, na miña casa vivían só dous cans, por suposto, adoptados. Chegaban ao ano de vida cando un día deulles por marchar alén da leira do veciño e botar horas ladrando seguido. Non entendiamos que lles pasaba e non atendían á nosa orde de parar. Logo de tres ou catro xornadas de idas e vidas para a nosa desesperación, regresaron triunfantes unha tarde. Traían canda eles unha cadeliña de apenas catro meses. Era a ela a quen ladraban, mais non para espantala, senón para a convencer de que se achegase a nós. Estaba esfameada e aterrorizada. No seu curtísimo tempo de vida debeu sufrir o indicible: polas súas reaccións era evidente que o seu maltratador fora un humano. Tiña pánico ás mans. Nin que contar dos paus. Levounos oito meses e medio gañar a súa confianza e poder brindarlle a primeira caricia. No entanto, garantímoslle calor, un espazo seco e limpo, démoslle un tratamento preventivo (receitado pola veterinaria e camuflado na comida), e armámonos de paciencia, confiando en que aprendería dos outros e nalgún intre crería as nosas boas intencións. Chegou en novembro e non foi ata o xullo seguinte que nos permitiu tocala. Ela decidiu cando e como.
Hoxe ten o seu chip e vacinas. Está esterilizada, integrada na manda e pide e regala aloumiños sen parar, aínda que segue a custarlle confiar en humanos e humanas de fóra da casa. Non temo trabucarme cando afirmo que é feliz.
Afortunadamente, e malia ser unha boca non prevista na nosa economía, fomos quen de reunir os cartos para a súa esterilización e convalecencia (co 21% de IVE incluído, por suposto). Segundo a lei, non é obrigatoria en cans, mais se chega a eludir a nosa vixianza nun celo mentres aforrabamos e concibir, atopariamonos nun limbo burocrático que non permite a cría doméstica, nin sequera accidental. Por máis que lin e relín a lei, non teño claro nin que teriamos que facer nin se estariamos a delinquir.
Conto esta historia porque agora xa non sería posible repetila. A Lei de Benestar Animal impón que ante o achado dun can abandonado é obrigado informar de inmediato, solicitar a súa recollida e que sexa trasladado a un centro autorizado. Auxiliar ou facerse cargo dun can ou gato abandonado ou perdido de xeito particular e privado é unha infracción desa lei. Sobre o papel pode semellar lóxico. Na vida real, non sempre esa boa idea será a mellor opción. Se esa cadela, que se chama Manú, aparecese hoxe no noso predio, o procedemento legal resultaría traumático para ela. Logo dunha captura con lazo ou talvez gaiola trampa sería altamente improbable que chegase a ser sociable para convivir con persoas. O que se redactou na lei como garante de coidado, deviría nun pesadelo, case unha tortura para esa cadela en particular, que se cadra non acadaría a vida plácida da que goza agora.
Na miña opinión, son textos que se redactan e discuten desde os espazos abstractos dos despachos. Non deixan lugar á boa vontade, á experiencia ou á creatividade das lexisladas na hora de abordar os atrancos cotiáns
A historia de Manú serve para ilustrar como se escriben as leis dun tempo a esta parte. Acontece con esta e con outras, tristemente sonadas. A vontade lícita e loable do poder lexislativo de crear mecanismos de protección que, a un tempo, muden a mentalidade da cidadanía, colida decote co sentido común.
Na miña opinión, son textos que se redactan e discuten desde os espazos abstractos dos despachos. Non deixan lugar á boa vontade, á experiencia ou á creatividade das lexisladas na hora de abordar os atrancos cotiáns. E o que atopo máis preocupante: non confían no bo siso da sociedade á que lexislan, escribindo as normas desde a premisa de que todas, sen excepción, tomaremos unha iniciativa ou decisión daniña e/ou errada.
Se mañá Manú, xunto coa súa manda canina, rescatase a unha igual, nós fariamos o mesmo que fixemos con ela. Respectala, darlle o seu tempo e protexela. Seriamos ilegais. Pero non nola leven. Ela non merece que a lei ditada para protexela a manque de por vida. As que virán, tampouco.
