Neses lugares do mundo nos que non se debate sobre se hai liberdade de expresión, senón sobre se determinadas expresións se poden acoller a ela ou non, acostúmase a usar como vara de medir ou diferenciar as opinións das imputacións dun delito ou as incitacións a cometelo. A liberdade de expresión ampara o dereito a que se emitan opinións que non gusten a todo o mundo, sobre todo ás clases dirixentes e á maioría social, aínda que sexan de mal gusto ou directamente desprezables. A liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere ouvir, dicía Orwell. O outro -imputar/incitar- é unha infracción punible legalmente.
A Plataforma de Medios Independentes expresa a súa repulsa ao tuit que sinala o presidente da editora de El jueves e esixe ás autoridades que cumpran co seu deber actuando contra esta chamada ao linchamento
Vox construíu o seu discurso sobre as lameiras non desecadas do franquismo, enzoufando de lodo para disfrazar todos aqueles conceptos que lle poidan servir de camuflaxe. A liberdade de expresión ampara o seu dereito a propagalos, aínda cando os seus efectos, como podemos ver día a día, envelenan a convivencia. A liberdade de expresión permítelles tamén expresar o seu rexeitamento aos contidos de calquera medio, empezando por El Jueves -de non ser así, é de supor que na revista satírica se sentirían bastante defraudados-. Pero o tuit da súa conta oficial identificando o presidente da empresa editora, o seu nome, a súa fotografía e o seu lugar habitual de traballo, á vez que chama aos seus simpatizantes a "esixirlle responsabilidades á saída do seu despacho", é unha clara incitación, cando menos, ao acoso, e unha clara ameaza á revista e ao seu persoal. Unha clara reedición, nestes amantes das tradicións hispanas, daquela "partida da porra" que a mediados do século XIX arrasaba a golpes de bastón as redaccións das publicacións, fosen carlistas, republicanas ou anarquistas, que disentían dos "verdadeiros intereses de España". Un sinalamento que lembra moito tamén aos da Alemaña nazi ou a Italia fascista, e que debería ser respondido de oficio pola Fiscalía cunha denuncia por incitación ao odio e á violencia, e polo resto de partidos políticos co inmediato illamento institucional da formación de extrema dereita.
Posiblemente a ultradereita se veu arriba e desafiou os principios máis elementais desa Constitución que camuflaron con lodo porque desde hai tempo -curiosamente, o mesmo da súa irrupción no escenario político- algunhas leis e sentenzas foron na súa mesma dirección. Desde a lei mordaza -cuxa derrogación seguimos esixindo ao Goberno debido ás súas consecuencias sobre o traballo xornalístico e para o conxunto da sociedade- até decisións xudiciais que derivan na dúbida sobre se a dereita extrema manobrou para consolidar os seus postulados nos postos claves da xudicatura ou se esas decisións reflicten o pensamento da maioría desta.
Non só expresamos a nosa repulsa ante este novo intento de intimidación, senón que esiximos que as autoridades, que con tanta dilixencia rastrexan tuits irrelevantes con opinións que consideran desafectas para pór a quen os asinan ante a xustiza, cumpran co seu deber actuando con toda firmeza contra esta evidente chamada ao linchamento
Cada opción é máis temible que a outra, e a consecuencia é que os tribunais están a emitir día tras día perlas xurídicas que permiten á ultradereita sentirse por riba das normas que nos incumben ao resto. Enxalzar un réxime que se instaurou e se despediu con sangue non é delito. Facer chistes sobre o atentado no que morreu un dos instigadores daquelas matanzas, si.
Difamar a todo un colectivo de menores de idade "con independencia de se esas cifras que se ofrecen son ou non veraces, porque eses menores representan un evidente problema social e político" (segundo que informe?) e porque "deben admitirse outras de signo contrario, pero tan criticables ou máis que estas", non é delito. Pór en dúas ducias de carteis un toureiro vestido de marciano, ou difundir información veraz e contrastada "se se fai cunha redacción malintencionada", é punible. A sensación de impunidade é tal que mesmo se permiten o luxo de considerar papel mollado as escasas sentenzas desfavorables contra as súas prácticas, como a de prohibir o acceso aos seus actos aos medios que non lles son gratos.
Os medios que subscribimos este escrito non só expresamos a nosa repulsa ante este novo intento de intimidación, senón que esiximos que as autoridades, que con tanta dilixencia rastrexan tuits irrelevantes con opinións que consideran desafectas para pór a quen os asinan ante a xustiza, cumpran co seu deber actuando con toda firmeza contra esta evidente chamada ao linchamento.
