Porque aínda teño esperanza

Dominio Público pxhere

Hai tempo que souben que non merecía ser querida por unha masculinidade convencional, e viceversa. Igual me pasa co mundo. Estás enfadada con el, dixéronme, como quen dá un consello sen cariño, sen boa vontade.

Non pasa nada, porque non me importa cumprir o rol de outsider emocional: un día es unha nena rebelde e ao seguinte transitas cara a función de menopáusica exasperada, a ollos da sociedade. Agardo a de vella bruxa. En calquera caso, aproveito esas fendas sociais para exercer a miña cidadanía. Entón, digo, non estou máis enfadada co mundo do que poden estar as persoas que constitúen esa totalización, esa ilusión transcendental, consigo mesmas ou cun outro abstracto.

Chamei hai unhas semanas á Deputación de Ourense para pedir lombos na miña aldea, onde é un risco incorporarse á estrada, porque nunca sabes en que segundo aparecerá o seguinte carro facendo rally. 

Chamei hai unhas semanas á Deputación de Ourense para pedir lombos na miña aldea, onde é un risco incorporarse á estrada, porque nunca sabes en que segundo aparecerá o seguinte carro facendo rally. Calquera acción ordinaria se converte en acción de risco grazas á insistencia dunha subxectivación descontrolada, extremadamente solipsista, egoísta. Ben, o enxeñeiro de infraestruturas respondeume que o que eu demandaba era un despropósito, pois aínda eran causa, esas bandas sonoras, de múltiples accidentes, así como de molestas vibracións para un veciño hipotético. Curiosamente, porque comigo levo unha sorte de xustiza cósmica infrutuosa, aos poucos días saía na prensa iso do Presidente e dos seus despistes a máis de douscentos quilómetros por hora. Hei volver chamar estes días...

A violencia que, como é obvio, interiorizamos ou xeramos, empapa os ollos inxectados de soberbia, pero aflora máis nese elemento mecánico ou xa electrónico ao que eu sempre respectei: meu pai insistiunos, na casa, que levar un coche era levar unha arma.

Cunha amiga viamos pasar os coches dende unha terraza e a visión estremecía: individuos hostís con rostros, xestos desencaixados e cerebros anegados de cortisol. O nivel de tráfico no século XXI é índice da mentalidade pequeno burguesa que nos constitúe, aínda pres@s do desarrollismo. O xeito da condución é indicio do devir psico-social: a imaxe da mónada, seres limitados á súa propia representación do mundo. En realidade, as dúas cousas teñen moita lóxica dende a perspectiva do pacto social liberal: unha asociación de individuos que nada teñen que ver entre eles e que son, uns para outros, motivo de desconfianza ou posibilidade instrumental para os propios desexos. Por iso, o mesmo sucede ao subir ao tren: empurróns e a imposibilidade de facer unha cola –que formará en breve parte do currículo de Bacharelato- para acceder a un transporte que non vai arrancar sen nós.

A violencia que, como é obvio, interiorizamos ou xeramos, empapa os ollos inxectados de soberbia, pero aflora máis nese elemento mecánico ou xa electrónico ao que eu sempre respectei: meu pai insistiunos, na casa, que levar un coche era levar unha arma. Eran os xeitos da educación desfasada: advertir aos fill@s sobre a incidencia do (mal) comportamento n@s demais. Pero o progreso social xa non consiste en mellorar a convivencia e, así, o bo vivir. O progreso social disque é, nos tempos modernos, a non libre, mais irrestricta expresión dos egos hiperbólicos.

"Eu non espero nada do ser humano", considerou unha compañeira de traballo. E proseguiu: "sabes por que ti estás enfadada? Porque aínda tes esperanza"

O meu organismo é sensible á ruptura do socius, que xa vía ata Hegel. Igual agora a iso se lle chama PAS, e teño o mal de ter crecido nun clima sociolóxico que solicitaba a utopía. No presente vivo o mal de seguir crecendo na metereoloxía distópica. Pero, coidado, porque o reaccionario é ser nostálxic@, decidiron promulgar os think tanks das dereitas extremas. Eu, persoalmente, non boto de menos o pasado, senón o posible que non se deu.

-Eu non espero nada do ser humano, considerou unha compañeira de traballo. E proseguiu: sabes por que ti estás enfadada? Porque aínda tes esperanza.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.