«Viver é fazer meia com uma intenção dos outros» (Fernando Pessoa, Livro do Desassossego)
Un día destes, cando aborrezamos as festas invernais, talvez nos decatemos que o ano recén nado corre cara a ningures, con demasiada présa. E nós, talmente apampados, deixámolo correr sen que nos atrevamos a arrincarlle o cordón umbilical que seguirá amalloando ao noso ser as maluras, as inercias e as preguizas que foron inzando en cada chanzo daqueloutro, moribundo, que se esfumou sen deixar rastro aparente. E, se non nos atrevemos, non é porque non teñamos vagar ou nos falle a memoria, é porque nos falta coraxe ou porque nos afixemos a vivir enzoufados no bulleiro que fabrican os amos da indecencia; ou, simplemente, porque vivimos atrapados por esa garduñeira moderna chamada móbil, capaz de empurrarnos a ocupar as horas wuasapeando onzas de parvidade enleadas en papel de estulticia, sen molestamos en desenvolvelas, pois a nosa misión só consiste en darlle ao botón de reenviar. E, con iso, xa nos sentimos totalmente realizados.
Iolanda non escribe mensaxes no WhatsApp porque non ten amigos rexistrados. Para ela as festas do Nadal forman parte da bagaxe que se foi estiñando no pendello da insignificancia. Se dela dependese, eses días non figurarían nos almanaques, porque a finxida felicidade colectiva nunca –ou case nunca– estivo ao seu alcance. Malia todo, nin sequera Iolanda pode ficar fóra do pezuño dos tempos. Na véspera do Día de Reis, Iolanda saíu da casa sen almorzar, media durmida, aloulada, camiño da caixa de correos para enviar unha ducia de postais. Dubidou un instante e finalmente gardounas de novo no bolso. Andou cara ao centro de saúde, pois tiña cita ás 10:15, para renovar a receita do Alprazolam. Sabía ben que ese trámite se debía amañar por teléfono mais, nesta ocasión, decidiu facelo de forma presencial, ao sentir o teimudo proído de comunicarse con algún semellante. E, claro, lembrouse da súa médica de cabeceira, utilizando o pretexto do ansiolítico.
Ao pouco de entrar no ambulatorio oíu pronunciar o seu nome e, sen se apurar, acercouse á máquina dos cafés, meteu as moedas, sacou dous descafeinados e cun en cadansúa man entrou no despacho da doutora. Antes de atravesar a porta escoitou o comentario dun dos pacientes que agardaban a súa quenda: «Visto o visto hannos dar aquí as badaladas de fin de ano. Estámosche bos!» Outro fulano con garabata, empresado a un maletín e con aparencia de visitador médico, non deixaba de ollar o reloxo camiñando sen parar, cara a un lado e cara ao outro, como se o ano que só leva uns días vivo estivese a piques de morrer. A inoportuna impaciencia dos que agardaban para seren atendidos non durou case nada, porque Iolanda saíu da consulta decontado. De volta, mántivose un instante agarrada ao tirador da porta, para despedirse da médica: «Feliz ano, doutora! E... non se esqueza de enviar as postais». «Feliz ano, Iolanda! Perde coidado, farei un bo uso das postais que me regalaches». Cando xa ia cara a fóra, o fulano que antes fixera o comentario revirado non foi quen de manterse calado: «Nin sequera tivo tempo de oscultala. Vaia merda de sanidade!»
[Na viñeta de El Roto referida a estas festas aparecen dous nenos conversando: «Que pediches para Reis?», «Outro país, mais non mo trouxeron». O meu tío Lisardo pensa que ao mellor os cativos enviaron as cartas cun enderezo equivocado. Se llas enviaran a uns que viven na Zarzuela, outro galo cantaría]
