A Sanidade Pública é un corrector das desigualdades sociais e tamén un rastrexador das mesmas. Estes últimos anos amosaron a parede chea de fendas deste servizo fundamental, consecuencia de accións planificadas para beneficio doutros intereses dende hai tempo

A Sanidade Pública é un corrector das desigualdades sociais e tamén un rastrexador das mesmas. Estes últimos anos amosaron a parede chea de fendas deste servizo fundamental, consecuencia de accións planificadas para beneficio doutros intereses dende hai tempo. Despois das políticas de austeridade que expulsaron a moitos profesionais, non minte o SERGAS cando di que hai un déficit brutal de especialistas de familia, psicólogas, pediatras ou psiquiatras. O que non di é que iso é consecuencia das súas decisións. Segundo datos oficiais este déficit non ten visos de solución. O número de profesionais, por exemplo, que rematan medicina de familia son moitos menos dos que están en idade de xubilación, polo que as perdas non se compensarán coas novas incorporacións como mínimo ate a década dos trinta. Na actualidade tan só habitamos as consecuencias das decisións que outros tomaron. Quixeron axustar números e perderon persoas. A resultante disto da un cadro de persoal en moitas especialidades envellecido, canso e precarizado (nomeadamente na enfermería), unha resiliencia das sanitarias que fai auga no medio da tormenta perfecta e unha eira varrida para mallar no negocio dos seguros privados.

Despois das políticas de austeridade que expulsaron a moitos profesionais, non minte o SERGAS cando di que hai un déficit brutal de especialistas de familia, psicólogas, pediatras ou psiquiatras. O que non di é que iso é consecuencia das súas decisións

Na sanidade pública existe unha coincidencia temporal entre a crise na década dos dez, a falla de investimentos na mesma, o seu constante deterioro e o aumento dos espazos de negocio na actualidade. O drama dos anos da pandemia tensou as costuras dun edificio azoutado polas políticas da austeridade e aumentou as marxes de beneficio dun sector privado, rearmado ao abeiro das aseguradoras e das grandes farmacéuticas. Onde máis deteriorada está a Atención Primaria maior é o aumento de volume de negocio destes produtos. Onde menor é a valoración social da sanidade pública maior é o beneficio para este sector. En Galiza o círculo da aposta pola asistencia dual péchase co financiamento directo, con fondos públicos, a centros sanitarios privados para realizar probas complementarias e intervencións cirúrxicas. Ducias de millóns de euros do SERGAS son destinados cada ano a isto. Esta é a súa ética. Nas listas de agarda e nos atrasos está a coartada, na demora ao doente en caso de non aceptar esta vía, a chantaxe. Moitos ao amparo do capital decidiron pórlle prezo á nosa saúde e facer negocio con ela. Estamos a tempo de evitalo?.

Quixeron axustar números e perderon persoas. A resultante disto da un cadro de persoal en moitas especialidades envellecido, canso e precarizado (nomeadamente na enfermería), unha resiliencia das sanitarias que fai auga no medio da tormenta perfecta e unha eira varrida para mallar no negocio dos seguros privados

O goberno galego ven de lanzar no comezo deste 2025 un Plan Especial contra as baixas laborais, xustificando a necesidade do mesmo no mantra de culpabilizar “á poboación que abusa deste dereito e ao persoal médico que é permisivo e carece de formación”. Ningunha alusión no plan aos efectos das listas de agarda sobre a prolongación das baixas, a demora do sistema sanitario na resolución de problemas ou a como repercuten os determinantes sociais no modo de enfermar.

Sen entrar a cuestionar a necesidade de reforzar os servizos de inspección dunha ferramenta terapéutica como é a Incapacidade Temporal, o plan semella deseñado para evadir as responsabilidades dos “populares” na situación da sanidade pública galega, pechando filas coa patronal, buscando reforzar o rol dunhas mutuas laborais que ás veces semellan estar máis preocupadas en traballar para o inglés antes que para a saúde das traballadoras, e intentando culpabilizar a profesionais e á cidadanía que sofre as consecuencias das súas políticas. Antes de que a realidade non lles estrague un bo titular no xornal que exerce de DOG sanitario, o Presidente Rueda e Conselleiro de Sanidade farían ben en taparse un pouco, explicando por unha cuestión de honestidade moitas das causas que provocaron o problema que tanto lles preocupa resolver.

Unha boa xogadora non sempre é unha boa adestradora, para mostra o novo Conselleiro Caamaño. Dende a súa chegada ao cargo é máis coñecido polas súas declaracións disonantes que pola adopción de medidas que poidan reverter o estado das cousas. Semella máis interesado en ocultar a situación de mayday da sanidade pública con falsas polémicas, antes que evidenciar que a herdanza que recibe é consecuencia das políticas daqueles que o escolleron para o cargo. Mofarse da definición de saúde recollida pola OMS comparando esta cun orgasmo, banalizar a grave vaga de enfermidades de saúde mental dunha parte da cidadanía, negar a fenda dixital das persoas maiores ou alertar da falla de efectivos na atención primaria, na pediatría ou nas unidades de saúde mental sen explicar as causas, semella máis ben unha estratexia encadeada de bombas de fume para ocultar o desastre e desviar o debate, ademais dunha falta de sensibilidade impropia de alguén que xestiona algo tan vulnerable como a saúde. Semella que para este (i)responsable público resulta moito máis doado sacarlle importancia ás enfermidades da cidadanía antes que ter que dar, por exemplo, os datos de mobilizacións dos servizos de emerxencias do 061 por ameazas, intentos ou suicidios consumados nos últimos anos.

Cómpren alianzas entre profesionais e usuarias para preservar o que é patrimonio de todas. Por todo isto e moito máis, as abaixo asinantes facemos un chamado á participación na manifestación do vindeiro 6 de Abril convocada por SOS, que percorrerá as rúas da Compostela en defensa da Sanidade Pública

A saúde defínese dende unha perspectiva bio-psico-social. A creba de calquera destes elementos intimamente conectados pode causar a enfermidade. Esta definición recollida pola OMS dende 1948 explica como as cuestións materiais básicas (pan, traballo e teito), as desigualdades, os estresores psicolóxicos e a cuestión biolóxica operan no difícil equilibrio da saúde de todas. Que o salario non chegue para vivir, facer o traballo de tres persoas cobrando por unha, non poder asumir unha suba no alugueiro de máis do 50%, o incremento mantido do custe da cesta da compra, o retraso de meses para unha avaliación no hospital ou para unha intervención cirúrxica, a utopía de ter acceso a unha vivenda, a privatización sistemática da rede de prestación de servizos de apoio á dependencia e á discapacidade, ben sexa no sistema de axuda no fogar ou nas residencias de maiores en posesión maioritaria de multinacionais e fondos voitre, o feito de que o 85% das persoas que asumen os coidados no ámbito familiar sexan mulleres sen ningún apoio por parte de administración, ter que acudir á medicina privada cando é expulsado polos prazos da pública, pagar unha terapia cando non chegas a fin de mes...todo isto e máis quebra a saúde.

Nas últimas semana o SERGAS lanzou unha campaña de apoio ás sanitarias diante dos casos de agresións de pacientes. Na mesma, que salta automaticamente ao acender os ordenadores nos nosos centros de saúde, infórmase de que esta situación “é delito” animando a cidadanía a “non perder o foco xa que somos persoas coidando de persoas”. Sen querer sacarlle importancia á gravidade do feito de que calquera traballadora sexa agredida no desenrolo do seu traballo, non podemos evitar pensar; e a nós e ás doentes quen nos protexe do SERGAS?

Cómpren alianzas entre profesionais e usuarias para preservar o que é patrimonio de todas. Por todo isto e moito máis, as abaixo asinantes facemos un chamado á participación na manifestación do vindeiro 6 de Abril convocada por SOS, que percorrerá as rúas da Compostela en defensa da Sanidade Pública.