Semella que terse somerxido para a gravación do novo disco nas mesmas augas -literalmente- que Nacho Vegas, Lori Meyers ou Bunbury tenlle proporcionado novos superpoderes a unha das franquicias estrela do metaverso da nova música galega™

Semella que terse somerxido para a gravación do novo disco nas mesmas augas -literalmente- que Nacho Vegas, Lori Meyers ou Bunbury tenlle proporcionado novos superpoderes a unha das franquicias estrela do metaverso da nova música galega™. As propiedades taumatúrxicas da piscina do estudio de Paco Loco son xa case tan lendarias coma as da fonte da vida descrita por Herodoto ou a da eterna xuventude de Ponce de León. Un ritual transformador que se ten convertido na meta dunha das peregrinaxes meridionais con máis mística do indie estatal.

Con todo, o destino dunha viaxe iniciática coma esta non é só contar coa sabedoría musical do tolo -tolísimo, non vos perder en Filmin o documental Paco Loco: Viva el noise- xenio asturiano, tamén o é vivir a experiencia en si mesma. Gravar nas bobinas reel-to-reel onde se gravaron algunhas das cancións que che levaron a querer aprender a tocar. Soar polos mesmos monitores onde se mesturaron discos cos que te tes emocionado tantas veces. Desafinar nos mesmos micros que rexistraron versos que sabes de memoria dende a adolescencia. Esas son as augas milagreiras que os nosos heroes foron buscar a carón das columnas de Hércules. E disque as atoparon. Pero non só. Da vella Gadir trouxeron tamén unha fórmula secreta pola que moitos teñen pelexado, de cote, en balde: o Santo Graal do son do funk clásico.

Escoitando este LMDBR, podemos estar certos de que esta mesma reliquia chegou a quen tamén soubo gobernar o seu inmenso poder. Un poder cuxa semente en realidade levaban dentro dende fai tempo

Contan as crónicas que os mesmísimos Daft Punk percuraron hai décadas ese reliquia da sabedoría do ex-black panther Nile Rodgers, patriarca do funk setenteiro á fronte dos míticos Chic. Non foi até que lle adicaron o seu disco Discovery de 2001 ao falecido Bernard Edwards, compañeiro de batallas de Rodgers na fundación do son do funk clásico -e vía sampling no Rappers Delight tamén do Rap en si mesmo-, cando conseguiron que pensara sequera en colaborar con eles, desvelándolles os máis inescrutables misterios do xénero. Os androides parisinos xa ficaran ás portas con Discovery pero non foi até varios anos despois que o propio Rodgers finalmente lles revelou o críptico know how do xénero cando produciron xuntos Get Lucky. Unha peza no que Rodgers ademais de aportar os clásicos muteos de guitarra santificaba unha liña de baixo inspirada polo espírito do propio Bernard Edwards. O secreto de tan anterga sabedoría ficaba en boas mans.

A evolución dende os seus comezos garaxeiros só podía devir na perfección da fórmula bailonga do xa clásico indie-rock con mecánico charles a contratempo. Meu cariño, Tuenti ou os dous singles indiscutibles do disco, Rue Franklin e Blaster W4U, xogan nesta liga

Escoitando este LMDBR, podemos estar certos de que esta mesma reliquia chegou a quen tamén soubo gobernar o seu inmenso poder. Un poder cuxa semente en realidade levaban dentro dende fai tempo. Basta con botar unha escoita á discografía dos muradáns para se dar conta de que parte do que foron percurar con Paco Loco estaba xa aí levedando no anterior disco. A evolución dende os seus comezos garaxeiros de Cariña de Raposo cara o indie guitarreiro de o Corasón Coma Un After, fillo da revisión new wave e post-punk de bandas coma Franz Ferdinand, The Rapture, Bloc Party ou Kaiser Chiefs, só podía devir na perfección da fórmula bailonga do xa clásico indie-rock con mecánico charles a contratempo. Meu cariño, Tuenti ou os dous singles indiscutibles do disco, Rue Franklin e Blaster W4U, xogan nesta liga. A liga dos Rapants que xa coñecíamos e amábamos, a dos artesáns das inmediatas e aceleradas melodías pop que foron banda sonora de tantísima troula polo País adiante nestes últimos anos. Até aquí cero sorpresas. Tudo bem. Co que non contabamos foi con algún dos emocionantes xiros musicais cos que nos íamos atopar ao cruzar o ecuador do disco. Ojo cuidado.

Co que non contabamos foi con algún dos emocionantes xiros musicais cos que nos íamos atopar ao cruzar o ecuador do disco

En Novio imaginario os fab four da Ría de Muros orientan o compás cara o hemisferio sul para seguir os pasos dos Talking Heads tropicais de pezas coma The Great Curve ou I Zimbra para incorporar bongós e congas a unha acelerada base rítmica de afrobeat pola que sobrevoan uns aditivos arpexios de guitarra a lombo dun baixo funk que segue os rastros dos chemtrails que deixaron nos ceos da música popular os de David Byrne hai catro décadas. Novos camiños sonoros que se enriquecen -atención- cuns falsettos directamente chegados do Italodisco do Ma quale idea de Pino D’Angiò. Mimadriña, canto ben fixo Cachitos de Hierro y Cromo nas novas xeracións. Grazas por tanto, Virginia Díaz.

“Rojamos Virxe da Madalena que deixes de mandarnos gilipollas a esta terra”. E veña churrasco. Chusma Riders é o himno antifodechinchos que non sabiamos que precisábamos

“Rojamos Virxe da Madalena que deixes de mandarnos gilipollas a esta terra”. E veña churrasco. Chusma Riders é o himno antifodechinchos que non sabiamos que precisábamos. Unha fervente advocación mariana contra a turistificación das nosas rías, praias e ondas invadida de novo polas ánimas funk de Nile Rodgers e George Clinton no que Xanma entra en modo MC a medio camiño entre o Jamiroquai de Cosmic Girl e o Snoop Dog adolescente, pioneiro do G-Funk primixenio baixo a batuta de Dr. Dre. Unha futura enchepistas, sucesora da xa clásica Non é verán de Estrella Damm de EZETAERRE, e clara candidata a canción do verán 2024 e a entrar, tomade nota, Rockstar, na BSO do Grand Theft Auto VI.

“Sempre me dis que son un toxo, non pincho moito, solo un pouco”. En Country Asesino a cousa está xa fora de control. Un melocotonazo de surf-rock con aire de banda sonora de spaghetti western sergioleonino no que as vibras dos trémolos das guitarras dan paso a metade de canción a unha inesperada pandeirada

“Sempre me dis que son un toxo, non pincho moito, solo un pouco”. En Country Asesino a cousa está xa fora de control. Un melocotonazo de surf-rock con aire de banda sonora de spaghetti western sergioleonino no que as vibras dos trémolos das guitarras dan paso a metade de canción a unha inesperada pandeirada. Mátame camión. Cando xa pensabamos que viramos todas as combinacións posibles coa música tradicional asoma por baixo da porta do Saloon unha que non agardabas, a do poncho de Clint Eastwood abaneando ao ritmo das ferreñas. Coma imaxinar ás Leilía dándolle á folía na metade do Goo Goo Muck dos Cramps. Tremendo delirio lisérxico. Pregúntome quen foi o/a responsable de tan aloucada hibridación. O propio Paco Loco ten moitas papeletas, abofé que si, pero non descartaría a influencia pandereteira da Filla de Cassandra Sara Faro, parella do batería rapante Xaquín, e autora tamén da rosaliana letra da que seguramente sexa a mellor canción do disco, o tremendo Rue Franklin.

O habitual na industria adoita ser fechar os discos cos temas máis pausados pero os nosos heroes non teñen moita querencia polas regras e clausuran o disco coa peza máis intensa de todo o álbum, Cando pensa en min, un estallete guitarreiro da escola de formacións coma os británicos Royal Blood na que o seu compai Nuno AKA Grande Amore pon versos e espírito

O habitual na industria adoita ser fechar os discos cos temas máis pausados pero os nosos heroes non teñen moita querencia polas regras e clausuran o disco coa peza máis intensa de todo o álbum, Cando pensa en min, un estallete guitarreiro da escola de formacións coma os británicos Royal Blood na que o seu compai Nuno AKA Grande Amore pon versos e espírito. Magnífico ponto e final para encerrar un disco cun tempo, ritmo e enerxía perfecto tanto para abrir un rego a golpe de sacho coma para esgazar o lombo nunha sesión de crossfit. Sen tregua nen para coller folgos.

E falando de Grande Amore, outro ilustre membro do clube das variantes diatópicas, aproveito para facer un alegato a favor da fala local coma símbolo de normalización lingüística da nosa música. Houbo un tempo en que o achegamento ao galego na música contemporánea era tan morno que poucos se atrevían coas variantes locais fora do tradi, moito menos coa gheada ou o seseo. Por exemplo, os Television de Portonovo, Goma-2, editaron en 1979 un álbum en galego no que non hai rastro da gheada e seseo que de seguro empregaban a cotío. Cos anos a cousa foi mudando, por fortuna, até chegar a un ponto de naturalidade onde case case podes saber de onde é cada vocalista. E os Rapants -ao igual que os seus veciños Terbutalina e Cita Doble- fan orgullosa bandeira dunha fala que nunca estivo asociada ao moderneo pero está agora felizmente normalizada. Rematará a gheada e o seseo sendo absolutamente cool no mundo da cultura galega? Non o descartemos. Non hai máis que lembrar a Joe Strummer, posuidor dun perfecto BBC English coma fillo de diplomático educado en colexio privado, cantando nos Clash con acento cockney para gañar credibilidade. Cousas veredes.

Cada xeración ten a súa banda favorita sobre o escenario e non sempre por motivos estritamente musicais. Hai factores coma a diversión sobre e baixo o escenario ou o número de hits coreables polo público que son determinantes. Os dos 80s tiveron a Siniestro Total. Os dos 90s tivemos a Herdeiros da Crus. Os dos 10s tiveron a Novedades Carminha. E os dos 20s teñen aos Rapants

Cada xeración ten a súa banda favorita sobre o escenario e non sempre por motivos estritamente musicais. Hai factores coma a diversión sobre e baixo o escenario ou o número de hits coreables polo público que son determinantes. Os dos 80s tiveron a Siniestro Total. Os dos 90s tivemos a Herdeiros da Crus. Os dos 10s tiveron a Novedades Carminha. E os dos 20s teñen aos Rapants. Bandas que cecais non pasen á Historia da música con maiúscula pero cuxo legado se incrusta coma unha lapa no acervo cultural pasando a facer parte da cultura popular mesma. Este mesmo ano, por exemplo, nun dos moitos cartaces da manifestación do 8 de Marzo de Compostela puido lerse un “Sale a bailar e a el que lle den”. Carafio. Cando a letra dunha canción túa traspasa os límites do musical é que xa és cultura popular de pleno dereito. E iso, a fin de contas, é o que é a música Pop. A música do Pobo. A música do noso tempo.