Un grupo de cativos queda para xogar nunha rúa plúmbea da Cisxordania ocupada. Basil ten 15 anos. Adam tan só 8 e un soño natural: ser Lionel Messi. Once disparos. A Basil alcánzanlle dous no peito. A Adam atravésalle un a caluga
“Se Gaza se acaba, o mundo inevitablemente tamén. Se non se logra esta vez, entón a vitoria será para os máis bárbaros e violentos”. Estas palabras pertenecen a Eric Cantoná. Foi futbolista. El sempre opina. Leva anos facéndoo a favor da convivencia en paz. Nada menos. Porque un futbolista ten dereito a opinar igual que un alpinista que limpa os muiños dos parques eólicos ou un probador de tobogáns. Están os que adquiren ese compromiso e os que prefiren non facelo, algo que é respectado por moita xente pero que sempre deixa na sala de prensa unha sensación de que esa personaxe, dende a súa posición de referente, non di o que pensa por evitar polémicas ou -máis simple- porque non lle apetece pensar.
Eu non creo na sinceridade se só se usa para facer dano, pero a miña nai sempre me dixo que esgrimise o que penso cando sexa necesario. Por iso, aínda que non o faga para cambiar o mundo, escribo en público. Seguramente pola miña absoluta falla de destreza para meter un gol. Mais hoxe, que estamos a vivir unha situación de total complexidade por distintas e espiñentas frontes, deberíanse mobilizar a berros todas as opinións posibles en contra do que pon en perigo a coexistencia.
Conto un exemplo do que acontece case a diario: como todas as tardes, un grupo de cativos queda para xogar nunha rúa plúmbea da Cisxordania ocupada. Basil ten 15 anos. Adam tan só 8 e un soño natural: ser Lionel Messi. Outro futbolista. Supoñamos que o son das patadas ao balón corroído rebota contra o silencio que envolve todo nunha poeira. Que os berros dos rapaces son os únicos síntomas de felicidade real. Todo o demais é unha síndrome dolorosa.
Once disparos. A Basil alcánzanlle dous no peito. A Adam atravésalle un a caluga. Baha, o seu irmán maior, bule cara o seu corpo e arrastrao uns metros queréndoo resgardar nunha zona protexida. Mentres berra pedindo unha ambulancia, co sangue do seu irmán pinta na terra un rastro de trauma e desesperanza. Baha contoulle a uns xornalistas da BBC esta secuencia e remataba: “Eu estaba en estado de shock, nin sequera pensaba en min mesmo. Intentei falar con el. Berráballe “Adam, Adam!”, pero a súa alma estaba xa abandonando o seu corpo porque nunca respondeu”
Que se saiba, no que vai de ano, preto de 40 nenos palestinos morreron en Cisxordania a mans de colonos israelís ou membros do exército. Algúns dos que sobreviven sufren violacións ou son mutilados. A súa vida está restrinxida. O seu futuro é fráxil coma a casca dun ovo
Nos informativos dixeron que as Forzas de Defensa de Israel (FDI), responsables dos disparos, evadiron a responsabilidade esgrimindo que Basil levaba un artefacto explosivo na man. Ninguén o cre. Non foi comprobado. Un artefacto explosivo. Unha lata de refresco reconstituínte. Unha flor de tea. En realidade non importa: se nesta zona un soldado israelí asesina a un palestino a queimarroupa, ten un 0% de posibilidades de que se inicie un proceso penal contra el.
Todo isto aconteceu hai meses, é certo, pero nada cambiou. Que se saiba, no que vai de ano, preto de 40 nenos palestinos morreron en Cisxordania a mans de colonos israelís ou membros do exército. Algúns dos que sobreviven sufren violacións ou son mutilados. A súa vida está restrinxida. O seu futuro é fráxil coma a casca dun ovo. Só combaten, quizais, o desalento deixando saír un sorriso espontáneo cando, por fin, saúdan a un amigo. Igual que Adam saudou a Basil antes de decidir quen quedaba de porteiro. O peito dun e a caluga doutro miráronse por derradeira vez sen pensar en que ían ser atravesados coa sinxeleza de quen desfai o niño dun paxaro.
Ser nai e agardar tras dunha ventá a que os berros dos fillos sexan tan só porque se cren famosos dianteiros centro que atenden aos medios para comentar que o partido foi regular e que prefiren non opinar sobre calquera asunto que nos afecte para non meterse en líos
Ten que ser desolador vivir nun lugar ocupado. Escoitar tras dunha ventá a naturalidade da violencia; a demolición dunha nova vivenda. Notar o estralo dos ósos polos nervios. Sentir nas costas o calafrío da represión partindo en anacos a columna vertebral. Ser nai e asumir que os teus fillos teñen que baixar a xogar á rúa. Saír a airear a faciana para resistir, aínda que sexa nun lugar no que o vento debuxa enormes remuiños envelenados.
Ser nai e agardar tras dunha ventá a que os berros dos fillos sexan tan só porque se cren famosos dianteiros centro que atenden aos medios para comentar que o partido foi regular e que prefiren non opinar sobre calquera asunto que nos afecte para non meterse en líos. Por desgraza, Basil e Adam xa non se verán nunca na obriga de calar para evitar polémicas.
