Non son moi dado a consumir televisión; recoñézoo. Mais hai uns días, case sen eu poder evitalo, o que talvez indique unha certa –ou non tan certa, senón patente— predisposición cara á auto-desconexión cerebral, non sei en que canle, fiquei prendido dun filme, un filme ben raro que nin hoxe son quen de entender.
A trama comezaba nunca cafetaría, onde un camareiro se achegaba a un home xove que estaba a ler un xornal. A cámara enfocábao, o xornal digo, e unha nova alí impresa falaba da recente compra dun bracelete de diamantes amarelos por parte do xefe do Estado á súa querida, “amiga” é como se lle chamaba.
Semella que o comprara nunca prestixiosa xoiaría londinense, situada na mesma cidade en que residía a súa esposa, que non quería renunciar ao seu título de raíña aínda que nin gota de vida fixese co seu importante marido. Outra nova máis, a carón daquela, seguía a insistir nos negocios que aquela querida partillaba con algún dos fillos do tal xefe e monarca, e que, dicía o xornal, consistían en sacar montes de cartos fóra da nación da que se gababan de seren príncipes.
Pouco e pouco, segundo un argumento detido e lento, o filme contaba as mornas e irreais aventuras dun rapaz desempregado, duns trinta e poucos anos, que trataba de procurar traballo en diferentes lugares, desde un Departamento universitario infectado por un virus que impelía o seu director, en connivencia coa Decana e non poucos compañeiros, posibilitar o ingreso na nómina docente dunha Universidade a persoas con pouca valía e amor ao traballo, non fose que se poboase de persoas con máis capacidade que os e as alí presentes (o cal non era nada difícil, por certo); até organismos oficiais –algunha academia— onde xa nin nela se podía pensar porque estaban cheas de amigos, amigas, cuñados, fillos, fillas, xenros e noras; o cal ocorría do mesmo xeito en consellos oficiais, onde presidentes e outros cargos colocaran, enchéndoos, non poucos e poucas amigas, escravos diversos e compromisos de toda índole, mesmo emanados de circunstancias relacionadas co sexo.
Nos xornais –o rapaz era xornalista— tamén habitaban persoas con currículos nos que as habilidades orais eran as principalmente requiridas. A súa desesperanza ía medrando consonte pasaban os minutos no filme. Consonte no país se ían descubrindo varias e variadas tramas que implicaban políticos, aristócratas, funcionarios. Consonte no país ía medrando a desesperanza entre sobres que se intercambiaban por distintos favores, consonte sempre, consonte, consonte; aquel rapaz –Toni era seu nome, creo— ía descubrindo unha miserenta realidade que, embora, xa non era a súa propia, senón a do mesmo medio en que se achaba. Soñaba cos sobres, coa cadea de favores que percorría todo tipo de institucións, coa cobiza e a envexa existente naquel mundo que, máis que mundo imitaba a floresta máis abxecta que se podía imaxinar.
Era o mundo do Toni unha gaiola de terrores e envexas, de toda sorte de ignominias e infamias, poboado por individuos sen apenas cultura e saber, sen educación e na súa maior parte movidos por pulos e pulsións simples que unicamente trataban de dar sentido a un pracer que se entendía através do sexo furtivo e ocasional, sempre fóra do verdadeiro compromiso (aínda que iso fose o que semellaba levar os comezos de toda relación), através do descanso diurno e da festa noturna, do alcol, das drogas e da velocidade dos carros e motos. Ai, a velocidade da vida moderna!, que nada tiña a ver con aquel sentimento de velocidade novecentista …
Boa parte do filme mostraba como o protagonista preenchía solicitudes da máis diversa índole, desde becas e subsidios que nunca lle concedían até contratos de investigación nalgunha que outra academia –rexia, eh?— e consellos culturais en que, aos poucos, os e as espectadoras saberiamos que estaban destinados a amigos e amigas, nalgúns casos mesmo coñecidos e coñecidas do Toni, que na súa maior parte estaban conectados familiarmente cos seus presidentes, secretarios, académicos ou co persoal que gobernaba os destinos autonómicos da comunidade en que transcorría a historia. E mesmo nunca escena, mentres o Toni facía a súa exigua compra diaria nun supermercado próximo do apartamentiño alugado en que vivía, a rentes dun porto sempre ensumido na calma máis atronadora, coincide cun excompañeiro da Facultade, xa doutorado, que lle conta como viña de perder dúas prazas de profesor axudante nun Departamento de Filoloxía, e que os seus vencedores foran senllos rapaciños que nin Tese de Doutoramento nin gañas de facela tiñan. Despois de falaren algo máis, concluíron que, embora, algo terían que aquel excompañeiro non tiña: e combinaron que xa mirarían a ver que era (nin un nin outro tiñan máis que facer); non fose que se tratase de algo que el tamén tiña.
A cidade en que vivía estaba descoidada, era pouco organizada, e os carros que por ela circulaban xa non eran de altra gama nin relucientes, outra das cousas que lle comentara o rapaz aquel co que coincidira no súper. Claro, a crise por fortuna semella que estaba a pór certas cousas no seu sitio, e agora, xa, os carros non importaban.
O Toni deitábase tarde, fumando e fumando cigarros que el mesmo facía cunha máquina nas últimas horas de cada xornada. E fumaba, coa mesma fruición coa que pesquisaba pola Internet posibilidades para un futuro que non pintaba nada ben, nada. Nada de nada. E por veces, dáballe por procurar na rede información sobre algún ou algunha coñecida de seu, e en boa parte dos casos, iso dicían aqueles facebooks, estaban a sobrevivir no sector hostalería en variados destinos europeos: Bruxelas, Londres, París, Budapest, Berlín. Un día destes fago as malas e marcho quen sabe a onde, dicíase de continuo. E nesas, aquel curioso e estraño filme, vai e remata. O Toni métese na cama, apaga a luz da mesa de noite e, zas!, tras dunha escena en que, ao lonxe, fronte da cama do rapaz, mentres el dorme se ve prendido un televisor cunha canle na que están a pasar un filme porno baixo do cal habita un imposíbel, por irreal claro, chat en liña, saen os créditos finais.
E deste xeito, consonte remataba aquela película, os meus ollos informaban ao meu cerebro quen sabe de que. Pensei en que talvez o sono do Toni descubrise un mundo repleto de tribos, bandas organizadas, e curiosas cerimonias de acceso, un mundo en que, quizais, para acceder ao exercicio profesional habería que demostrar espíritu, carácter e disposición clánica de submisión: non sería nada estraño dado o carácter irreal do filme. Pregunteime –e aínda me pregunto—o porqué deste tipo de filmes de ciencia-ficción. Nunca gustei deste tipo de filmes, que va! E descoñezo os motivos dos produtores e da mesma industria cinematográfica por ofrecer cintas através das que contar historias irreais e imposíbeis, historias que nada teñen a ver co mundo en que vivimos.
Daquela, e agora fago unha promesa persoal, non volverei nunca máis a consumir algún tipo de filme en que se desenvolva un asunto fantástico. Non sería moito máis axeitado que, respectándonos como comunidade e como sociedade, consumisemos filmes reflexo da nosa propia realidade? Lembro e falo agora de magníficas tentativas de cinema como Cocoon, Matrix reloaded ou calquera das da saga de Alien, mesmo das d’O señor dos aneis. Eu, abofé, síntoma moito mellor e máis identificado coas propostas de invasión do planeta, as aventuras aquelas acaecidas na Terra Media (que é como a Terra de Melide, como sabemos) ou a historia da tenente Ripley, que polo menos contan cousas da vida ordinaria. Non credes?
