«Digo unhas veces si, mitá da ialma, / digo outras veces non / e perdo o rumbo i a esperanza». (Antón Tovar, do poema As palabras, O vento no teu colo).
O vento zune sen tregua en Penalonga e estámpase contra todo o que pilla diante. Fai tremelicar a porta e un chirlo cargoso espértame máis cedo da conta, para aforrarlle traballo a un insolente despertador que sempre cacarexa ao amencer. Cando se cansa de zunir ponse a asubiar melodías monocordes e queixosas que ceban a inopia inverniza, ata desalentarme e imbuírme na insufríbel melancolía que invade as longas horas de frío e chuvia.
Brinco da cama, asómome á xanela e apalpo cos ollos a cara do día que vai despuntando discretamente. Necesito corroborar as teimudas sospeitas que me bolen os miolos. Foles de negror eclípsanme a vista, axotan a escaseza de luz que porfía por quedarse e entronizan a tupida escuridade que amanta os lonxevos e abúlicos días de inverno, ata invadir cada instante, ata abafar as exuberancias ou cativezas que pexan os reloxos, a fin de alongar un tempo que só trousa toneis de tristura e abatemento.
Ao saír da casa, envólveme unha nevarisca de folerpas marróns que vai espindo, unha a unha, as canas dos carballos da poula de en fronte. Comezo a andaina cara a taberna e trepo pola tupida alfombra de follaxe que agocha a enrevesada feitura da rúa. Ao presentirme, Cholo –o can do Ramón– ladra e corre cara a cancela do patio, ansioso de reprocharme que a miña innecesaria presenza o esperte do seu pracenteiro letargo. Sigo o meu camiño devagar e a tristura vaise espetando no meu ánimo como a espiña dun escambrón, cada vez que tropezo cos ollos contra as ausencias irreversíbeis ou contra os incontábeis teitos esborrallados polo tsunami urbanizante ou pola decrepitude incesábel.
Oio as persistentes bucinas do coche do butano, do panadeiro, … do peixeiro. Mais non paran en ningures; pasan acelerados, emulando ambulancias á procura de clientes moribundos. Abro a porta da taberna e Elena aproveita a ocasión para saír de présa. «Toma algo, que te convido!» «Grazas. Teño moita présa. Só vin mercar tabaco e marcho correndo». Teresa, a taberneira, sérveme o café deseguida, ansiosa de engancharse aos nonseiqués do móbil. («Por que andarán todos tan apurados, se non teñen nada que rañar?») Refollo o xornal varias veces, cara a adiante e cara a atrás, agardando que compareza alguén que achegue unha onza de conversa –ou do que sexa– a este infindo descampado, onde as horas medran e inchan ata estoupar, no canto de ir fenecendo pouco a pouco, como acontece no resto do Universo. O reloxo da igrexa dá as doce e aquí aínda non se presentou ninguén. Son horas de regresar. Retorno polo mesmo camiño. O can do Ramón ladra e corre novamente; bate outra vez co fuciño contra as travesas da cancela do patio. Nunca escarmenta! Ao perderme de vista, acouga e cala. O vento deixa de zunir e o silencio infesta novamente a noitébrega atmosfera de Penalonga.
[Coméntolle ao meu tío Lisardo a miña intención de solicitarlle á Academia que lle conceda carta de natureza ao verbo aldeanizar(se), e el pregúntame qué sentido ten a miña teimosía por oficializar un verbo que ninguén está disposto a conxugar].
