Chus Pato volveu facelo: escribir un novo poemario como quen funda unha cidade de palabras nun ermo devastado, reconstruíndo das cinzas de libros pasados un templo para a verba. O milagre. A Carne de Leviatán.
"Chus Pato volveu facelo: escribir un novo poemario como quen funda unha cidade de palabras nun ermo devastado, reconstruíndo das cinzas de libros pasados un templo para a verba"
A de Ourense extrema aquí os sinais de identidade, despena nun abismo sen retorno o pentagrama da dicción: Palabra, Ser, Tempo, Corpo, Vontade, convocados todos na única (des)linguaxe posible, a lingua das bestas, as marxes da casa heideggeriana, o extramunde deleuzeano, todo o que o discurso evoca pero é fóra del, extraser que expande e ecoa e perfora e transhabita o corpo, a ánima que multiplica nos espellos e se fai sombra, rumor, cinza, nada do nada no nada polo nada e, porén, subsistente, existente, persistente.
Na Carne de Leviatán —alma e señor do Érebo, banquete da Fin dos Tempos, fraternos Ziz e Behemot— veñen as voces do vento, as setes xornadas que anuncian as trompetas do Apocalipse (verbal), ese no que a presenza profética desata e poe-matiza focando o ritmo do ollo, bosquexo da turbulencia dos álamos, negro sobre negro, abrindo un novo cor á luz sideral do excelsior manuelatoniano. A mesma, por certo, que se acompaña das lembranzas garimosas do pai e berra as figuracións que o poema pecha, clausurando os misterios de Eleusis, bordeando o dicible, nos derregos do impronunciable con Mogador e Isenheim e Poi Kalian, pero tamén co inefable da costa verdecente, dos himnos novos e o clinamen do pensamento, unha claridade de xuízo definitoria, presidida pola vontade e a esperanza da luz que se afasta e se nos dirixe, dos gromos que son ardentía nos abismos do ágape derradeiro.
Pato escoita os ruídos parasitos do Ser e a Historia e “os ríos vencen a gravidade”, as “mónadas perfectas... van ata o cimo da harmonía” e todo se envolve da “respiración das tumbas/ ardendo nos bidos”. A súa é unha viaxe iniciática na busca da “vibración das súas eclipses”, sempre “sobre os grandes xeos antárticos” do significado, porque “onde o mundo é pléroma/ o invisíbel do mundo/ é un límite”.
A metapoesía, o transdiscurso autorreferenciado, grao cero da escrita que revira fractal, ínzao todo en Carne de Leviatán, pois “pensamos a través dos nomes” e “a memoria é un container no que se inscriben os nomes”. Por iso, humanos que somos, andamos alindando palabras co pobo do sílex, na liga do Irequois, coa divina Ishtar, na contemplación de Amu Daria, no fogar de L’viv, no Himalaia siamés e musical ou na nación dos lipovemos, onde o Danubio deita no Mar Negro.
A metapoesía, o transdiscurso autorreferenciado, grao cero da escrita que revira fractal, ínzao todo en Carne de Leviatán
Carne de Leviatán: mantra da “linguaxe teleolóxica”, poesía da mudez arrebolada aos “pés nus de Hermes”, ceibada do “cofre da Historia”, co corpo “nos ventres do aire” e a poeta en consciencia plena do seu ser: “entón percibe a nada entrándolle nos tecidos, abríndoselle paso ata as vísceras, esa nada non é para sempre, dura un instante, nese intervalo Ch é un ser totalmente exposto, case unha escritura: unha mestura de nada e corporalidade; un ser así esvaece na súa exposición, alí onde os demais poden advertila e ela perdeu a propia imaxe: nun soño, na morte”. Shantih, shantih, shantih.
