A vixésimo sétima edición de Cineuropa comeza coa última película do prolífico François Ozon, Jeune et Jolie (2013), a historia dunha moza que exerce a prostitución de luxo. A adolescencia sempre estivo presente na obra do francés pero ultimamente esta etapa vital cobrou maior protagonismo. En 2012 construíu unha apaixonante historia sobre un estudante e a súa relación coa literatura en Na casa (Dans a maison), filme que a valeu a Cuncha de Ouro no Festival de San Sebastián. E este ano, con Jeune et Jolie, volveu á sección oficial de Cannes tras dez anos de ausencia.
Jeune et jolie narra a vida dunha moza de dezasete anos que, no seu espertar sexual, alterna as clases do liceo coa prostitución de luxo. A pesar da aparente sordidez da proposta de partida, o discurso constrúese cunha amabilidade agridoce. A moza atravesa, no verán dos seus dezasete anos, ese trámite que é a perdida da virxinidade con máis desazón que romanticismo. O punto de inflexión que a conduce inevitablemente cara á idade adulta é esta nova e difusa etapa onde descubrirá o servizo da prostitución de luxo de maneira casual. As súas motivacións non están claras, pertence a unha familia de clase media acomodada, non ten necesidades económicas e non sofre ningún trastorno que a empurre á marxinalidade. Ante a normalidade do contexto é difícil a decisión de vender o seu corpo, con todo na súa viaxe física e emocional atopa na prostitución un baile de espellos no que mantén unha dobre vida e se sente desexada. Neste punto a película de Ozon lembra a Belle de Jour (1967) de Luís Buñuel, con todo a película do francés serve ademais como radiografía dunha mocidade desorientada.
Ozon achégase ao asunto con ollo clínico, coa distancia suficiente para expor os interrogantes e non tomar parte.
Ozon achégase ao asunto con ollo clínico, coa distancia suficiente para expor os interrogantes e non tomar parte. A película foxe de calquera tipo de moralina e esa ausencia de imposicións é de agradecer. O mapa persoal que crea o director está máis dirixido a cubrir certas inquietudes estéticas que a abrir debates morais; polo que deixa ao público a responsabilidade de adiviñar as xustificacións e razóns que se esconden na maraña de silencios, miradas e xestos do personaxe principal. Neste sentido serve como apoio o poema de Arthur Rimbaud que a protagonista e os seus compañeiros analizan en clase: «On n’est pas sérieux, quand on a dix-sept ans» (Un non é serio cando ten dezasete anos).
Para compensar a falta de orientación e o efémero da súa proposta argumental, Françoise Ozon decide estruturar a película con disciplina: mostrando a vida da moza a través de catro estaciones e catro cancións. As cancións de François Hardy serven de coda a cada unha das estacións, pechando un ciclo e abrindo outro. Deste xeito amósanse catro etapas que funcionan como catro contos e no seu conxunto como un exercicio de estilo delicado e completo. Cando se perde a inocencia?, Onde se atopa o amor?, Como se explora o desexo? A adolescencia sempre é complicada, enigmática e, ás veces dolorosa, como un poema de Rimbaud ou unha canción de Hardy.
