Armando Requeixo debulla Días que non foron, o libro de relatos de Luís Rei Núñez, que este xoves se presenta na Feira do Libro da Coruña a pratir das 20 horas, coa participación de Mercedes Queixas, Manuel Bragado e do propio autor.
A Luís Rei Núñez, un dos nosos mellores narradores do último cuarto de século, debémoslle páxinas inesquecibles. Abonda lembrar novelas como Expediente Artieda (Premio Xerais 2000), O señor Lugrís e a negra sombra (Premio da Crítica Española 2007) ou Monte Louro (Premio Blanco Amor 2009) para despexar calquera dúbida sobre o que afirmo. Mais este muradán de días pontevedreses non foi nunca autor que se conformase coa fórmula sabida, coa receita que convence, por iso a súa andaina é a dunha constante experimentación de novas vías que o leva da poesía ao ensaio e deste ás narrativas todas, a última, polo de agora, a relatística que compendia en Días que non foron (Xerais, 2013), unha outra visión do seu particular mundo creativo que aquí deita en historias non por dispares menos interesantes.
Días que non foron reúne sete narracións de ben diferente xorne. Escribo narracións deliberadamente e non contos porque, en puridade, non todos o son: hai aquí, si, relato breve (“Báñate comigo (teoría e práctica)”, “A proba no Deportivo”) e relato longo (“Con Franco na Zapateira”, “Unha voda por poderes”, “Coridón”, “A lancha dos segredos sucios”), mais tamén novela curta, (así “O corvo de chapapote”, que mesmo foi publicado en volume exento da man de A Nosa Terra Edicións no 2003).
Tal variedade xenérica ten o seu natural correlato na multiplicidade estilística e temática observable nas historias, pois estas abalan entre o amatorio de rito iniciático de “Báñate comigo (teoría e práctica)” ata os remorsos rememorados por un represor do 36, pasando pola revisión dos días do Prestige, as xeiras de golf na Zapateira do Ditador, os abusos dos ricachos espelidos de Posguerra ou a lembranza admirativa e tamén festiva dos maquis.
Son todas sete historias que atravesan un século, dende a Preguerra ata as proximidades da actualidade
Hai neste libro, polo tanto, un eixe de abscisas e outro de coordenadas que percorre e da unidade ao conxunto: dunha banda, son todas sete historias que atravesan un século, dende a Preguerra ata as proximidades da actualidade. Doutra, dáse nas mesmas un sutil confluír de augas do memorístico individual e colectivo, que se mesturan e retroalimentan constantemente.
Da miña preferencia han ficar “Báñate comigo (teoría e práctica)”, delicado e moi suxestivo relato dun espertar erótico que non desapide tampouco da reflexión sobre o papel da amizade nun espazo propicio á melancolía e a nostalxia pola infancia que foxe irremediablemente. Un texto, por certo, que formara no seu día parte da antoloxía colectiva Materia prima (Xerais, 2002) e que agora se recupera aquí normativamente revisado.
Tamén quedarei coa lectura de “Con Franco na Zapateira”, tan próximo por motivo e ambientación ao magnífico Expediente Artieda, mais con variación no punto de vista, agora desprazado ata o imo dun mozo arrabaldeiro que se debate entre a pulsión de vingar a seu pai morto a mans dos falanxistas perpetrando un tiranicidio ou deixarse ir na vertixe dos golpes de sorte que o han librar da súa mísera vida.
Este Memorias de días que non foron pero que ben puideron ser ten de resultar inmellorable elección pola que se deixar acompañar na medular do verán que cruzamos
E non esquecerei tampouco con facilidade “Coridón”, ese canto aos heroicos maquis concretado na figura de Foucellas que é, asemade, un magnífico relato pacego que moito e ben bisturiza o noso ser rurocrático de sempre.
Para aqueles que desexen unha lectura de grolo forte e saboroso, de prosa labrada e sucedidos que moito presta gorentar na perspectiva da memoria “das cousas que xa foron e se foron/ pro siguen sendo e non se van xa máis,/ das sombras”, este Memorias de días que non foron pero que ben puideron ser ten de resultar inmellorable elección pola que se deixar acompañar na medular do verán que cruzamos.
