Cada vez que se celebra un Mundial volvo ao primeiro que vivín con conciencia, o de México 86. Recordo moitas cousas, tendo en conta que eu era só un pequeno de oito anos: a sombra do sol recortada sobre o céspede dos estadios, o pemento mariachi que servía como mascota, o gol de Míchel e a cabeza sangrante de Camacho, o traxe branco da selección soviética e a calva de Belanov, os mostachos de Alemao. E, sobre todo, as rondas finais, que vivín de turista infantil nun aparthotel de La Manga del Mar Menor. Foi xusto alí onde se arruinou a miña carreira como nadador cando saltei a unha piscina sen saber nadar, pensando que facía pé, e vin a miña curta vida pasarme por diante dos ollos nos poucos segundos que estiven debaixo da auga. Pescáronme a tempo entre o meu pai e un señor moi peludo. Grazas aos dous.
No Mundial de Mexico 86 a aquel pequeno peitudo e turrón, que recibía por todos os lados e, coma un tenteteso, non era capaz de caer nin querendo, a aquel tipo de noites alegres e mañás tristes, a aquel si que había que querelo
Os partidos definitivos vinos en familia nun bar que se chamaba Mortadelo e neles, e dispénseme quen se sinta ofendido, coñecín ao mellor futbolista de todos os tempos, á auténtica "cabra" sen discusión posible, o Diego Armando Maradona. Éme imposible identificarme cun tipo hierático e unidimensional coma o Messi, e moito máis cun Narciso do tamaño de Cristiano. Pero a aquel pequeno peitudo e turrón, que recibía por todos os lados e, coma un tenteteso, non era capaz de caer nin querendo, a aquel tipo de noites alegres e mañás tristes, a aquel si que había que querelo.
Acórdome da indignación dos ingleses cos que compartiamos terraza cando marcou o gol coa man (algo impensable nestes tempos nos que a xustiza é máis importante na cancha que nos tribunais) e da súa británica humillación despois da cabalgada e o gol que os acabaron por eliminar, cinco minutos máis tarde. E recordo sobre todo un bar ateigado de alemáns chorosos despois da final, incapaces de entender como un equipo capitaneado por un rapaz gordechas fora capaz de birlarlles a Copa aos Schumacher, Littbarski, Völler, Brehme, Matthäus e Rummenigge.
Cada vez que co coche atravesabamos as curvas da Maradona, en Barreiros, antes de chegar a Lourenzá, a min dábame por pensar que sería bonito que o Diego fose de por alá
De volta das vacacións, cada vez que co coche atravesabamos as curvas da Maradona, en Barreiros, antes de chegar a Lourenzá, a min dábame por pensar que sería bonito que o Diego fose de por alá. Na Mariña sempre tivemos ao mítico Maradona de Galdo, un portento no control do balón e unha figura totémica na praza Maior de Viveiro, pero non é o mesmo. E o caso é que non debín de ser eu o único en soñar cunha relación similar. A mediados do decenio pasado a conexión apareceu en varias publicacións e eu, naturalmente, apoieinas encantado (e cunha total ignorancia que recoñezo).
Primeiro, nunha revista universitaria lucense a investigadora Concepción Fernández López sostiña que o apelido, aínda que soe italiano, é de Ribadeo, en concreto da parroquia de Arante. Certamente na zona hai varios Maradonas, seguramente ningún deles cunha zurda perfecta, pero Maradonas ao fin e ao cabo. Pouco despois, Xaime Mariño, Jesús Flores e Vítor Mejuto propuñan en La Voz de Galicia unha xenealoxía para o xenio que comezaba cando en 1745 un tal Francisco Fernández de Maradona, de Arante (Ribadeo), emigrou a San Juan de Cuyo, no interior arxentino. Nas idas e voltas dos séculos o fío familiar perdeuse e é imposible comprobalo ao cen por cento, pois o pai do astro nunca coñeceu ao seu proxenitor.
Recoñezo que desde que a autovía pasa por fóra de Vilamar e evita as curvas da Maradona non volvera pensar no asunto, pero agora, co ridículo debate sobre quen é o mellor futbolista do mundo outra vez en boca do todos os xornalistas deportivos (con perdón), eu volvo reafirmarme na miña: coma o de Lugo, ningún.
