9 de xuño 1924. Os futbolistas da selección charrúa berran de emoción despois de arrasar na competición olímpica. Na grada do estadio de Colombes, nos arrabaldes de París, xa poucos hai que lle pregunten ao veciño onde queda Uruguai, como pasaba hai só uns días: o equipo sudamericano chegou á final despois de facerlle tres goles aos Estados Unidos, cinco a Francia, dous a Holanda. Esta tarde empaquetáronlle tres a Suiza e naceu o equipo que dominará durante un decenio os campionatos internacionais. No vestiario resoan xa nomes tan galegos coma Vidal, Andrade ou Cea e pronto se sumarán Gestido Pose e o Manco Castro. En plena celebración, aos uruguaios dálles por correr pegados á banda, saudando aos seareiros que aplauden. Acaban de inventar a volta de honra.
2 de xaneiro de 1928. A selección francesa de rugby sae ao campo de Colombes para xogar contra Escocia. É todo un clásico do deporte internacional e ao público estráñalle que entre os galos falte o xogador ao que máis queren. Así que empezan a berrar: "Du Manoir, Du Manoir!", esixen. Todo o mundo ama a Yves Frantz Loÿs Marie Le Pelley Du Manoir, un aristócrata de beleza matizada polos golpes do deporte, un patriota con grao de tenente, un deportista nato capaz de destacar tanto no tenis coma no remo ou na natación. Mais a estrela non puido ir ao partido: está en Bourges sacando a licenza de aviador. O público non o sabe e berra, reclamando ao ídolo. Os franceses ceden á presión coma un cubo de azucre e perden por 6-15. Taciturnos pola derrota, os compañeiros acaban de virse abaixo cando, na comida despois do partido, alguén os informa de que Du Manoir morreu pilotando o avión no que se examinaba. En estado de shock deciden poñerlle o nome do camarada morto ao estadio no que habitualmente xogan.
No estadio de Colombes comezaron a resoar nomes tan galegos como Vidal, Andrade ou Cea na selección do Uruguai, os franceses honraron o seu xogador de rugby aviador e viron como o deporte se mesturaba coa guerra
19 de xuño de 1938. Vittorio Pozzo respira por fin tranquilo mentres posa para a foto coa segunda Copa do Mundo de fútbol que conseguiu a selección italiana, á que adestra. O ruxerruxe de desaprobación que se oe no estadio Yves-du-Manoir non logra perturbar a alegría dos vencedores. Porque os italianos non caen precisamente ben aquí. Levan medio campionato saudando ao público co brazo en alto, visten de vez en cando coa camisa negra fascista e o estilo que propugnan é o que propugnarán xa para sempre: "Rudo e práctico fútbol italiano na III Copa do Mundo", titula daquela El Mundo Deportivo. Ademais, en cuartos eliminaron á anfitrioa Francia con claridade, malia a hostilidade do público. Non é a ira dos franceses a que Pozzo teme. Antes da final chegoulle ao hotel un telegrama económico en palabras: "Vincere o morire", dicía, e debaixo levaba a sinatura de Mussolini. E, por moito que minta, nunhas poucas cousas ao Duce convén crelo.
4 de setembro de 1939. En plena histeria desatada pola declaración de guerra, Walter Benjamin atravesa a porta do estadio de Colombes, obedecendo á orde do goberno francés que obriga a todos os alemáns e austríacos a se identificaren ante as autoridades. É curioso, porque este homiño, armado unicamente cunha pequena maleta con manuscritos e algo de roupa, xa non ten nacionalidade ningunha: os nazis retiráronlle a xermana por ser xudeu e terse exiliado, e os galos nunca chegaron a darlle o pasaporte. Aínda aperta a calor do verán, e os presuntos ennemis de la République cócense sobre as bancadas de pedra, mexando e cagando en bocois e lavándose con latas de sardiñas baleiras. Algúns non o soportan e suicídanse. A Benjamin levaralle algo máis dun ano decidirse. Despois de meses de fuxida e de cruzar os Pirineos a pé, os funcionarios da fronteira española de Portbou diranlle que non se pode entrar no país, que o van devolver a Francia. E ao filósofo viráselle o mundo enriba. Unha forte dose de morfina adquirida días antes en Marsella transportarao a outro mundo.
26 de maio de 1957. O primeiro ministro da República Francesa, René Coty, estreita a man de Ali Chekkal, político veterano e antigo vicepresidente do parlamento da Alxeria colonial. Acaban de asistir á vitoria por 6-3 do Toulouse sobre o Angers na final da Copa de Francia. En plena guerra pola independencia, no encontro destacan con dous goles os magrebís Bouchouk e Brahimi. Ao saír do estadio de Colombes, un mozo simpatizante da Fronte de Liberación Nacional alxerina, de nome Mohamed Ben Sadok, dispara sobre Chekkal e mátao. Detéñeno alí mesmo, no campo. "Quería acabar co último amigo musulmán dos franceses", dille á policía. No xuízo, uns meses despois, Ben Sadok líbrará polos pelos da pena de morte. Entre os que declararán no seu favor estará Jean-Paul Sartre, quen no escrito para o xuízo confesará: "Non coñezo nin á vítima nin ao acusado".
