Hai moitos, moitos anos que un ciclista dos que se dedican a disputar as clasificacións xerais das grandes voltas non gaña a Paris-Roubaix. Mesmo hai moito tempo que nin sequera se presentan, quizá coa excepción de Wiggins na edición de 2015. Disque para eles é moito risco e moi pouco beneficio, porque nunha carreira dominada polos especialistas, por tipos musculosos que dobran as bielas a base de forza, os escaladores e os corredores versátiles non teñen posibilidade ningunha de vitoria e si moitas de romper algún óso.
Non sempre foi así. Merckx (por suposto!) gañouna tres veces e participou moitas máis. Unha delas, a de 1976, filmouna un equipo de cine danés para a que quizá sexa a película de ciclismo máis bonita que haxa, Un domingo no inferno.
Tamén Bernard Hinault se atreveu en varias ocasións, e non é que atopase especialmente atractivo correr sobre o empedrado. Segundo din, a Volta a Flandres parecíalle "un circo", e nunca chegou a tomar a saída. Pero sendo francés, coa Paris-Roubaix debeu haber quen lle apertase as porquetas para que a disputase, mesmo suxeríndolle que se non competía é porque lle tiña medo á carreira. El di que a preparou porque "un campión de verdade ten que adaptarse a correr ciclocross, na pista, en bici de montaña, en Dubai ou en Hong Kong", pero a min apetéceme imaxinalo coma os bravos da miña vila, tumbando na mesa da taberna, poñéndose de pé e dicindo: "Que non hai collóns a que?".
As tres primeiras veces que correu non entrou no podio pero fíxoo bastante ben. Mal a gusto, iso si, porque consideraba que o percorrido era "unha herexía" e que estaba pensado para que os espectadores gozasen vendo como os ciclistas se espetaban na lama do norte francés.
En 1981 Hinault decidiu que xa estaba ben de romper a cabeza coa Paris-Roubaix, que a correría unha vez máis e a gañaría, para que calasen por fin os que o consideraban un covarde
En 1981 decidiu que xa estaba ben de romper a cabeza con esa proba, que a correría unha vez máis e a gañaría, para que calasen por fin os que o consideraban un covarde. Iso si, o Teixugo era arroutado pero non inconsciente. No fabuloso arquivo do Institut National de l'Audiovisuel francés, un tesouro para os amantes do ciclismo de vello, pódese ver que aquel ano adestrou cun coidado especial. Enfundado no xersei de campión do mundo conseguido o outono anterior, Hinault percorreu o pavé unha e outra vez ata lograr polo menos odiar un pouco menos aquel terreo.
A carreira foi espantosa, como era de esperar. Durante o día choveu e as pedras das corredoiras sobre as que pasaban os ciclistas estaban especialmente esvaradías. O mesmo Hinault sufriu tres rodas picadas e media ducia de caídas. Unha delas padeceuna a só 13 quilómetros do final tras chocar cun cadelo de nome Gruson. Para outro menos afouto tería sido o final, pero o bretón apertou os dentes e conseguiu enlazar co grupo que chegaría en cabeza ao velódromo de Roubaix, á liña de meta. Nel estaban nada menos que Roger de Vlaeminck, Francesco Moser e Marc Demeyer, gañadores todos eles de varias Roubaix e tipos tan grandes que case poderían levar a Hinault en brazos. E, porén, o campión mundial comezou a esprintar nada máis entrar no velódromo e non parou ata que cruzou a meta en primeiro lugar.
Relaxado e con medio sorriso de galán rural, Hinault subiu ao podio a recoller o trofeo. "Gañei porque tiña gana de gañar", dixo alí mesmo. Ao baixar do estrado, conta Christian Laborde en L'épopée du Blaireau, un xornalista preguntoulle: "Que pensas da Paris-Roubaix agora que a gañaches?". "Pois o mesmo que antes", respondeu el, "que é unha carreira para idiotas".
