Agosto

SEMANA 1

En agosto nunca pasaba nada

Por defecto, en agosto nunca pasaba nada. Politicamente, este mes producía a mesma emoción que o curling. A campaña da Dirección Xeral de Tráfico, un portavoz triste saíndo dunha reunión da comisión permanente, e depresivos así. Levan anos educándonos para que asimilemos que este mes frea a actividade administrativa e aceptemos a imaxe dun Presidente en chándal. Pero este agosto é distinto porque a foto da presentación dos orzamentos xerais urxía; as eleccións están aí e había que bombardear á xente cunha interpretación institucional das contas optimista. “Del chiringuito a las urnas”, cavilaría o Ministro. En Galicia baixou o investimento do Estado nun 1,62%. A nós, agosto trátanos coma sempre.

Cabeza de muller

Esta semana enterabámonos de que Jaime Botín tentaba fuxir a Suíza cunha amante de Picasso. “Cabeza de muller moza”. Picasso era un playboy que nunca parou de perseguir mulleres. Incluso foi sospeitoso de roubar a Gioconda. Ao final, a obra quedaba en depósito no Museo Reina Sofía. O exbanqueiro quedará sen ela o tempo que dure o embargo preventivo. É como se a rapaza lle pedise un tempo porque precisa espazo. Namorando a mulleres, a Picasso non lle gana ninguén.

SEMANA 2

O Ministro de Cultura

A mesma mañá do día que saiu publicada en El País a súa entrevista, o Ministro de Cultura, barón de Claret, almorzaba forte logo de atarse o batín. Aínda co alento reseso, collía a taza de café, estiraba o maimiño e repasaba as súas contestacións: “El problema no es el 21%. Si fuera eso, estaría tirado resolverlo”; “En España nadie deja de estudiar por una cuestión económica”. Pechou o xornal e lamentou que fose domingo, “Cine de barrio” é os sábados e a el gústalle o cine español con ese olor a pasado.

#NonMáisLumes

Nunha soa fin de semana ardían 500 hectáreas. “Galicia ardeu toda a vida”, sentenciaba un paisano na rúa. É certo, tamén en agosto de 1990 cheiraba a fume. Lembro ao daquela presidente de Novas Xeracións do PPdeG botándolle a culpa ao “nacionalismo radical” de prender os montes. “Fanno para tentar desprestixiar a política do PP e usan artefactos semellantes aos de Jarrai”, declaraba. Pero de quen é a culpa en realidade? Do pirómano vicioso? Do especulador ao que ninguén pon cara? Do tipo ao que se lle vai das mans unha fogueira doméstica? E hoxe, de quen? Da privatización do servizo de extinción de incendios? Da nova Lei de Montes que permite edificar en terreo queimado? A cal destes posibles culpables lle damos a “Medalla Castelao”? Álvarez Cascos ten unha. A desfeita continúa. Fundido a negro.

Puto Twitter

 “A ver, Jorge, que sí, coño… Ya sé que estoy imputado por cinco delitos fiscales, blanqueo, alzamiento y todo eso, pero yo vengo aquí porque me están amenazando en Twitter. ¿A dónde voy a ir? ¿A la comisaría del barrio o qué cojones? Vengo al Ministerio del Interior, que el tema es grave, joder, me inventaron un hastag –o cómo se diga- y todo”. Segundos despois da saída de Rodrigo Rato do Ministerio, notaban bloqueado ao garda civil que vixiaba a porta ese día. Non sabía que facer: se detelo ou despedilo cunha discreta reverencia.

SEMANA 3

Un tránsfuga en Boimorto

Xosé Luís Rivas, Mini, foi alcalde de Boimorto durante tres meses. Perdía a alcaldía esta semana. Durou no cargo ata que un concelleiro do PSOE, un tal José Balado, decidiu que era mellor que gobernase o PP, basicamente. O mesmo tipo que en xuño votou a favor de Mini, por certo. Logo aparecen as conxecturas lóxicas: "Balado peseteiro!", berráballe a veciñanza no pleno da moción de censura; "Por canto te vendiches?", preguntábanlle doridos. Eu coñecín a un tránsfuga ao que, para que votara a favor dun PXOM puramente especulativo, pagáronlle a voda da filla. "Una bodaza". Máis neste país no que algúns venden a dignidade porque "total, mañá xa ninguén se lembra", quedan outros que, como Mini, naceron coa coherencia cosida ao cordón umbilical.

Centro Comercial “Álvaro Cunqueiro”

O novo Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo non arrecende a chupachups; nin ao ambientador de tuttifruti dun Zara Home; tampouco a gofre quente nin a carteleira de cine fresca. Pero ten un parking de pago que fai deste novo Centro Comercial un lugar no que, animado por esta visión de negocio do Sergas, alguén montará unha franquicia de McDonald's. Alí vas porque che apetece pasar un rato agradable. Igual que un colega que, por pura diversión, esta semana ía coa súa parella a un control de embarazo. En canto aparcaba, enviaba unha mensaxe ao grupo: “Uns seguratas obrígante a entrar no parking si ou si”. Ao saír mandaba a imaxe do parquímetro que teñen á dereita. 3,55€. Non se queixen, é menos do que vale un par de viaxes no “Saltamontes”. O vicio págase.

SEMANA 4

A derradeira semana do mes

Por defecto, en agosto nunca pasaba nada e a derradeira semana parecía cumprir as expectativas. Ou iso ou é que me collía de vacacións e non me prestaba discurrir. Pero o mes, en conxunto, crebou o tópico. Pensen que, coa mesma naturalidade coa que morren os anónimos, finaban Rafael Chirbes, Daniel Rabinovich, Lina Morgan e Txiqui Benegas. Tamén Tsipras morría bastante por mor da súa dimisión. Neste agosto, interceptaban un veleiro que viña a Galicia con 600 quilos de coca e Rafael Louzán decidía manterse na corporación provincial a pesar de que prometera abandonala. A droga é así. A peste machista cobrábase novas vítimas. Constatábase, para desgraza de algúns, que o "Banquete de Conxo" non era unha unha festa gastronómica e que "Confluencia" non era o nome da orquestra. "Dos toxicómanos pelean en Ribeira por una bici", titulaba La Voz de Galicia en exclusiva. É obvio que este mes de agosto, contra todo pronóstico, decidía non sumarse á operación saída.