Xaneiro

Semana 1

As cabalgatas e a perspectiva

O ano arrancaba con excitadas críticas ás cabalgatas, e ao Nadal en xeral, de Madrid e Compostela. “Roubáronlle a ilusión aos nenos”, comentaba o ex alcalde Agustín Hernández. “No te lo perdonaré jamás, Carmena”, tuiteaba a popular Cayetana Álvarez de Toledo. A marquesa criticaba as roupaxes pouco solemnes dos Reis madrileños como se mantivese unha relación habitual cos de verdade. Como se os que pintara Giotto –máis parecidos aos de Carmena- fosen tamén de mentira. É doado: se Cayetana quere constatar como son os Reis Magos de verdade non ten máis que pedirlle ao seu fillo que os debuxe nun folio. O problema é se o resultado final se aproxima a Podemos.

Puigdemont

Estaban sobre o colchón, espidos, cando lles sorprendeu a nova. Era sábado: “Puigdemont President”. “Joder –dixo ela- estes da CUP son máis ambigüos que David Bowie”. “Agora tócache a ti enriba”, reaccionaba el. Artur Mas, en todo este proceso de incertidume, resucitou e morreu máis veces que Miliki no Facebook.

Semana 2

“Hacienda somos todos”

O xuizo do “Caso Nóos” poñíase a andar. A Infanta Cristina sentábase no banquiño dos imputados mentres o retrato do irmán que presidía a sala evitaba saudala polo que dirán. A aristocracia é así. Foi nese contexto, de tensión e flashes previdos, no que a avogada do Estado dicía iso de que “Hacienda somos todos” é só un slogan publicitario. Nese intre, a Infanta contiña o alento, alguén daba a cara por ela. O problema é que a Avogacía do Estado dicía iso representándonos a nós, aos que tomamos en serio ese slogan do mesmo xeito que aquel de “Cuate, aquí hay tomate”.   

O novo Congreso

O 13 de xaneiro constituíase o Congreso. No hemiciclo notábase o colorín da diversidade, perdía a cor agrisada do de sempre para parecerse máis ao bar no que a xente discute as cousas serias. Tamén se botaba a xente de menos. Había rastas e un bebé, charangas na porta e cazadoras penduradas nos respaldos dos escanos. Estaba a cousa como para que entrase Tejero. Logo viñeron as análises profundas dos deputados e xornalistas clásicos: “Se rompe España”, “Un poquito más de higiene”, “A mí, mientras no me peguen piojos”. En realidade, non hai maior tormento para os que pretenden que nada se mova que a xente decidindo a realidade co seu voto.

Semana 3

As primeiras consultas

Todo o que acontece entre as paredes de Zarzuela sae ao exterior transformado en sainete. Lembren que aí dentro hai mesas sobre as que o mesmo se asina unha abdicación que se pousan as copas de cocktail logo dun bicamáns. Representantes dos partidos políticos –menos EH-BILDU e ERC- acodían á chamada do Rei para explicarlle que queren facer das súas vidas, como quen entra na consulta dun psicólogo. A primeira rolda remataba sen solucións. Agora, só queda esperar a ver a quen lle toca pagar a segunda.

Escribir

Os que escriben saben que facelo ben doe. Que deixar unha liña atrás ten que darche medo; que borrar é o principio e suprimir respirar. O oficio é complexo e como todo o difícil merece ser protexido. Esta semana, unha manchea de escritores dicía que deixaba de escribir por mor dunha lei que fai incompatible cobrar unha pensión e continuar funcionando. Que pensión e dereitos de autor son incompatibles. Torturar escritores a base de leis cheira a humidade. Para contrarrestar a tristura, alguén abría unha petición de change.org.

Aterriza como puedas

Recoñezan que ir en un avión con representantes da CUP, de Podemos e familiares de ETA ten que ser aburrido de carallo. De seguro que é moito menos divertido que ver a palabra “exclusiva” naquel informativo de Antena 3.

Semana 4

ENCE, por se acaso

Cando os gobernos pensan que se van, deixan todo atado. Hai favores sobre a mesa que hai que corresponder a última hora, como sexa. Deste xeito, esta semana, o Ministerio de Agricultura concedíalle unha prórroga a ENCE para que se manteña ao pé da ría de Pontevedra durante 60 anos máis; ata o 2073. Non debería ser verdade que un goberno teña o poder de decidir sobre a vida das xeracións que nos quedan tan lonxe. O que queda claro, é que un goberno en funcións é moito máis contaminante que unha fábrica descontrolada. Máis que un “cohiba” de Felipe González, incluso. 

Cousas de Mercedarias

A Policía liberaba a tres monxas indias retidas contra a súa vontade no convento das Mercedarias de Compostela. A madre superiora, coas chaves en custodia, levaba meses amenazándoas coa deportación se abandonaban a Orde. Prohibíalle mirarse aos ollos e falar entre elas. Nos conventos, as monxas madrugan, fabrican doces e usan o claustro flirtear coa luz; só saen fóra para votar e dar sensación de normalidade democrática nos telediarios. As tres monxas, unha vez liberadas, declaraban que cando chegaron aquí, non sabían o que era un convento de clausura. Agora, polo menos xa saben que, de todos os conventos, o das Mercedarias compostelás é o menos parecido ao de “Sor Yeyé”.