Aló van agosto e a enésima xeración de nós que estacionalmente volve á vila na que vivo. Ourense, por concretar na cidade na que recibimos a República (a nosa), parece morrer. Mais igual ca o malo dun filme con proxección de rendibilidade, da morea de cascallo que pisan os títulos de crédito resucita sempre unha man lacerada pola xenreira. Por suposto, nada ten que ver a xenreira coas tamén estacionais boutades de Baltar Sr. Na seguinte entrega o vilán eterno cae derrotado de novo.
Que por aquí imos quedando cada vez menos é unha obviedade. Desde o último terzo do XX non houbo concello lugués ou ourensán, fóra as capitais diso que chaman provincias, que gañase poboación. A culpa, para quen mandan nisto da política, non foi do viño que nos prohibiron facer, nin das vacas que mandaron matar, nin das granxas abandonadas, nin sequera do gas radn que tornou a paisaxe en matriz do mal (aquí hai pedra, que lle imos facer, e ata hai pouco ata era bo). Certas escollas conlevan taxas que eles nunca pagarán. A precariedade que escollemos ao quedar, a emigración ou as fillas que nos obrigaron a non ter non quedan rexistradas en formato ningún. Todo en nome dun progreso que viña de lonxe e nunca atopou o camiño de nosoutros.
Cui prodest?, a quen beneficia esta extinción programada? A razón adoita xuntar na mesma persoa culpable e quen tira máis beneficio da transacción. Na orxía do libre mercado, aquí, en Alemaña ou no Afganistán, a vida e o seu antípoda natural (ben máis doado de gobernar) son decisións políticas. A extinción logo -outros dixéronlle Solución Final- segue o plan de quen sempre gaña. Na chamada Galicia interior evidénciase que a decesión adiada é unha boa teta, mesmo cando nos sitúa directamente no gueto.
Que a Xunta é responsable do xenocidio é un dato obxectivo; que non sexa posible desligar esa responsabilidade do feito de que para ese labor de acabación lenta os vote a maioría, tamén o é (digo lenta porque podían votar a versión impaciente do españolismo -si, españolismo é morte-, e só é significativamente forte nos arrabaldes das cidades e nalgunha vila). Con todo sigo crendo que nin a forza dunha institución é suficiente nin un proceso de recuperación se limita ao brazo executivo, senón á complexa corrente social, económica e política que borbulla no fondo.
Esta exclusión da vida non escandaliza a dereita galega, nin a Igrexa, nin os colectivos provida: eles viven da nosa morte.
