O venres, no reitorado da Universidade da Coruña, concedéronlle o grao de Doutor Honoris Causa a Manuel Rivas e a John Rutherfor e entregáronlle a merecidísima Medalla de Ouro a José María Barja. Foi un acto solemne, obviamente, cargado de emotividade porque detrás de cada un destes homes hai un fondo compromiso por Galiza, por facer país, cada un á súa maneira pero todas elas enormemente enriquecedoras e necesarias.

Barja recordounos a todos a importancia da Universidade para acadar o progreso económico e o desenvolvemento social. É certo, a Universidade hai que defendela con unllas e dentes e garantir a súa independencia como unha institución esencial para o conxunto da sociedade. Parece mentira que no século XXI nos teñan que repetir estas cousas de cando en vez, pero a verdade é que é necesario. Nun momento no que na tele nos bombardean con programas do tipo “teño tres carreiras universitarias e traballo de camareiro”, a falla de fondos ou as reduccións orzamentarias agobian máis da conta, cómpre defender uns dos motores fundamentais da nosa sociedade. Barja foi un bo reitor que soubo xestionar con eficiencia e compromiso.

Barja foi un bo reitor que soubo xestionar con eficiencia e compromiso

O discurso pronunciado por Rivas estivo moi ben, el sempre fai conmover ao auditorio. Comezou dicindo que os galegos sabemos dar as grazas. Para min, o mellor de todo foi a primeira parte, cando fixo unha reflexión acerca da importancia de escribir en galego e de defender a nosa lingua. “Non hai que conformarse con vivir, hai que seguir vivindo”.

Porque escribir en galego é ser un auténtico ecoloxista tratando de salvar unha especie ameazada, en perigo de extinción

Porque escribir en galego é ser un auténtico ecoloxista tratando de salvar unha especie ameazada, en perigo de extinción. “Un agromar da folla con vento propio”. Unha frase preciosa que garda tras de si un compromiso non sempre doado. Aparte do que a escrita de Rivas poida ofrecer á historia da literatura, a súa contribución a proxectar o noso idioma fora das nosas alfádegas e a súa dignificación era o que realmente se valoraba esta mañán no paraninfo. Así que, como Rivas, sexamos ecoloxistas, contribuamos a protexer unha especie ameazada.

O tradutor, hispanista, galeguista, londinense e ribadense Rutherford é un tipo entrañable. Encántame a súa retranca da Mariña lucense que tan ben coñezo, cinguida ao finísimo humor inglés que tanto me gusta

O tradutor, hispanista, galeguista, londinense e ribadense Rutherford é un tipo entrañable. Encántame a súa retranca da Mariña lucense que tan ben coñezo, cinguida ao finísimo humor inglés que tanto me gusta. Estas dúas cousas mestúraas o señor Rutherfor conxugadas cunha fermosa e antropolóxica admiración cara nós como galegos. Ás veces ten que vir alguén de fora a dicirnos canto valemos e o contraproducente que é sentir autoodio. Pero a min non me molesta que mo recorden, ao contrario, ogallá mo lembrasen todos os días e non pensara de cando en vez que vivo no fucking corner. A súa teoría acerca da importancia da achega da periferia ao centro en casos de regresión como a actual, pareceume moi interesante e desde logo, non vai nada desencamiñada.

Hai poucas semanas estiven en Madrid e non sei se é pola depresión económica ou pola depresión que teñen os madrileños por ter que soportar á Botella e á Aguirre ao mesmo tempo, pero o certo é que o ambiente social que se respira é peor ca o noso. A xente está máis apagada, máis gris, mentres que aquí, por exemplo, hai que ver como celebramos o Entroido. Isto foi unha das cousas galegas das que namorou Rutherford: a vida na “periferia da periferia” é máis humana. Máis pobre tamén, pero máis humana.

Isto foi unha das cousas galegas das que namorou Rutherford: a vida na “periferia da periferia” é máis humana. Máis pobre tamén, pero máis humana.

O venres foi un día de festa para a Universidade da Coruña e para Galiza tamén. O noso país é un pouco máis forte e un pouco máis digno cando fan vestir, con tino, as luvas brancas da sabedoría. Grazas.