O músico mod leonés chamado Álex Cooper afirma que cando tes a sensación de ser doutra idade, o mellor é deixalo.

Siri Hustvedt cre no entanto que antes dos cincuenta anos non hai nada que escribir, unicamente aprender a facelo. Dicíao ela ese verán nunha entrevista, se lembro ben.

Non hai grandes novelistas de vinte anos, pero o amor á luz terríbel da vida e á luz terríbel da morte, como di Gonzalo Rojas, emerxe porque si e convértese en poesía. Por iso os poetas son de súpeto, algúns despois de apreixar apenas a métrica e o vínculo sonoro das palabras. Rimbaud abandona os versos case antes de ser home e Novoneyra ponlle o ramo a unha conmoción aos trinta anos. Cos contos tamén acontece.

Acabo de ver tres programas televisivos magníficos, do xornalista Joaquín Soler Serrano. Da década dos setenta. Son longas entrevistas, a Josep Pla, Álvaro Cunqueiro e Mario Vargas Llosa. Teñen oitenta, sesenta e seis e corenta anos respectivamente. A fondura dos primeiros, a enormidade dos seus mundos, as visións batidas pola existencia, son máis ricas que a de Llosa, dun fluír belísimo, tamén falando, pero que sabe a epiderme, quizás a viño branco demasiado fresco, aínda que xa tiña rematada parte da súa mellor obra. As órbitas de Cunqueiro e os vos de Pla parecen doutra galaxia, que o peruano non alcanza por aquelas datas. Convídoos a que os vexan e os oian.

Entrevista a Josep Pla. A Fondo. Joaquín Soler Serrano
Entrevista a Álvaro Cunqueiro. A Fondo
Entrevista a Mario Vargas Llosa