Cando Philip Roth anunciou que abandonaba o oficio, pegou un post-it na pantalla do seu ordenador no que recordaba: “A loita de escribir rematou”. Nunha entrevista en The New York Times asegurou que miraba ese apuntamento todas as mañás e que lle proporcionaba unha gran fortaleza
Deixar de escribir é doado. Tanto que Herman Melville deixou de escribir novelas e ninguén se decatou. Dar o paso require o mesmo esforzo que animarse a quedar na cama un luns. Podes usar a escusa que prefiras: o fastío, o esgotamento, a frustración, a anguria da páxina en branco. En realidade, calquera persoa que asegure sufrir o famoso tormento por enfrontarse a unha páxina en branco debería dedicarse a outra cousa. Enfróntaste con ansiedade a un combate, a un triatlón, a un cocido inabarcable da tía Susi, pero non a unha inocente páxina baleira. É certo que escribir -se escribes moi forte- doe, pero se a suposta inspiración falla, a culpa é túa. A escusa para non escribir sempre ten que ver contigo.
Cando Philip Roth anunciou que abandonaba o oficio, pegou un post-it na pantalla do seu ordenador no que recordaba: “A loita de escribir rematou”. Nunha entrevista en The New York Times asegurou que miraba ese apuntamento todas as mañás e que lle proporcionaba unha grande fortaleza. Alice Munro dixo que a determinación de Roth foi inspiradora para a súa propia decisión de parar. “Agora Philip parece máis contento”, asegurou a escritora. Porque Roth xa tiña tempo para pasear e visitar aos amigos. Como Rulfo, seguramente, que afirmaba que deixou de escribir o mesmo día que morreu o seu tío Celerino, que era o que lle contaba as historias.
Coñezo a unha autora que deixou de publicar. “Ler, escribir e masturbarse é máis cómodo facelo en privado”, díxome moi cansa unha tarde, durante un café. Lamentei moito a súa perda, aínda que siga viva. Pero atormentábaa todo o que rodea á literatura
Coñezo a unha autora que deixou de publicar. “Ler, escribir e masturbarse é máis cómodo facelo en privado”, díxome moi cansa unha tarde, durante un café. Lamentei moito a súa perda, aínda que siga viva. Pero atormentábaa todo o que rodea á literatura. Por suposto, e por enriba de todo, o proceso da escrita. Sufría buscando a historia, facendo o casting de personaxes, estruturando a trama, pensando un final redondo… Mais tamén a aburría o proceso editorial. Os tempos. As correccións. A promoción. Era unha das escritoras que máis feliz me facía, pero puxo por diante a súa propia felicidade. E está ben. Escribir, se non produce pracer, é unha tortura. E iso que era totalmente libre.
Esta é a primeira columna que escribo dende o mes de xaneiro. A novela que comecei fai máis dun ano está abandonada e cuberta de silvas. Porque aumenta o presaxio de que todo está dito e opinado. Que calquera reflexión é un plaxio ou xa foi viral
Sempre me preguntei como se sentirán os autores aos que a editorial lles marca un prazo de entrega. Que drogas tomarán para cumprir coas datas, escribir algo de calidade e non deprimirse. Ou mesmo que a túa editorial organice o seu propio premio e che insista: “Preséntate que ganas”. Como enfrontas unha responsabilidade así sen morrer de insomnio? Recoñezamos que os supervendas teñen que padecer unha presión insoportable. Por iso, non me estraña que algúns deles se psicoanalicen, abandonen e cambien de rumbo. Pinten, canten, vaian a pilates. Son vítimas de guerra na procura de novos refuxios. Habería que abrir corredores humanitarios ata as súas casas para poder abrazalos de cando en vez.
Confeso que, dende aquí, vexo con envexa como cada vez escribe máis xente. Os de sempre. Os que se automaquetan. Os que escriben para a familia. Os comerciais. Os profundos. Os corrosivos. Os coachs da felicidade. Os que escriben a media voz e os que aínda cren que van cambiar o mundo. Escriben. Escriben. Escriben e colapsan aos editores
Esta é a primeira columna que escribo dende o mes de xaneiro. A novela que comecei fai máis dun ano está abandonada e cuberta de silvas. Porque aumenta o presaxio de que todo está dito e opinado. Que calquera reflexión é un plaxio ou xa foi viral. En fin, o típico presentimento que sufrimos os que non temos demasiada imaxinación. Quizais por iso, metido na cama un luns enteiro, decidín deixar de escribir durante todo o tempo que aguante sen facelo. E non hai nada máis confortable que estirarte baixo as sabas mentres ergues os brazos moi forte, coma un campión. Ademais, intúo que escribo moito mellor dende que deixei de escribir. Aínda que isto non signifique nada.
Con todo, confeso que, dende aquí, vexo con envexa como cada vez escribe máis xente. Os de sempre. Os que se automaquetan. Os que escriben para a familia. Os comerciais. Os profundos. Os corrosivos. Os coachs da felicidade. Os que escriben a media voz e os que aínda cren que van cambiar o mundo. Escriben. Escriben. Escriben e colapsan aos editores que, con todo iso sobre a mesa, suspiran resignados: “Polo menos, mentres escriben non andan na droga”.
Que alguén os pare e lles diga que cunha soa obra mestra que publiquen xa abonda. Ademais, escriben moitísimo. E iso é o que máis doe. Porque hai que ser moi fillo de puta para escribir un libro de 500 páxinas e seguir vivo.
