Cando a lóxica falla, xa se sabe, a literatura sempre está aí para termar de nós mesmos
Gústame ver a vida detrás dunha barra, ponme os pes no chan. Teño visto a vida detrás do departamento de comunicación dun partido político, e máis que pórme os pes no chan o único que me puxo no corpo é unha profunda sensación de anguria, así como a convicción de que O Castelo e O proceso de Kafka, e 1984 de Orwell, deixaron de ser ficcions literarias para ser, literalmente, a máis precisa metáfora do que é a sociedade moderna.
Cando a lóxica falla, xa se sabe, a literatura sempre está aí para termar de nós mesmos.
Teño visto, tamén, o fútbol detrás do banquillo, e a verdade é que moito se aprende, non só do deporte rei, senón tamén da vida, cando caes na conta de que non es imprescindíbel e de que hai un tempo para pasar desapercibido como hai un tempo para dar a cara e mollarse. Poñer cañas e viños e chupar banquillo, non teño a menor dúbida, son dúas das mellores circunstancias que puideron acontecerme; a primeira, porque me axuda a pulsar a public opinión sen perder o contacto coa rúa. A segunda, porque me axudou a entender que o futebol, como a vida, ten que xogarse libremente, si, mais en coordinación cos demais. En caso contrario, perdes a liga, por moito que destaques individualmente en partidos illados.
Teño visto, tamén, o fútbol detrás do banquillo, e a verdade é que moito se aprende, non só do deporte rei, senón tamén da vida, cando caes na conta de que non es imprescindíbel
Teño visto, si, esta estraña cousa chamada vida, detrás dun pupitre, e tamén desta experiencia aprendín cousiñas; a primeira: que hai moitos mestres que matan a curiosidade e a autoestima, con intención ou sen ela. A segunda: que hai moito catedrático que fai o mesmo e pensa que por falar con palabras requintadas é alguén máis digno de recibir a lus do sol que o resto dos mortais. A terceira : que non hai nada máis trabucado que os fundamentos e os obxectivos dos sistemas educativos da sociedade moderna. A cuarta: que a meirande parte do lixo, do odio e do prexuízo politicamente verbalizado que os nosos avós transmitiron aos nosos pais re-existe de novo nas escolas nos que estes tratan de educar aos seus fillos. A quinta: que a infancia e os infantes non son, precisamente, uns anxos benintencionados semellantes ao bo salvaxe de Jean Jacques Rousseau, e que cumpriría falar da infancia coma unha idade na que, guste ou non, a nosa capacidade para a crueldade e a insensibilidade están tan latentes coma no resto de etapas vitais das persoas.
Pois sí, teño visto, sí, tamén, a vida detrás dun altar. Dende que cheguei a este burdel chamado España con 7 anos e até os 15, máis ou menos, existía unha lei non escrita na miña extensísima familia paterna que obrigaba a todo quisque a ir a misa os Domingos si ou si, e non hai volta de folla. Dende o principio, tal costume pareceume sempre absurda e profundamente aburrida; mesmo á hora de cantar sempre tiven que soportar ese abafante espíritu de pesadez de mortuorio, ese estar obrigado a camiñar coma se a morte estivese aí sempre cheirándonos o cu e recordándonos que algún día chegaría a nosa hora. Nunca, nunca xamais tiven a sensación de que dentro dunha igrexa se cantaba para amar a vida, a non ser cando cantábamos ese ridiculosísimo canto que rezaba – nunca mellor dito – así : Alabaréeee, alabaréee, alabaréee, alabaréeee, en-nom-bre-del-seeee-ñooor (sic).
Ver a vida detrás do escenario é, tamén, moi pedagóxico, pois un sempre chega á conclusión do inxusta que é a vida e do idiota que é o ser humano nestas cuestións do gusto, sobre todo cando o que importa é saír ao escenario para recibir a calor dos focos
Co tempo foi crecéndome máis e máis pelo ahí abaixo, así como certos calores corporais rotundamente imposibles de amainar con cantos… e entón comecei a ver a vida detrás do escenario. Ver a vida detrás do escenario é, tamén, moi pedagóxico, pois un sempre chega á conclusión do inxusta que é a vida e do idiota que é o ser humano nestas cuestións do gusto, sobre todo cando o que importa é saír ao escenario para recibir a calor dos focos, promocionar ao gilipollas de turno para facer o máximo carto posible no menor tempo posible… e asistir ao espectáculo sen máis motivo que pasar o tempo; a falta de unha, tripla ración de estupidez reciprocamente alimentada: a do artista de turno confundindo a arte co artisteo, a do espectador de turno confundindo a arte coma un lixeiro light entertainment permanente… e a dos promotores de turno confundindo a arte coma un simple business as usual: Rskkk! Ding! Let’s forget to persude beauty and take the money!
E así un chega aos 20 e pouco anos prematuramente canso de percibir a vida coma un show
E así un chega aos 20 e pouco anos prematuramente canso de percibir a vida coma un show, e entón é cando comeza a ler todo o que cae nas súas mans sen medida ata que un día, ou un cúmulo de moitos, van poñéndoo no seu sitio, que non é outro que detrás dun libro, detrás dunha folla en branco e detrás dunha radio. E nada, aquí estamos, detrás da barra, poñendo cañas e viños mentres escoito a un pobo que amo tanto coma chego a odiar, coma se chega a amodiar a todo aquilo que un pensa que merecería mellor sorte.
E así un chega aos 20 e pouco anos prematuramente canso de percibir a vida coma un show
Detrás da barra e detrás dunha radio, escoitando, síntome tan ben coma detrás dunha folla en branco. Algún día, quen sabe, gustaríame ser mestre e poñerme detrás dos pupitres. Detrás de, caro lector, a vida vívese con máis intensidade do que se pensa habitualmente.
