Sinto moito respeto polas vacas, mais teño que confesar que tamén me atraen as farolas. Gústanme as farolas. Adoro as farolas. Sinto respeto reverencial polas farolas. Tan reverencial como a admiración que Xosé Manuel Beiras sinte por Otero Pedrayo, que máis que unha farola dicían que era un auténtico Coloso de rodas inzado de Lus.
As farolas aportan lus na noite pecha e, ademais, dan acougo existencial e soporte físico aos borrachos. De tódolos inventos do ser humano, a farola, sen dúbida, é un dos máis infravalorados. Non podo senon recordar á farola coma unha das mellores compañías que tiven na adolescencia; se os galegos e o resto da humanidade tivesemos o cerebro deseñado coma as vellas cintas de casette ou VHS poderiamos facer rewind e recuperar tódolos monólogos que tivemos ao carón dunha farola en situacions de alta graduación etílica: darían para escribir unha versión moderna das prosas de amor, de amigo e de escarnio, fixo.
A farola é un ser silencioso e pacífico, moito máis pacífico que a vaca. Cando enfadas a unha vaca, ésta pode darche, sen contemplacions nin remordimentos, couces e cornadas na entreperna. A farola, simplemente, retírache o saúdo e apaga a lus, como dicíndoche, subliminalmente: che, vai á túa vida e deixame en paz, que non mereces a lus coa que te agasaio.
Definitivamente, si: a farola ten un aquel de ácrata e aristocrática presencia que me namora. Ou a tomas, ou a deixas, non hai termo medio. A farola deixase ver as 24 horas do día nas prazas e rúas públicas e gústalle poñer con sixilo a orella nas conversas privadas, coma tentando penetrar no vivo e latexante Zeitgeist da rúa. Logo, á noitiña, con calma, prende a lus e espera, pois sabe que algún borracho irá na súa procura, e sabe que algún deses borrachins será unha persoa á que escoitou polo día falar esperanzado dos seus proxectos. Ademais, aliméntanse a sí mesma coa súa propia lus e agasaia desinteresadamente con ela. Case nunca falla, atópala sempre no mesmo lugar. É moi semellantes a eses ser que, nalgún momento da súa vida, toca fondo e ao recuperarse plenamente decide dar lus para sempre.
As farolas non len filosofía, mais, cando se deixan acompañar por un borracho, teñen un aquel de cálido existencialismo after hour. A vaca, pola contra, prefire retirarse do centro das vilas e cidades, fuxe do contacto humano e pace sen meterse en minifundio alleo. Porque a vaca ten, por suposto, un sentido da propiedade máis arraizado que a farola, que non ten máis propiedade que sí mesma e a súa lus, nin máis lugar que o murmurio e o movimiento incesante de miles de persoas anónimas nas rúas ou nas prazas.
A apertura dunha cidade ou dunha vila ao mundo malamente pode proxectarse ou medirse –sic- na súa predisposición a deixar entrar e sair frenéticamente, sen control de ningún tipo, diñeiro virtual e mercadorías. Unha cidade pode estar dentro do top ten das cidades con máis PIB, con máis índice de produción industrial... e un cento máis de indicadores macroeconómicos, e pode ser unha cidade vital e culturalmente morta, aséptica, fría, mesmo intrascendente, coma un animal mecánico que o único que aporta ao mundo é un modus vivendi profundamente alienante, embrutecedor e insostible. Esto, as farolas, sábeno perfectamente, mais, coma sempre, calan e escoitan.
Dende agora, cada vez que entre nunha cidade ou nunha vila, calcularei os metros cadrados de espazo público dispoñibles en proporción aos metros de guetto-miseria, ao número de carros e aos metros de hiper-mercado e urbanización periférica para novos ricos. Finalmente, medirei o índice bruto de conciencia cívica, botareille un ollo ao termómetro de violencia verbal e tolerancia á diversidade, calcularei os grados kelvin de coñecemento dos fundamentos dos dereitos fundamentais e da memoria colectiva, e para rematar, mirarei ao ceo dende o lonxe para calcular a lonxitude das súas néboas de polución.
Sexa o resultado máis ou menos positivo, máis ou menos negativo, máis ou menos pesimista... ou máis ou menos optimista, estou seguro de que as farolas seguirán consolando á noitiña aos borrachos.
Pasou onte, pasa hoxe, e pasará sempre.
