Non sei se é bo escribir co corazón cando a vida queima, porque, por lóxica, a palabra se volve cinza. Hoxe todo é gris e faíscas, hoxe espertamos cun crime terrible, tres mulleres asasinadas, dúas crianzas presentes e coa infancia rota, e un ex-marido confeso.

Quero que o eixo das políticas contra as violencias machistas sexa o de evitar que me asasinen, e non atopo correspondencia entre esa prisión permanente revisable e a prevención dos crimes

O dos ex-maridos (ou ex-parellas) confesos, por desgraza, é recorrente. Para algúns, a súa confesión é suicidarse, ou intentalo. Cando escoito, por parte dalgunhas organizacións políticas, que a solución contra os crimes machistas é a prisión permanente revisable, non podo evitar pensar en todos aqueles asasinos que matan a esas mulleres que consideran “súas” e que nunca se enfrontarán a un xuíz, porque decidiron pechar esa posibilidade cun tiro ou tirándose dun quinto piso. En que, eu, como muller (como seguramente as mulleres que cada ano son asasinadas), quero que o eixo das políticas contra as violencias machistas sexa o de evitar que me asasinen, e non atopo correspondencia entre esa prisión permanente revisable e a prevención dos crimes. A entrega hoxe do asasino confeso de Sandra, Alba e María Elena, nunca poderá restituírlles nada. Como sociedade debemos admitir que non soubemos evitar estes tres asasinatos, porque, precisamente, fallamos na tarefa de protexer as súas vidas.

Curiosamente, os mesmos que defenden ese endurecemento das condenas, son os que negan a correlación entre o sistema patriarcal e as violencias que sufrimos as mulleres, os que rexeitan as medidas de protección para aquelas que están en situación de risco, e consideran que os colectivos de acompañamento e para a defensa dos nosos dereitos son “chiringuitos”. Os que, cada vez que outras organizacións políticas que se asumen feministas falan da necesidade de realizar políticas valentes e transformadoras que eviten os asasinatos, as acusan de empregar os asasinatos machistas de maneira partidaria, á vez que non teñen reparo de meter con calzador a súa visión da sociedade, reivindicando ese endurecemento das penas que ao final se resume en que temos que baixar os brazos e permitir que nos sigan asasinando, que a sociedade non se pode cambiar e que os asasinatos das mulleres son accións illadas de individuos tolos, de dementes. Porque esa é unha das estratexias do sistema para conservarse, achacar as fallas aos comportamentos individuais en vez dunha asunción colectiva e sistémica da culpa.

Pero nós, as mulleres, sabemos que apoderarnos é o primeiro paso para que non nos asasinen. Non existe nada máis desapoderante que a resignación, por iso a resignación non pode ser a base das políticas. Sandra, Alba e María Elena non se resignaron. Quixeron protexerse unhas ás outras, fixeron un escudo do afecto que se tiñan, pero non foi suficiente, porque vivimos nunha sociedade na que hai homes que matan ás mulleres polo mero feito de selo. Isto último é o que debemos mudar, a sociedade.

Escribo hoxe, co corazón cheo de cinza e rabia pero reivindicando e agradecendo ese raiolo que é o feminismo

Así que escribo hoxe, co corazón cheo de cinza e rabia pero reivindicando e agradecendo ese raiolo que é o feminismo. Porque, precisamente, o feminismo é o convencemento de que outra sociedade é posible, de que temos que continuar implantando políticas e leis que nos protexan, esixindo a aplicación e un compromiso rotundo co Pacto de Estado contra as Violencias Machistas (así, en plural, posto que os feminismos tamén o son), pero, sobre todo, apostar pola transformación, pola nosa capacidade de encamiñarnos cara unha sociedade de mulleres e homes libres. Porque quen é libre, non ten a necesidade de someter.

Este é o consenso que nos move cada 8M, a conciencia de que podemos ser mellores e de que fai tempo que xa non contemplamos os asasinatos machistas coa pasividade de quen contempla a chuvia. Precisamente esta tarde, despois duns días de temperaturas sufocantes, está a chover. En galego temos máis de 70 formas para dicir “chuvia”, incluso temos unha para dicir que escampa, loaira, o primeiro raio de sol que sae entre as nubes despois da chuvia. Iso é o feminismo, loaira,  a nosa afirmación de que haberá de escampar.