Era unha tarde de mediados de outubro. O sol apenas se atrevía a amosarse entre as nubes, o día era gris, triste, escuro… apenas conseguía entrar un chisco de luz polas vidrieiras de cores da igrexa.

No centro do templo, unha urna branca e azul presenciaba o momento, os fillos e o home no primeiro banco, os traxes, os abrigos e o resto de prendas, apenas conseguían tornar o frío, porque non era un frío que ven de fóra, era un frío que sae do máis profundo do corazón, ninguén atinaba a pronunciar unha verba, o acto comezaba… Era o día para despedirse dunha amiga, dunha desas persoas xenerosas, agarimosas, sinxelas, dun espírito tan nobre, que é imposible non querer, dende o primeiro momento que ves o incrible ser humano que se agocha nesas paredes de carne e óso.

Ás veces un reflexiona sobre os avatares da existencia e semella que os corpos máis fráxiles conteñen as almas máis puras e os espíritos máis cheos de bondade, e crédeme, que esa é ela.

Guadalupe comezou sendo una clienta que unha tarde calquera entrou pola porta do meu traballo, coma calquera outra persoa, ao principio non reparei en exceso nela, pero máis cedo que tarde comezamos a falar, das nosas vidas,  dos medos que nos asexaban, das cousas que nos facían felices e calesquera outra banalidade se trocaba nunha conversa sen fin, porque Guada gostaba moito de falar, de falar e de rir.

As persoas que somos máis introvertidas sempre gostamos moito de compartir unha conversa con xente tan extrovertida como Guada, sempre admirei esa capacidade dialéctica, esas ganas de compartir, de amosar, de vivir…

Con ela calquera brincadeira basta para rir, sempre cun sorriso na faciana. É una desas persoas que fan que cada minuto ao seu carón pague a pena e se convirta nunha experiencia do máis gratificante, dese tipo de xente que te contaxia de ledicia, de vitalidade, que che da ganas de vivir. Ese tipo de seres humanos ao que é imposible non querer.

As semanas trocáronse en meses, os meses en anos, choveu, nevou, fixo sol, cambiáron mil veces o tratamento, houbo desilusións, houbo espranzas anovadas e a pesares de todo, podería xurar que Guada non fallou nunca coa súa cita semanal.

Falamos cada luns dos fillos, dos pais, das nosas parellas, das nosas viaxes, do traballo, do pasado, do presente e do futuro…En fin, de todo canto poden falar dous grandes amigos, porque si… Co paso do tempo e sen decatarnos, convertémonos en dous amigos de verdade, ata collemos a costume de agasallarnos con imáns de cada recuncho do mundo ao que viaxábamos, porque se algo lle facía especial ilusión a Guada, era coñecer mundo.

Unha costume que, por suposto penso manter, porque mentres se Manteña viva a lembranza abonda para que unha persoa non deixe de existir.

E ti miña amiga, nunca deixarás de existir, porque gardarei coma un tesouro o teu recordo. Non te vou botar en falta, porque sei que dalgún xeito segues aquí, con todos nós.

E cada vez que vaia a calquer lugar do mundo lembrareime da nosa vella costume, pasarei por diante dun posto de “souvenirs”, verei un imán co nome da vila e sorrirei, porque sei que ahí estarás ti, pra devolverme o sorriso.

Non esquecerei xamáis ese teu sorriso, as túas verbas e todo o agarimo que me deches, e a pesares de que nunca che dixen o moito que te apreciaba, creo que ti o sabías ben.

Esas cousas nótanse, e cando hai afecto entre dúas persoas, sobran as verbas, por iso non me pesa nada. Sei que me apreciaches igual que eu a ti, do mesmo xeito que sei que se de algo estabas especialmente orgullosa nesta vida era da túa prole (como eu che dicia).

E si, podes estar ben fachendosa, ir ca fronte alta onde estés, porque son unhas persoas extraordinarias, das que paga a pena manter preto. Guada, aínda que eles non o crean, son o teu vivo retrato, e podo seguir vendo neles, tódalas túas virtudes como persoa, que son moitas. Nunca me expliquei como o fixeches, pero como nai triunfaches sobradamente, á vista está. E sei que sempre levarán o teu apelido e o da túa familia con dignidade e humildade, Non se pode pedir máis de un fillo. Que faga digna á súa nai, e ti Guada eres unha desas escasas persoas que fai digna a condición humana.

Non digo máis, só quería despedirme de ti por agora, porque a vida é o tempo que transcorre mentres agardas a morte, pero como non sabemos canto imos ter que agardar, procuraremos vivir felices, como ti nos ensinaches a facer.

Prometo lembrarte sempre cun sorriso, prometo ser feliz e prometo ter as mismas ganas de vivir ca ti. Grazas por todo Guadalupe, Quérote moito!