Se hai un motivo polo que adoro o jazz é porque me transmite ese non-sei-qué na boquiña do estómago que me fai sorrir e respirar aliviado ao mesmo tempo. No jazz non hai performances prefabricadas nin quendas de preguntas e respostas formuladas antes de saír ao escenario, coma nun previsible galanteo no que os adornos non fan máis que disimular o desexo recíproco de foder sen autoenganos nin dramas emocionais a posteriori. No jazz non hai mal rollo. Tampouco hai buenrrollismo. Hai ganas de vivir e pasalo ben de xeito tan respectuosamente democrático coma anonimamente discreto, e de xeito tan planificadamente improvisado coma improvisadamente planificado.
Albert Camus dicía que o fútbol era unha metáfora da vida, e non lle vou quitar razón, mais ao futebol poderiamos engadirlle o jazz, que é esa música que moitos intelectuais tratan de intelectualizar até a extenuación para dar a impresión de que só eles teñen a chave mestra para poder gozalo. Equivócanse, porque o jazz, como a vida, sobarda todo tipo de intelectualismo.
O jazz non é unha música fácil: a vida tampouco. Supoño que por iso non é fácil destilar tal arte
O jazz é infinitamente menos violento e solemne que o fútbol, e por iso se parece máis á vida cotiá. No jazz non existe o nós contra eles, senón o nos xuntiños. No jazz non existe o insulto ao adversario cando demostra a súa superioridade no xogo. No jazz non existe, tampouco, a carraxe contra o árbitro que pita correctamente un penalti no último minuto contra o equipo local. No jazz non existe a provocación provinciana e racista. O jazz flúe sen ser melifluo, suxire sen ser denso e previsible, libera sen adormecer, partilla sen pedir guións previos. O jazz é camiñar ceibe sen afectación nin arrogancia, é habitar ese lugar no que a intuición e o método se dan a man para tecer a propia autonomía. O jazz non é unha música fácil: a vida tampouco. Supoño que por iso non é fácil destilar tal arte.
Adoro o Jazz porque o corpo mo pide e porque adoro a Cortázar, que sabía adorar o jazz como hai que aprender a adorar tódalas cousas: probándoas. Adoro o jazz porque foi a música prohibida dos fascismos e do puritanismo anglosaxón. Ou sexa, da consecuencia final do capitalismo sen freo e, tamén, do seu pésimo punto de partida. Adoro o jazz porque dende pequeno, espontaneamente, sentín sempre curiosidade polas cousas que son ou foron prohibidas.
Adoro o jazz porque me parece unha música sabia cando conserva as súas raíces, e frívola e descarada cando se cansa delas
Adoro o jazz porque me fai sorrir e porque logra transformar a ansiedade en activa e lúdica serenidade. Adoro o jazz porque me parece unha música sabia cando conserva as súas raíces, e frívola e descarada cando se cansa delas. Adoro o jazz porque saca as malas enerxías do corpo: a carraxe descontrolada, o resentimento, a envexa e o odio. Adoro o jazz porque odio con desesperación todo o que ata por medo á improvisación e ao xogo, e porque amo desesperadamente os puntos de fuga, as sátiras temerarias e inoportunas e a espontaneidade inconscientemente provocadora. Adoro o jazz porque teño moitísimos compañeiros, mais poucos, moi poucos – mais ben, ningún - amigos que me fagan compaña de xeito semellante.
As cousas mudan, si. O jazz, supoño, xa non é o que era: esa trincheira de resistencia e rebelión á que se agarraba o que Eric Hobswam chamaba a uncommon people, a xente pouco corrente. Xa non é a banda sonora de beatniks na procura do sublime facendo viaxes iniciáticas dun cabo a outro do país.
O jazz, supoño, xa non é o que era: esa trincheira de resistencia e rebelión á que se agarraba o que Eric Hobswam chamaba a uncommon people, a xente pouco corrente
Xa non é a alteridade de resistencia que serviu á comunidade afroamericana a expresar o seu desexo de emancipación dende o corpo e coa gorxa. Porque, claro, as cousas mudan, mais a intención fundacional permanece, e teño claro que o nós contra eles, que no jazz non existe, no fútbol é a norma. As preguntas e respostas prefabricadas, que no jazz non existen, no fútbol son a norma. A violencia, digan o que digan, mais dun xeito menos físico e manifesto, no fútbol é a norma, non a excepción, sendo no jazz inexistente. As gañas de vivir e pasar un bo rato, no jazz, son a norma, e no fútbol, unha excéntrica excepción. A solemnidade, no jazz, é inexistente, e no fútbol é a norma. A carraxe contra as decisións arbitrais que impiden unha inxusta vitoria, no fútbol, son a norma, sendo no jazz inexistente, porque os jazzmen só compiten consigo mesmos e en colaboración cos demais, e o éxito ou o fracaso son varas de medir inexistentes, porque só existe a aprendizaxe, a autosuperación e o pracer pola mera procura do pracer.
De vez en cando, é certo, aparecen seres que fan da simple paixón polo xogo, en si mesmo, un motivo suficiente para seguir ollando de esguello a ese mundo tan cheo de podridao e arrogancia que é o fútbol profesional
De vez en cando, é certo, aparecen seres que fan da simple paixón polo xogo, en si mesmo, un motivo suficiente para seguir ollando de esguello a ese mundo tan cheo de podridao e arrogancia que é o fútbol profesional. De vez en cando ficas pampo diante do sofá, coa boca aberta coma un menino, escoitando o Va pensiero mentres ollas o movemento potente, preciso e acompasado de Zidane, ou escoitando a Marcha triunfal de Verdi mentres ollas ao primeiro Maradona regatear a media selección de Inglaterra antes de empurrar o coiro dentro da portería na mesmísima liña de gol, ou cando ollas a Garrincha garrinchear en branco e negro rompéndolle a cintura a algún lateral, coma dicindo, Olha, pa, o que manda ca sou eu, voçe ouviu?.... e un longo, longuísimo etcétera de seres excepcionais que fixeron do fútbol algo digno de ser visto e amado.
E entón, despois desa marabillosa epifanía laica, sona un prttttt ¡! no vinilo de Verdi e caes na conta de que ese ser ao que idolatraba de menino, chamado Maradona, é agora un pipote arrogante que nin sequera ten a paixón e o arrouto punki que o caracterizaba cando lle fixo aquel marabilloso corte de manga a un Joao Havelange podre de corrupción até a cera das orellas. Cachis, o que fai o tempo. E despois, tamén, caes na conta de que esa máquina de producir e distribuír fútbol chamada Zidane tamén tiña carne e sangue, cando lle espetou aquel xustísimo e poético cabezazo para responder ao exabrupto racista de Materazzi, e non che queda máis remedio que concluír o seguinte:
Manda carallo, que fina é a fronteira que separa ao espiritualismo do sublime do hiperrealismo do casposo.
Caes na conta de que esa máquina de producir e distribuír fútbol chamada Zidane tamén tiña carne e sangue
E logo tomas o orfidal, rañas a cachola, e vaste tranquiliño á cama. Ao fin e ao cabo, ás veces é difícil concluír se o romántico espiritualismo do sublime é só unha estratexia para ocultar o sentido ético dunha conduta, ou se o hiperrealismo do casposo tamén é unha das moitas formas de expresar que, por moi informais que nos parezan algunhas condutas, o seu sentido ético está inzado de xustiza poética.
