Os anos son eficaces pasos do tempo. Pero tan inocentes que é doado cargarlle coa culpa dunha ferida sen que se atrevan a reclamar xustiza. Ou, alomenos, comprensión. Recoñezamos que ser ano non debe ser doado. Habería que ver aos meses, tan breves, soportando a responsabilidade de conseguir que a Terra dea unha volta completa ao Sol. Pois imaxinen nacer ano bisesto, cun día extra para consolidar aínda máis a sensación de mala sorte.
Brindamos polo 2020 con ganas. Un número redondo. Que bonito. Cadra e todo. O problema é que fomos descubrindo que tras da súa reencarnación había algo escuro. Un Lord Voldemort. Un Doctor Doom. Un estupendo Norman Bates
Un debería poder elixir reencarnarse en ano bisesto para saber de que se trata. O esforzo que supón a supervivencia por ser distinto. Morrer e poder pedir cita nun INEM post morten. Un organismo así. A ver, que pase o número tal. Falar cun funcionario indiferente, con ás de papel de oficina, que che diga: A min non me conte milongas. Cubra e asine aquí, onde pon “asinado por”. E saír do despacho reconvertido en novo ano. Con ganas de pasar a historia.
Brindarán por ti coas présas habituais dos que queren emborracharse decontado, virán as etiquetas (O ano da Eurocopa, o ano da voda, un ano de merda, Ano Xacobeo) e lembraranse de que entraches porque escoitarán ao lonxe a Marcha Radetzky e ulirán as sobras do marisco da cea. Todo isto pasoulle tamén ao 2020. Brindamos por el con ganas. Un número redondo. Que bonito. Cadra e todo. O problema é que fomos descubrindo que tras da súa reencarnación había algo escuro. Un Lord Voldemort. Un Doctor Doom. Un estupendo Norman Bates.
É coma se este ano soubese dende o principio que, deixando un rastro de mortos e infectados, de gorxas abatidas, de tácticas e mecanismos, de malas estratexias, ía quedar para sempre con nós, ben suxeito. Iso sabémolo, sobre todo, os que sufrimos a perda de alguén ao queríamos tanto e aos que non nos queda outra que botarlle a culpa a un calendario pendurado na porta da cociña. Porque, o 2020, tamén foi útil para confirmar que a morte é, cando menos, para sempre.
Se para algo serviu este ano foi para consolidar fillos de puta. O 2020 repartiu carnés de fillos de puta en todas as provincias. Sacaron a maldade a relucir, por fin, para a toda a vida. Estorbaron tanto. Na rúa, na terraza do bar, coa ledicia ao 30%, en todas partes
Pero se para algo serviu este ano foi para consolidar fillos de puta. O 2020 repartiu carnés de fillos de puta en todas as provincias. Sacaron a maldade a relucir, por fin, para a toda a vida. Estorbaron tanto. Na rúa, na terraza do bar, coa ledicia ao 30%, en todas partes. Este ano, dedicado á rata en China, aprendimos que a distancia social non é tan desagradable se serve para afastarnos máis de dous metros da mala xente.
O ano valeu tamén para comprender que aquela solidaridade de doar cartos para paliar os efectos dun furacán era fráxil; para entender por que os veciños que se negan a poñer a mascariña usan como excusa que España es un país libre e por que un animal pode cruzar un Estado, de norte a sur, saltando de superficialidade en superficialidade sen tocar o chan.
O 2020 deixa os ósos doridos, os corazóns defectuosos e tamén a convicción de que a intelixencia debería ser un territorio innegociable.
Comentouno unha parella en First Dates, durante a cea: “Menudo ano, eh?”. “Uf, si”.
